NOOOO, laatste maanden Santiago…

Lieve mensen die dit lezen,

Ik schrijf deze lange blog met een gigantische grijns op mijn gezicht, maar ook speelt in mijn achterhoofd het feit dat ik nog maar een paar weken heb op dit prachtige continent. Natuurlijk zal ik blij zijn om mijn lieve familie en vrienden weer te kunnen knuffelen, maar ik wil nog niet naar huis. Ook de afgelopen weken heb ik het heerlijk naar mijn zin gehad en heimwee heb ik niet (sorry!). De afgelopen tijd heb ik weer een hoop meegemaakt dus laat ik maar de highlights beschrijven (haha zie hier de poging om een niet al te lange blog te maken… Ik voel een faalmoment aankomen als ik klaar ben met schrijven). En na deze blog komt zo spoedig mogelijk mijn blog over mijn vakantie in het paradijs: Isla de Pascua!!!

Maar eerst Santiago dan maar. Het is alweer een maand geleden ofso dat ik een blog heb geschreven en deze tijd begon met dat er nog steeds geen oplossing was voor het gas in huis. We hadden zo’n klein kampeersetje, maarja die is natuurlijk zó op. Behoooorlijk vervelend, want ik vind zelf koken gewoon leuk en lekker. Julieta had die avond een feestje met haar mede doktoren (ohmygod echt niet swingend ofso) en netjes vertrok iedereen rond 11 uur en dat was maar goed ook, want om 12 uur hadden we geen elektriciteit. Helemaal vergeten te zeggen tegen haar dat dit van tevoren gepland was om allemaal dingen te checken in het gebouw. Dus het is maar goed dat haar feestje niet zo spetterend was tot in de vroege uurtjes. Met kaarsjes aan opruimen en tanden poetsen geeft een heel andere dimensie aan beide handelingen kan ik je vertellen. Alles is veel relaxter. Geen mogelijkheid op internet waardoor je ouderwets gaat lezen. In mijn geval de lonely planet haha. Gelukkig duurde het nog precies vier dagen dat we zonder gas zaten en kwam Carlos binnen met een gigantische gasfles. JAAAAAAAAAAAAA, eindelijk kan ik weer lekker op mijn gemak thuis koken, wat was ik daar blij mee zeg haha

Deze laatste maand heb ik echt keihard gewerkt aan de universiteit om mijn vakken af te ronden en te zorgen voor dat diploma. Dit ging jammergenoeg niet allemaal zo soepeltjes. Ik had verteld dat we voor het vak over armoede een ‘arm’ persoon twee keer moesten interviewen. Nou, die eerste keer ging dus wel goed en we hadden veel informatie. Toen was het al zo’n gedoe. Op de eerste plaats om iemand te vinden en daarna om een afspraak te maken. Nou, voor de tweede keer was het ook moeilijk om een afspraak te maken. Wij (Alejandra en ik) hadden het druk met andere vakken en de keer dat ze had gezegd dat we langs mochten komen, had ze geen tijd voor ons en kwam ze met onmogelijke tijden voor ons. Gelukkig had ze in het eerste interview al zoveel informatie gegeven dat we niet meer veel nodig hadden voor ons project. Maar dat via via contacteren en dan ergens heengaan wat niet nodig was, was in die tijd kostbare tijd omdat we bij elk vak eindprojecten hadden die binnen korte tijd afgemaakt moesten worden. Nou met dit project is het uiteindelijk helemaal goed gekomen en met het tweede tentamen ook (gehaald!).

