Isla de Pascua

Lieve mensen die dit lezen,

In mijn vorige blog kondigde ik het al aan. Ik ben naar Paaseiland geweest. Sommige mensen gaan naar Spanje om op vakantie te gaan en zo ga ik lekker fancy naar Isla de Pascua. Dit was echt genieten in het paradijs. Alles was zó mooi en zo relax. Laat ik maar beginnen bij het begin.

De avond van tevoren zou ik met Hanneke naar Paaseiland gaan, een eiland ver in the Pacific Ocean richting Tahiti nota bene. Eindelijk zou ik de legendarische beelden zien en me wanen in een Polynesisch paradijs. Maarja, natuurlijk was ik nog lange niet klaar met de uni. Door de stakingen liepen alle onderzoeken vertraging op (Hiep hoi - NOT) en moest ik nog wat dingen afmaken. Terwijl Hanneke chill bij mij op de bank programma’s aan het kijken was, was ik druk bezig met mijn deel afmaken voor Antropología. Geen zin, maar uiteindelijk was het af. Na zo’n 4 uur ‘slaap’ werden we met de taxi opgehaald om naar het vliegveld te gaan, want het was op de een of andere manier een internationale vlucht. Wat onzin is, want Isla de Pascua is onderdeel van Chili en geen apart land, maargoed dat stond op ons ticket, dus braaf waren we 3 uur van tevoren daar. Op het vliegveld, moesten we wel boarden bij de nationale vluchten. Lekker. In onze wachttijd hebben we heeeerlijk gegeten bij het ontbijtbuffet van Gatsby’s. Verse ananas, fruitsapjes, cake, taart, toast, scrambled egg - niks te klagen. Met een volle buik op naar de douane waar ik gepakt werd met mijn moordwapen. Een schaar. Ik weet het, hoezo heb jij een schaar in je handbagage dan? Ja, heel simpel ik had gewoon mijn etui in mijn tas gedaan zonder erbij na te denken. Dag schaar, na al die jaren perfecte dienst (sinds de basisschool might I add) laat ik je achter in een bak met 10 miljoen andere scharen haha.

Eenmaal in het vliegtuig zaten er andere mensen op onze plek. Uh wat? Na wat wachten, verwees de stewardess ons jammergenoeg naar onze originele plaatsen in plaats van dat ze ons gewoon welverdiend in business class zet. Jammer, next time. Naast ons zat een súpermooie baby met fel bruin/blauwige ogen, te schattig. Wel met een teen mom, wat mij sowieso is opgevallen dat het heel normaal is om jong moeder te zijn in Chili. Tijdens de reis heb ik chill film kunnen kijken. Eindelijk ‘Side Effects’ (ft. Channing Tatum; aanrader!), ‘Gangster Squad’ (ft. Ryan Gosling; aanrader). En nu is het net alsof ik die films aanraad omdat er mooie mannen te zien zijn, maar ook zonder die mannen had ik de films aangeraden. Tijdens ‘Gangster Squad’ in slaap gevallen, niet omdat het saai was, maar gewoon echt pure vermoeidheid. Daarna het begin van de film ‘Admission’, want jaa daar waren we eindelijk. Uit het vliegtuig kon ik prachtige blauwe zee zien met een heldere blauwe lucht. Naast ons zie ik een duidelijke ‘native’ met mooie groen glinsterende ogen die duidelijk blij was dat hij weer terug thuis was. Mooi om te zien, hij had ook dezelfde neus als van de beelden. De kust echt prachtig, deed me meteen denken aan Saint Marie (Madagascar) waar mijn oma woont. Het landschap vol groen en ik ben onder de indruk. Uitstappen en begroet worden door een lekkere zon, hallo vakantie! Welkom in het paradijs. Voelde me meteen een stuk relaxer en blij dat ik hier sta. Het vliegveld is erg klein, maar