Oké, dus dat vak afgerond, op naar het vak van organisaties. Wat ik in mijn vorige blog vergeten was te vertellen, is dat er bij dit college een gast een fluit uit zijn tas haalde, de profe dit zag en ja hoor een ieniemini-concertje voor ons haha. Vergeet niet, 1. het is geen basisschool 2. gemiddelde leeftijd is 24!! Heerlijk dat dat gewoon even tussendoor kan tijdens een college over allemaal bedrijfskundige theorieën. We (Hanneke, Alejandra en ik) moesten voor deze cursus onderzoek doen bij een bedrijf en in ons geval werd dat het hostel aan de overkant van Alejandra. We hebben dit lekker op ons gemak aangepakt en zijn op een vrijdagavond na een uurtje een plan van aanpak maken (en luisterend/half kijkend naar de wedstrijd Chili-Paraguay) gezellig een drankje gaan drinken met Sasha en Jaap bij California Cantina. Bij de ingang zag Hanneke een van de boys waar ik het weekend van tevoren mee had gedanst (ja ja heb ook nog gefeest in deze tijd van afronden haha verhalen komen straks), maar ik twijfelde nog of hij het was. Ik heb die avond met zoveel chicos gedanst haha. We keken elkaar aan en je zag gewoon dat we allebei aan het nadenken waren of het nou wel of niet was haha. Had nou niet de behoefte om hem aan te spreken -zó leuk was het nou ook weer niet. Was een gezellige tent, maar we zaten echt op de bovenste verdieping in een hoekje waar echt bijna niemand zat haha maar uiteindelijk wel nog gezellig gehad daarzo! In ieder geval, hebben we het onderzoek best snel afgerond. Met een paar uurtjes samen eraan werken en als pauze samen pannenkoeken eten (jamm!) hadden we het na een avondje alweer bijna af (ieder had haar eigen deel al thuis afgemaakt). Braaf hadden we het netjes live ingeleverd op de datum dat moest. Eenmaal daar, was niemand bij het college behalve Miguel (oudere man die hier en daar wat cursussen volgt) en de profe, want er was toen staking bij de faculteit Sociologie. Wij gingen er vanuit dat het college nog wel doorging, omdat we dus dat onderzoek in moesten leveren en er de laatste weken presentaties waren voor cijfer. Maar nee hoor, ook de mensen die presentatie hadden waren er niet. De staking (paro) zou nog wel een tijdje duren en daarom vroegen wij hoe nu verder. Waarop hij ons lief aankeek en vertelde dat we onze presentatie niet meer hoefden te doen en moesten genieten van onze tijd in Chili en dat we maar lekker moesten gaan reizen. JAAAAAA, kijk dit soort profes wil ik wel voor elk vak. Dus dat betekende voor mij minder stress in het weekend waar ik van elk vak wel de week erna iets moest inleveren. Echt qua timing is het hier een totale ramp. Alle eindprojecten in die laatste 2 weken, wat onmogelijk leek maar wel is gelukt. In ieder geval dus een presentatie minder voor mij, waar dat cijfer dan vandaan zou komen, wisten we niet. En tot nu toe missen we nog 1 cijfer voor dat vak (ben nog steeds aan het wachten en hopelijk krijg ik morgen dat cijfer, want dan kan ik officieel zeggen dat ik alles heb gehaald en mijn bachelor in de pocket heb!!). Over die presentaties, nou die waren dus al een paar keer geweest van andere groepjes. Echt hi-la-risch! Je moest in een groepje van 4 een presentatie doen en die mensen hadden elk een andere PowerPoint gemaakt of geen PowerPoint en gewoon letterlijk voorlezen wat ze in hun schrift hadden staan. Zoo boring om te bekijken (genoeg tijd om te leren voor tentamens dus haha). Ook echt een keer stonden er 3 mensen en was een van hen aan het presenteren, kwam hun vierde groepsgenoot midden in die presentatie binnenlopen om daarna zelf te presenteren. Echt waar zo raar dat dat hier dus schijnbaar heel normaal is. Echt te grappig om mee te maken. Zou in Nederland echt onmogelijk zijn toch. Ook dat mensen tijdens de presentatie maar binnen komen wandelen. Lekker ongestructureerde boel, maar het blijft zo wel elke keer interessant (presentaties niet btw, zó saai om naar te luisteren).

Antropología: Wijze les bij dit college is dat als je ziek bent geweest bij een tentamen en je dit niet tijdig aangeeft, je automatisch een 1 krijgt. Dit wist deze eerstejaarsjongen met blauw/groene pluk in zijn haar niet en ik zag de teleurstelling in zijn ogen. Maar keihard maakte de profe duidelijk dat hij dat eerder had moeten zeggen en niet pas als ze de tentamens uitdeelt. Ahh vond het echt sneu voor hem, wist hij veel.
Voor het eindproject hadden Sasha en ik nog steeds geen groepje gevonden. Ahh zielige Nederlanders en hebben zelfs op hun facebookpagina een noodkreet naar een groepje gezet haha. Groepjes mochten maar met maximaal 5 personen zijn, waardoor het moeilijk was, want ook in een eerstejaars klas heb je binnen een paar weken je eigen kliekje. We hadden al vaker gepraat met wat meisjes en uiteindelijk kwamen Sasha en ik terecht in een groep met 2 Chileense chicas (eentje helemaal energierijk en de ander heel chill) en 2 Chileense chicos (één bijzonder slim. Altijd van die wijze opmerkingen in de les. Op Facebook begon hij een gesprek en vroeg ik heel simpel: qué tal? En daarop kwam dit antwoord (letterlijk vertaald): ‘ohhhhhhhhhhh ik ben altijd uren en uren aan het denken. Het is echt een verdomme/verdraaide (‘bloody’) verdoemenis’. Oké,… die zag ik niet aankomen, maar ik was wel benieuwd waar dit op sloeg (gaat het om de uni of iets anders) dus ik vroeg verder waarop hij dit antwoordde (wederom letterlijke vertaling): ‘theorieën, het leven, dat ik in deze tijd heb verlaten qua structurering, waarvan ik wil benadrukken dat mijn leven een aantal jaren geleden is overleden’. Ja, Jezus hoe reageer je op zoiets dan? ... Precies als een nuchtere Nederlander die zegt dat dat wel erg dramatisch klinkt en dat er natuurlijk ook positieve dingen zijn. Waarop deze chico ‘gelukkig’ antwoordt: ‘hahahhaha, drama is een exacerbatie (uitbreiding) van de norm’. Sprakeloos was ik, en gelukkig switchte hij het gesprek naar oppervlakkige vragen. Thank god! Nou deze kerel dus en een andere chico die stil voorin zit en meer de ‘ikbenverslaafdaancomputerspelletjesenspeeldezedusook24/7’-look bezit en dit bevestigt met ‘interessante’ (snap er echt helemaal niks van - behalve vandaag een bericht over dat hij al 649 pokemon had bij pokemon black 2 (?) en dat dat zijn eerste keer was. Hij kon jammergenoeg het witte bos niet deblokkeren. Eerlijk waar, ik vind dit soort berichten interessanter dan al die onzinberichten zoals elke dag neerzetten dat je werkt/eet/gaat slapen - daar is Twitter voor people!) berichten op Facebook over zijn status daarzo). Een geweldige combinatie om mee samen te werken dus. We moesten een mini-etnografie maken en een cultuur/subcultuur bestuderen. Uiteindelijk werd ons onderwerp ‘de acceptatie van homoseksualiteit in Chili in vergelijking met die in Nederland’ en naast interviews met Chileense en Nederlandse homoseksuelen/lesbiennes moest iedereen minimaal een uur observeren. Ja, oké we moesten dus homoseksuelen/lesbiennes gaan observeren. Het klinkt niet alleen bijzonder vaag - dat was het ook. Echt een hele ervaring rijker kan ik je vertellen. Blijkbaar is het algemeen bekend dat er op vrijdag rond een uurtje of 5 allerlei homo’s rondlopen in twee grote parken in Santiago. Dus om half 6 hadden we met zijn allen (slimme filosofische kerel niet. Ik bedenk me nu dat ik geen idee heb waarom niet, maar hij heeft zijn observatie op een ander moment en volgens mij ook een andere plek gedaan haha). Nou, daar liepen we dan in het park waar redelijk wat mensen waren. 4 chicas en een chico op jacht/zoek naar homoseksuelen. Hoé oppervlakkig is dát trouwens, want je gaat eerst natuurlijk kijken naar gedrag en uiterlijk. Dus automatisch ga je op zoek naar stelletjes van hetzelfde geslacht en warempel is het ons gelukt om zo’n 8 koppeltjes te spotten. Zo vaag en awkward om te doen. Dan zie je een koppel waarvan je denkt dat ze gay zijn en ga je maar op een afstandje observaties doen. Heel apart en het begon al te schemeren en donker te worden dus dan is het moeilijker om van een afstand te zien, dus ga je dichterbij kijken. Ja, en die chicas wilden foto’s maken. Hoezo stalkers?! Hilarisch om te zien, hoe ze dit ‘stiekem’ probeerde met de flits aan hahaha. Oh jongens, deze ervaringen zijn echt priceless en zal ik nooit vergeten. Ik weet dat er een dag zal komen dat ik met Sasha klets en dat een van ons plots zegt: ‘Weet je nog die keer toen we homo’s gingen observeren in het park?’ hahaha
Bij de afronding van het project ook echt zó vaag gedaan. De deadline werd steeds uitgesteld, omdat ze bij Sociaal werk ook in staking waren en er geen colleges waren en men geen dingen inleverde. Lekker vaag, maar zo gebeurde het dat ik de dag voordat ik naar Paaseiland ging nog bezig was met mijn deel te maken voor de etnografía. Niet zo’n lekkere timing kan ik je vertellen. Inpakken en aan een project werken, is geen goede combinatie. Voelde me op Paaseiland ook schuldig dat ik niet meer mee kon helpen bij het afronden en toen ik terugkwam stond er dat we een 1 hadden. Uh wat? Gelukkig was het een fout en werd het uiteindelijk een dikke 9 hahaha. Jaaa, nog een vak afgerond!