mooi. Alles van riet en hout. Overal gegraveerde beelden, erg mooi. Met een drugshond bij de bagage lopen we naar buiten, waar we werden onthaald door iemand van het hostel met mooie bloemenkransen. Hoe leuk is dat dan. Ik voel me compleet een toerist en dit keer vind ik het helemaal niet erg. Zo wil ik altijd wel onthaald worden (hint hint). In een busje rijden we door de ‘stad’. Ieniemienie centrum met een paar hoofdstraten. Het ziet er wel gezellig uit en het hostel zit dicht bij het centrum en het strand. Om me heen zie ik veel groen en ik ruik en hoor de zee op de achtergrond. Jeetje, wat is het hier mooi. We zien allemaal souvernirwinkeltjes, restaurantjes. kappers, dierenwinkels en tot nu toe 1 supermarkt (uiteindelijk vinden we 3 supermarkten haha). Aparte combinatie van winkels, maar het heeft wel wat. Amper mensen op straat en de sfeer is relax. Het verschil tussen de natives en toeristen is overduidelijk en ik geniet van dit straatbeeld. Over een hobbelweg komen we aan in het hostel. Tussen de locals, mooi terras en een simpel en gezellige kamer. Bij inchecken valt op dat er veel Chinezen en Japanners zijn. Na het uitpakken, gaan we op pad. Eerst maar een ticket kopen voor het nationale park, maar we zijn in zo’n relaxe bui dat we eerst wat rondslenteren en andere delen van het centrum en het strand willen zien. Allebei hadden we dorst en zijn we ‘boodschappen’ gaan doen (niet goedkoop) en echt een helemaal lege winkel. We waren de enige in de winkel en zoveel lege schappen. Hierna gaan we wat eten (niet goedkoop), maar jeeetje wat was het lekker. Lekkere verse vis, garnalen, puree en een HEEERLIJKE cocktail. Leuke tent en alleen maar locals om ons heen. Ze lijken op mensen van Hawai, Polynesie, Mauri’s/Aboriginals en zijn erg makkelijk te herkennen. Alles gaat in een langzaam tempo en het bevalt me wel, geen stress, geen gedoe, heerlijk. Wat opvalt is dat er best wel veel baby’s zijn en redelijk jonge moeders. Daarnaast zijn de mannen of dikke mannen met Hawaishirten aan of ontzettend knappe zongebruinde mannen. Ja, ik heb niks te klagen over het uitzicht. Na het eten willen we onze tickets gaan halen en een stempel voor in ons paspoort. Maar horen wat in een gymzaal en gaan kijken. Gebeurde niet veel boeiends, maar we werden aangesproken door een ‘local’ (niet echt een local, maar iemand die hier al jaaaren woont) voor een toeristenbureau. Onderweg valt op dat iedereen ons wat wil verkopen. Logisch, ik neem aan dat toerisme een grote inkomstenbron is, maar sommige zijn echt vervelend. Zo was er ook een knappe zongebruinde spierbundel die ons een quad aan probeerde te smeren en elke keer als we maar een beetje in de buurt waren ons aankeek om iets te kunnen zeggen. De hele sfeer doet me denken aan Madagascar, de palmbomen, natuur, bloemen, houten/stenen huizen met golfplaten op het dak. Paradijs ik houd van je, maar het paradijs heeft ook nadelen. Zo komen we erachter dat alle kantoren zijn gesloten en we geen kaartjes kunnen kopen voor het nationale park. We informeren bij meerdere toeristenagency’s maar niemand kon ons helpen dus moesten we wachten tot morgenvroeg. Jammer, maarja hoe kan dit je dwars zitten als je langs de kust loopt met een felblauwe zee, rotsen, palmbomen en je eindelijk de beroemde beelden ziet met een zonsondergang.