Het vak over jongerencultuur heb ik ook op een aparte manier afgerond. Dit was het vak waar ik dat dramatische tentamen voor had gemaakt (slechtste tentamen of my life en dat was te zien aan het cijfer). Gelukkig had het merendeel van de klas het slecht gemaakt en wilde de profe zijn gemiddelde omhoog halen (ervoor zorgen dat 80% het had gehaald zodat zijn reputatie weer goed is) dus een herkansing, waar ze hier eigenlijk niet aan doen. Dus heb weer geluk gehad. Het was 1 essayvraag en ik heb echt zoooveel bij elkaar geluld. Alles erbij gehaald met enige relevantie tot de vraag haha en jaa hoor gelukkig ook dit tentamen heel netjes gehaald. Het laatste project hier deed ik met allemaal Chilenen en het was een fijn groepje waar mijn input werd gevraagd, gebruikt en gewaardeerd. En het onderwerp perfect voor mij : Invloed van Reggaeton op de Chileense jeugd. Het is echt geen straf om me te verdiepen in een muziekstijl waar ik helemaal fan van ben als ik uitga! Samenwerken ging ook wel goed, behalve op het eind want we hadden eigenlijk een presentatie maar door de paro ging het allemaal niet door. Heel gedoe ook met afronden, want ze hadden steeds tegen mij gezegd dat het allemaal al af was en net voor het inleveren kwam de paniek dat ze niet alles hadden of foute versies hadden. Maarja ik had al 10x gevraagd of ik kon helpen, maar het was steeds al zo goed als af. Allemaal wel helemaal goed gekomen!

En dan nu het klapstuk van al mijn vakken en de afronding hiervan. De cursus van sociaal werk en families was een hele bevalling kan ik jullie vertellen. Dit was het vak waarbij we bij het eerste tentamen in groepjes van 3 in de les mochten maken. Het tweede tentamen was een ‘take-home exam’ en mochten we in groepjes van 3 maken. Alejandra en ik zouden het samen maken met een gezellige Chileense chico. We hadden duidelijke afspraken gemaakt over wanneer we het gingen overleggen en op dat tijdstip die vrijdag stonden Alejandra en ik netjes te wachten, maar geen Chileense chico te bekennen. Hij had het bericht gelezen, maar had niet meer gereageerd.. en we hadden zijn nummer niet en een andere Chileense chico wist ook niet waar hij was en had zijn nummer niet. Dus gingen we maar met z’n tweetjes eraan werken en hopen dat hij nog op zou komen dagen. Maar nee hoor, hij reageerde ook niet op het bericht op Facebook. Hoe irritant is dat. Dus hebben we er samen uren aan gewerkt en plots kregen we een bericht van hem op Facebook met superveel verontschuldigen dat hij het tentamen met andere Chileense chicas had gemaakt en ons was vergeten. Wat een sukkel zeg!! Maar hij wilde ons wel helpen als we vragen hadden. Even serieus, wat een gigantische lul. Dat had hij best eerder mogen zeggen, jeetje. Gelukkig zijn Alejandra en ik superslim en hebben we het tentamen heeel erg goed gemaakt. Kan me niet voorstellen dat hij hoger heeft gehaald, lekker voor hem haha!! Maar dit is de klapper van dit vak niet. Nee, bij het allerlaatste project zouden we samenwerken met een Chileense oudere vrouw van rond de 50 die ons aardig en slim leek. En zo was het ook allemaal in het begin. Taken verdeeld en wij hadden ons deel op tijd af en waren aan het wachten op haar deel. Wat ze vervolgens opstuurde sloeg nergens op en was niet de opdracht, waar we haar op wezen en wat ze zou gaan verbeteren. Dus wachtten we hierop en ondertussen hebben Alejandra en ik onze stukken nóg beter gemaakt. Tot de dag voor inleveren hadden we niks meer van haar gehoord en we hebben haar allebei allemaal mailtjes gestuurd met hoe het ging en met tips etc. Maar nee niks, complete radiostilte. Dus die zondagochtend besloten we om haar deel ook maar zelf te maken. Toen voelde ik me al behoorlijk genaaid, want dat was ook best wel veel werk. We hadden ondertussen onze tutor (ja we hadden bij dit vak een tutor. Echt een levenloos onderdeel van deze cursus en we les kregen in hoe je een definitie moest maken en hypotheses moest schrijven.. ja.. als ik mijn cijfer zo nog hoger kan maken, no problem) gecontacteerd en die vond het een lastige situatie. Ooh echt waar? Ja, of we haar al hadden gemaild. Ja, natuurlijk slimpie we zijn heus niet achterlijk. Nee, we hebben haar telefoonnummer niet anders hadden we haar echt al 10x opgebeld. Hier hadden we dus niks aan. En plots hadden we mail van haar met onze profe in de CC.. uh wat? In deze mail beschuldigde ze ons ervan dat wij ons deel niet hadden gemaakt (doe alsjeblieft normaal, want we hebben je al lang ons deel gestuurd en ook ons verbeterde deel), we niet goed hadden geciteerd en het leek op plagiaat (are you serious? Plagiaat? Doe even normaal man. Je wordt helemaal afgemaakt in Nijmegen als je plagiaat pleegt, natuurlijk hebben we dat niet gedaan. Doe normaal), er fouten stonden in spelling (oh echt waar? Zijn er fouten te ontdekken in ons Spaans? Jeetje, wat vreselijk raar als Spaans niet je moedertaal is. Doe normaaaaaaal!) dus heb ik alles zelf helemaal overnieuw gemaakt (are you kidding me? Ze heeft letterlijk onze oude versie genomen, ons deel verwijderd - niks vervangen en alleen haar verbeterde deel erin geplakt. Ohja en ook nog letterlijk een deel van een site heeft geknipt en geplakt zonder bron. Wie doet hier nou aan plagiaat?) en ik heb jullie mails gestuurd waar jullie niet op hebben gereageerd (we hebben helemaal niks van jou ontvangen en wachten al een weekend op je mail. Dit weet onze tutor zelfs dus lieg niet). Nou echt waar, nu ik hier weer aan terugdenkt, ben ik zo boos. Waar haalt zij het lef vandaan om zoiets te sturen en ook rechtstreeks door te sturen naar de profe, dat was ons eerste contact na radiostilte. We werden compleet geambushed. Dat kun je toch niet maken, dan is er echt iets mis met je. Echt wat een heks. Ik voelde me zó genaaid. Maar what doesn’t kill you makes you stronger. Alejandra en ik hebben een geweldige eigen versie gemaakt en ingeleverd. Natuurlijk hebben we eerst op haar mail gereageerd zonder de profe in de bijlage, want wat heeft zij hier nou weer mee te maken. Echt zó raar dit drama. Die dinsdag zouden we met Viviana (ja ik zet haar naam gewoon neer) en de profe praten over het hele gedoe en stonden Alejandra en ik sterk met onze mailgeschiedenis om te bewijzen dat al die beschuldigingen onzin waren. Maar ze kwam niet opdagen, wat een watje. Ik denk dat ze wel wist dat ze fout zat. Onze profe vond het ook ‘fea’ (lelijk) dat Viviana dat mailtje had gestuurd zonder ons weten met haar in de bijlage en ging met alles rekening houden bij de beoordeling. Onze versie zou apart beoordeeld worden en Viviana zou alleen worden beoordeeld over haar (bizar