Na een goede nachtrust is het tijd om de dag goed te beginnen met een heerlijk ontbijtje. Vers warm brood en scrambled eggs. De tickets zijn nodig van het nationale park, want daarmee heb je toegang tot zo’n 3/4 van het eiland. Wel zo handig dus. In het centrum worden we aangesproken door jan en alleman en in ‘la feria artesenal’ (een markt met vlees, vis, groente en zelfgemaakte spullen) bereiken we het toppunt. Echt vervelend dat IEDEREEN je aanspreekt en ook echt domme dingen zeggen. Ja, dit beeld (oppakken), van echt blabla steen gemaakt en voor zoveel geld. Oh echt waar mevrouw? Dat kan ik zelf niet zien (staat een supergrote sticker op met de prijs). Overal dezelfde producten overigens en qua prijs amper verschil - gewoon duur. Vis ruikt lekker vers en het fruit en groente zien er te lekker uit. We lopen wat andere winkeltjes in en uit, zoveel om te zien. Haast vergeten om naar het toeristenbureau te gaan haha. Uiteindelijk vinden we het en zijn we een half uur te laat om nog een ‘full day tour’ te doen, jammer maar helaas. Meteen maar geregeld om de dag erna bij de zonsopgang naar DE beroemde beelden te gaan. Vandaag willen we naar de krater Rano Kau bij ‘Orongo in het zuiden van het eiland; dus we lopen daarheen met de kaart in de hand, sneakers en gewapend met een camera. Heerlijk in de zon en prachtig uitzicht op zee met de rotsen. We lopen uiteraard een beetje scheef, maar zien daardoor mooie plekken van het eiland. Uiteindelijk omen we bij een asfaltweg en hopen dat we nu wel goedlopen haha en komen uit bij HET officiële toeristenbureau. Helemaal in the middle of nowhere, might I add. Beetje lomp om daar je belangrijkste bureau te plaatsen, maar ach who am I to judge. In mijn ooghoeken spot ik een Japanner die ook net informatie heeft gevraagd bij het toeristenbureau. Ik voel dat hij ook naar de krater gaat in zijn auto. Hoe chill zou het zijn als wij mee konden? We waren immers al uuuren aan het lopen namelijk. Met mijn grote puppyogen en vriendelijk lach, klets ik wat met hem en regel ik een gratis lift naar de top. In de auto kletsen we met ‘Taheki’? (dat heb ik hier in mijn boekje staan, maar kan het me niet meer herinneren haha), 42, from Tokio Japan (Ushi says hai). Een lieve man die hier 4 dagen is en voor de rest niet aan het reizen is. Hoeveel geld heb je dan? Jeeezus. Ondertussen genieten we van een prachtig uitzicht van de stad. Zoveel huisjes, groen, mooie zee en zon. Ik ben intens gelukkig op dit moment. Binnen 10 minuten (ipv een uur wandelen) zijn we boven en ben ik speechless. Zoiets heb ik echt nog noooit gezien. Echt zó mooi. Wauw. Zo groot, zo groen, zo mooi. Ik had het gezien op foto’s en RTL travel, maar in real life is het zo anders. We spreken af dat we Mr. Taheki over een half uurtje hier weer meeten om ons terug naar het centrum te brengen. Hij had trouwens hoogtevrees. Echt té schattig. Is het al zo’n lieve en schattige man, dat ook nog en durft hij niet te dichtbij de rand te staan. Jaa, ik smolt natuurlijk helemaal. Hanneke en ik lopen verder en krijgen een stempel (want je mag maar 1x bij deze krater komen en ook bij een andere). We liepen een korte tour met een prachtig uitzicht en strakblauwe lucht. Met uitzicht op de kleine eilandjes Motu Iti en Motu Nui gaan we even wat drinken en eten. Hier ontmoeten we onze nieuwe vriend. Een irritante hond die ons vanaf toen stalkte. We komen langs een soort van stenen grotten waar men vroeger woonde en nu gerestaureerd worden. Je mocht niet naar binnen kijken. De crimineel die ik ben, deed dat natuurlijk wel, maar er was niks boeiends te zien haha. Bij het eind van de tour komen we de Chilenen Alberto en Jorge tegen die zó typisch waren dat er niks boeiends over te vertellen is. Doei! Ja, ons aanraden om met de fiets te gaan, want dan kan je gewoon in je bikini over het eiland. Jaajaa. We lopen verder, met onze trouwe hond, en zien Mr. Taheri niet. Dus dan maar door de jungle naar beneden lopen. Moe en bezweet in de zon komen we na een tijdje weer in de bewoonde wereld en lopen naar het centrum. We bidden dat een auto ons meeneemt en onze gebeden worden gehoord. In een jeep gaan we naar het centrum