slechte) versie. Beter! Uiteindelijk hadden we uiteraard hogere cijfers dan Viviana, maar we zagen wel dat ze gewoon voldoendes had en best hoog ook nog. Behoorlijk raar, maarja om daar nou ook weer een probleem over te maken? Nee, wij hebben het vak netjes gehaald en daar gaat het uiteindelijk om! We vroegen die profe ook hoe het semester zou lopen nu iedereen in paro was en alles zo onduidelijk was. Ze was echt extreem verbaasd dat wij in Nederland nooit van dit soort stakingen hadden. Nee, moet je eens voorstellen dat studenten zouden zeggen we doen niks meer, komen niet naar college en leveren niks in. Hahaha dan heb je gewoon een 1 voor alles hoor - dan wordt je deadline niet verschoven zoals hier. De profe van antropologie trouwens, vond dat het een heel slechte paro was, want blijkbaar hadden ze een hele lange lijst met dingen die ze veranderd wilden, maar sloeg meer dan de helft nergens om. Zo wilden ze hogere beursen (ja daar kan de uni niks aan doen) en beter eten in de kantine (haha ja wie niet). Ze vertelde dat er zoveel punten waren en dat je zo nooit kan winnen. Logisch ook, het is toch veel slimmer om je op 1 of 2 punten te richten en hier ook daadwerkelijk resultaat van te krijgen in plaats van een zinloze staking zonder echt resultaat behalve allemaal gedoe met het afronden van je semester.

Nou, over die paros in Chili. Dat is dus al een jarenlange traditie dat studenten en arbeiders staken om iets gedaan te krijgen bij de regering. Ik heb vernomen dat de regering in de afgelopen jaren 2 voorstellen heeft gedaan voor hervormingen in het systeem, maar dat de studenten hier niet tevreden mee waren. Het systeem in het onderwijs is niet veranderd sinds de tijd van Pinochet, dus ik kan wel begrijpen dat men wil dat er iets veranderd, omdat het systeem vrij verouderd is en het verschil tussen rijk en oud heel erg duidelijk naar voren komt. Zonder geld kun je gewoonweg niet studeren.
Ons is aangeraden om de stakingen te ontwijken, want wie weet sta je op het foute moment net op de foute plaats en het gaat er best heftig aan toe. Het is meer dan alleen met spandoeken een uurtje over straat gaan namelijk. Veel spandoeken en ook veel vandalisme. De politie en ME moeten ook altijd ingrijpen. Aan het begin van deze maand zag ik live een staking. Ik woon namelijk tegenover de economische faculteit van een universiteit. Toen ik de straat inliep waar ik woonde, zag ik al dat het kruispunt was afgesloten en dat er allemaal ME busjes aan de zijkanten stonden. Ontzettend veel politiemannen en ME’ers aan de kant. En heel weinig toeschouwers. De studenten maakten heel veel kabaal en stonden achter de hekken van hun universiteit met grote spandoeken en gooiden glazen flessen naar de ME. Ook waren ze constant de politie/ME aan het beledigen (ja heb weer wat nieuwe woorden geleerd hahaha). En toen plots reed er een ME busje dichterbij en spoot met een gigantisch kanon water op de studenten. Althans, ik dacht dat het water was, maar al snel voelde ik aan mijn ogen dat het traangas was. Liters en liters traangas werd naar de studenten gespoten. Echt heel bizar om mee te maken. De hele straat lag vol met traangas, rotzooi en kapotte flessen. En dat allemaal in mijn straat, jeetje. Heel apart om mee te maken moet ik zeggen. Nog nooit zoiets gezien van dichtbij.