waar we een gigantische milkshake drinken en lekker mensen kijken. Wat toeristenwinkeltjes in en uit en heerlijk op het strand gaan zitten in de zon. Om ons heen oudjes, locals en een koppel met 2 jonge kinderen en het meisje lijkt sprekend op Dora. Te schattig, ze kan net lopen. Voor ons een wat oudere vrouw, met een niet al te strak lijf, die een fotoshoot doet. Doé normaal hahaha kan toch niet. Ze wilde echt de volle aandacht van iedereen, het zou je moeder maar zijn jeetje. We zouden worden gebeld over morgenvroeg en begonnen ons wat druk te maken dus naar het hostel om te kijken of daar misschien gebeld heeft. Plots zien we grijze wolken en zitten we midden in een stevige regenbui en word ik gelukkig wel gebeld met een bevestiging voor morgen. We willen schuilen, maar het is alweer gestopt met regenen. We gaan eten bij een tentje waar nog niet duidelijk is of we geholpen worden door een vrouw of man. Het blijkt een man te zijn, met vrouwelijke kleding en vrouwelijke features in haar gezicht. Heel apart, maar we eten wel heel erg lekker. Sweet bread, oftewel, bananenbrood wat mama wel eens maakt, met een nog steeds onbekende lekkere saus en bananenfrietjes (niet zo’n succes). Met een lekker biertje uit Tahiti geniet ik van mijn eten en het uitzicht. Hierna kopen we kaartjes voor de dansshow ‘Kari Kari’; de traditionele dans van daar en ik kán niet wachten. We lopen een gezellig winkeltje in om de tijd te doden en de verkoopster is oprecht geïnteresseerd en niet te pusherig. Morgen gaan we hier wel wat kopen. Op naar de show, allemaal toeristen uiteraard (veel japanners, chilenen en Duitsers). De show begon met de band met mannen in traditionele kleding, inclusief rieten strings. Ja, voor de mannen bedoel ik dan hea. En dan komen daar de dansers : WAUW. Extreem sexy mannen en vrouwen en ik ben helemaal betoverd door hun dans. Hier kan ik echt uren en uren naar kijken. Chicos in rokjes met gespierde geoliede lijven, holaaa. Chicas in mooie witte rieten rokjes met een kokosnoot-glitter-bh. Het dansen is echt geweldig! Zo stoer, zo sexy, zo mooi. 1 chico valt ons in het bijzonder op en aan mijn foto’s en filmpjes is dat wel te zien haha. Een andere valt ook op, door het zó traditioneel indiaan zijn en het plezier in zijn ogen en of course zijn gekke bekken naar het publiek. De chicas trekken wat toeristen op het podium en spot de Europeaan is nog nooit zó makkelijk geweest. Houten heupen op een podium, prachtig om te zien haha. Ook de chicos zochten danseressen uit het publiek en jaaaaaa sexy chico kwam onze kant op. Oké, blijf cool blijf chill. Jaaaaaaa, ik werd door de sexy chico meegenomen naar het podium!!! Zijn bruine ogen nog mooier van dichtbij en zijn body, wauw. We dansen wat aan de zijkant en wat heb ik daarvan genoten haha. Toen was het zover om je skills te laten zien en tijd voor wat mensen in de spotlight. Wat heb ik het gemist om op een podium te dansen zeg, echt waar. Ik geniet ervan en plots sta ik in het midden met hem met mijn heupen te shaken en plots word ik omring door nog 2 andere gespierde chicos en dansen ze in een cirkel om me heen. Ooh, als ik eraan terugdenk krijg ik weer een hele grote grijns op mijn gezicht. Na de show konden we op de foto’s en als 2 zestienjarige meisjes wachten we op de mooie chico, maar die was spoorloos verdwenen. Neeee, wat arrogant. Gelukkig was de indiaan er wel en gingen we met hem op de foto. Na de foto’s hopen we nog op mooiboy, maar nee hij is echt weg. Indiaan wenkt naar ons voor nog een foto en vraagt of we mee uit willen. Sure, als mooiboy ook meekomt no problem. De zestienjarige versies van ons zijn helemaal excited , maar we veranderen snel van gedachten als we mooiboy niet meer zien. Indiaan loopt nog achter ons aan en we lopen samen naar een bar, denken wij. Nee, dat was een zijstraat.. nee waar zijn de mensen. Nee, dat is jouw auto. Daaaag dat gaan we dus niet doen. Zulke domme toeristen zijn we niet. Wat een sukkel en ik doe net of ik gebeld word en naar het hostel moet. Doeii. We lopen weg en worden gestalkt door creepy honden en overal zijn er mannen lijkt het. Thuis, moe en voldaan na een geweldige dag en avond!

De volgende dag ging om 6 uur de wekker en gingen we met de taxi naar Ahu Tongariki met de 15 moai (beelden). In het donker op slechte wegen en heel langzaam zie je steeds meer. Mooi om mee te maken, mooi water en mooie natuur. De taxichauffeur geeft ons een zaklamp en we lopen verder en het lijkt alsof er maar 1 beeld staan. Voor we er erg in hebben, worden we tegengehouden door een man en bot gevraagd wat we dachten te gaan doen. Heel erg lomp en hij vertelde dat we niet zomaar mochten lopen en moesten wachten tot er meer licht was. Uhmn, oké wat jij wilt. Bij een kampvuur gaan we zitten en ook vanuit dat punt leek het maar 1 beeld. Oh ooh zaten we nou echt fout? Dus we vragen het aan die vage gast en hij verzekerde ons dat we goed zaten. Hij wilde uitgebreid kletsen, maar daar hadden wij nou niet zo’n zin in dus bleven we kortaf. Hij bleef doorbabbelen dat dit ‘zijn universiteit/huis’ was en hij daar al zijn levenslessen leerde. Ja, veel intercambios (uitwisselingen) van biologie, geschiedenis en archeologie- studenten die dan een maand bleven. En zo bleef hij babbelen en eindelijk gaf hij ons toestemming om te gaan. Wow, die beelden waren echt GIGANTISCH en ik voelde me weer even klein (voor de verandering). Zoveel mooier en indrukwekkender dan op de foto’s. Je moet er echt zijn om dat gevoel te hebben. Ook fijn dat er amper toeristen zijn en nu zagen we ook dat het meer dan 1 moai waren. Gelukkig, we zaten goed. Het was behoorlijk frisjes en wat doe je dan? Juist : DANSEN! Na 10 miljoen foto’s was het weer tijd om terug te gaan en vertelde de taxichauffeur, die ons verblijdde met vieze oploskoffie en tarwekoekjes, dat die vage gast schizofreen was. Hahaha dat verklaarde alles. Taxichauffeur zelf was ook niet helemaal de helderste en vertelde dat hij 2x buitenaards leven had gezien. Ja, dat was heel normaal hier op het eiland dat veel bewoners buitenaards ‘iets’ hadden gezien in hun leven.. hmn.. right, oke. Terug naar huis waar we een lekker ontbijtje eten en wifi ontdekken. JAAAAAA, rechtstreeks toegelaten bij zowel de master Interculturele Communicatie (Utrecht) als Meertalige Professionele Communicatie (Antwerpen). Yes, precies hoe ik wilde, een luxepositie. Hierna is het plan om nog actief dingen te doen, maar we zijn beide kapot en gaan op de kamer chillen en ingeburgerd een siesta houden. Daarna gaan we de stad in en hebben we een heeeerlijke milkshakes gedronken en ’s avonds heerlijk avondeten waar we een gigantische hamburger met frietjes eten. Zóooooo lekker oh mijn god. Ik word aangesproken door de ober die zenuwachtig heen en weer aan het schoonmaken is, wegloopt en me weer een vraag stelt. Té schattig en met een treuzeling komt er plots uit dat ik bonita ben. Ahh lief hoor (hij, tatoeages overal en gewoon erg apart). Tijdens het eten komt indiaan lang en herkent ons. Gelukkig blijft het bij een grijns op zijn gezicht en een hola. Na het eten stelt ober voor of we die avond met hem naar een andere dansshow willen gaan/partyen en of we op hem willen wachten na zijn shift. Ja, maybe - NOT. We lopen verder en kopen eindelijk de nodige souvenirtjes bij de aardige vrouw van gisteren. We drinken nog een cocktail in een strandtent en er begint een band te spelen die niet boeiend genoeg was om te blijven haha.

Na een lekker ontbijt worden we opgehaald voor een tour om een groot deel van het eiland te zien. Een busje met een Amerikaans ouder stel en een Frans jonger stel. De Fransen uiteraard met een Franstalige gids en wij met een Engelssprekende gids (want de amerikanen konden niet zo goed spaans). We hadden een leuke gids die interessante dingen zei, beetje jammer dat ze meedeed in de trend met het dragen van een strakke legging zonder lang truitje of rokje. Blijf het lelijk vinden. We hebben meerdere plekken op het eiland gezien. Heel veel gesteente en bunkers. Zoveel is kapot gemaakt en verouderd. Erg indrukwekkend was Ahu Te Pito Kura waar allemaal omgevallen moai waren. Naast de vulkaan waarvan de beelden zijn gemaakt. Het was vroeger eigenlijk een grote galerij waar men kon laten zien wat voor beeld men wilde voor als iemand zou sterven. Hoe de moai overal zijn gekomen, ja daar zijn zoveel speculaties over. Niemand weet het zeker, dat maakt het zo speciaal. Wetenschappers zijn er ook nog niet helemaal over eens. Zijn het aliens, onbekende krachten, liepen ze zelf, natuurverschijnselen. was men veel sterker of missen we iets? De moai zijn waarschijnlijk kapot gemaakt en verplaatst tijdens oorlogen op het eiland. Het was ook mooi om Ahu Tongariki (15 beelden) bij daglicht te zien. Het zag er toch ook weer anders uit ofso. Er vallen veel meer dingen op aan de beelden en aan de omgeving haha. En vertelt de gids dat de Japanners de beelden opnieuw hebben opgezet na een tsunami. Ben blij dat we daar twee keer zijn geweest. Bij Rano Raruku, een vulkaan, zagen we de grootste beelden van wel 10 meter! Echt bizar, en dan kan je nog niet eens alles zien, veel zit nog onder de grond namelijk. Zo indrukwekkend om in de vulkaan allemaal vormen van beelden te kunnen zien. Verstopt in de vulkaan. En ook nog eens een mooi uitzicht. Hier zijn we behoorlijk lang geweest en het was erg interessant wat de gids vertelde. Zo hebben de moai met ogen bepaalde krachten goed/slecht. Ook werd ons verteld dat de ‘rode hoeden’ op de moai geen hoeden zijn, maar kapsels. Gewoon een dik fashion statement die beelden haha. Verder kwamen we er hier achter dat de Amerikanen op reis waren omdat ze vogelspotters zijn en ze werden helemaal wild van de vogels die hier rondvlogen. Waren met hun verrekijkers meer daarna aan het kijken dan naar de beelden en omgeving hahaha. Hoé typisch kun je zijn. Ik kon het niet helemaal begrijpen, maargoed zolang zij maar gelukkig zijn. Bij het lunchen leerden we meer over onze tourgenoten. De Amerikanen waren uiteraard vegetarisch. Echt van die natuurfreaks. Maar ook echt zó amerikaans. Dat die vrouw helemaal uit het niets begint over haar vriendin in Frankrijk die een man met kanker heeft. Uhmn.. totaal niet relevant en het werd doodstil. En ook zo’n duidelijk koppel dat al jaaaren is getrouwd. Het ging over Cirque du Soleil en dat dat ook in Las Vegas is (waar ze heen waren verhuisd om dichter bij de kinderen en kleinkinderen te zijn) en dat die man zegt, ja daar gaan we nog wel een keer heen. En die vrouw meteen; nou dat weet ik niet hoor, denk het niet. Hahah mooi om te zien. Het Franse koppel, ja beide makelaar bij het bedrijf van de vader van die vrouw (wauw die vrouw had echt zo’n mooie verlovingsring. Weetje, die ring die elke vrouw/meisje wel eens ergens heeft gezien en heeft gedacht. Oohh ik hoop dat ik een rijke kerel heb die die ring kan kopen. Affaf, gewoon die ring die jij me hebt gestuurd haha. Precies die had ze.. JALOERS!). Maar ze woonden in Monaco, dus ik denk dat dat wel genoeg zegt. De lunch was lekker en hierna zijn we naar een nóg mooier deel van het paradijs gegaan. Het prachtige witte strand, mooi blauw water, palmbomen (geïmporteerd uit Tahiti) én plots begon de zon te schijnen. WAUW!! Geweldig om een dag af te sluiten en met een ceviche is mijn dag perfect. Tijdens de tour kwamen we indiaan btw ook steeds tegen. Hij was namelijk ook gids. We merkten sowieso dat iedereen verschillende baantjes hadden. Oh nog iets dat opviel, een perfect ronde steen waarbij een kompas het noorden kwijtraakt door het magnetisch veld, buitenaardse krachten? Apart om te zien.

Terug in het hostel chillen we wat en zijn we naar het centrum gegaan om te kijken of er leven in de brouwerij was, maar nee. We hebben cocktails gedronken in de stad waar we een uitnodiging kregen om naar een striptease te gaan die avond, maar die avond hebben we toch besloten om niet te gaan. Op het nieuws opvallend veel vliegtuigcrashes en busovervallen in Chili.. hmn oké.

De tijd ging zo snel en de prachtige vakantie was alweer bijna voorbij. De dag erna werden we ’s morgens naar het vliegveld gebracht door iemand van het hostel. We deden 1 stap naar binnen en onze spullen gingen al door een scanner, meteen inchecken en wachten. Terug naar huis, Santiago here we come!

Dit was echt een reis om nooit te vergeten. Ik zal je missen, paradijs!