Op onze uni ging het er een stuk rustiger aan toe. Men ging dus niet naar colleges en leverden niks meer in. Op de universiteit zelf hadden ze steeds besprekingen met hoge raden om over hun punten te praten. Er hingen overal spandoeken, echt ook best mooie; eentje met Billy (zo heet de pop van Jigsaw van de films van SAW) en: het spel is pas net is begonnen. Superorigineel!! Verder stonden ze vaker hele preken te houden over wat er allemaal mis was op de uni. Ook het feit dat de uni niet genoeg participeerde met de nationale stakingen (staken omdat de uni niet meestaakt dus haha). Vind het overigens wel een heel interessante timing om te staken in de tijd dat ALLES gedaan moet worden om vakken af te ronden haha, maar ik hoorde al dat ze dat wel vaker doen. Echt zo’n onzin. Mijn huisgenootje bijvoorbeeld gaat echt al een maand net meer naar de uni en heeft wel opdrachten om te maken, maar sowieso dat ze nog door moet werken in de vakantie. Het zorgt alleen maar voor vertraging en meer werk dus zoveel zin heeft het nou ook weer niet volgens mij. Vooral omdat er dus tot nu toe vrijwel niks bereikt wordt. Wat ik dan weer wel begrijp was de nationale staking in Chili waarin het draaide om gratis onderwijs, wat hier echt wel ingevoerd mag worden. Het is zo’n discriminatie dat gezinnen met lagere inkomens gewoon bijna geen kans hebben om te gaan studeren. Ze moeten dan een beurs krijgen, wat niet iedereen krijgt en die niet superhoog zijn. Echt moeilijk. Die dag van de nationale paro was het een enorme chaos in Santiago en ik ben maar thuis gebleven. Een paar weken geleden had ik een filmpje gezien van wat er gebeurde bij een kleinere paro en er werd een jongen bewusteloos geslagen door de politie/ME. Echt heel erg bizar om te zien. Je herkent de straten en daar gebeurt dan zoiets. Heel bizar.

Nog iets leuks en typisch Chileens (schijnbaar). Het heeft hier geregend en echt behoorlijk veel regen, maar er is geen fatsoenlijke riolering en het water was oooveral haha. Geen dikke overstromingen, maar je moest door hele plassen lopen. Ja, er was best wat regen, het regende gewoon de hele dag, maar het was geen extreem slecht weer ofso. Maar dan is er hier echt complete chaos. Zo was er een universiteit die regenvrij kreeg. Ja, dit is geen grapje. Men had geen college, omdat het REGENDE! Hahahaha moet je eens voorstellen zeg. Bij ons is het al heel moeilijk om sneeuwvrij te krijgen, laat staan regenvrij hahaha. Echt geweldig. Ook tijdens die colleges waren er veel minder mensen en waren de profes zó blij dat we helemaal door de regen naar de universiteit waren gekomen. Want ja, dat is echt een gigantische prestatie (blijkbaar). Wat een wereld en men klaagt bij ons op de uni dat wij geen regenvrij hebben gekregen. In wat voor wereld ben ik?

Ik moet zeggen dat het afstuderen best wel een hele klus was en dat het allemaal moeilijker werd gemaakt met de stakingen, maar het was echt niet zo’n ramp. De afgelopen weken was het nog behoorlijk goed weer en werd ik ’s morgens gewekt met het zonnetje in mijn gezicht. En dat is dan de herfst, daar kan Nederland echt wel wat van leren haha. En natuuuurlijk heb ik meer gedaan dan alleen maar studeren haha

Zo had ik besloten met Hanneke naar Paaseiland te gaan (blog komt deze week. OHMYGOD was echt GEWELDIG!) en met Sasha en Hanneke naar Cuzco te gaan en het wereldberoemde Machu Picchu te gaan bezoeken. Dit was ook niet zo makkelijk, want de creditcards hadden hun limiet bereikt en daarom konden we niet boeken. Gelukkig heeft Josefin (Zweeds) meisje me geholpen en heb ik alsnog een ticket geboekt naar Cuzco!! Samen met Sasha en Hanneke hebben we de laatste weken gezocht naar tours die niet bizar duur en te zwaar waren en een avondje gezellig bij mij hebben overlegd en gegeten (ik had mijn kookkunsten laten zien haha).
Nou, en de status van ING is ook helemaal onzin. Ik ben er maar weer achteraan gegaan en ze reageerden heel goed en snel en ik ben as we speak al anderhalve maand aan het wachten op een brief.. De procedure is duidelijk, maar er gebeurt dus helemaal niks. Dus toen ik terugkwam van Paaseiland (ooh wat was het vet), maar weer gaan mailen en ik krijg nu bericht dat ze me binnen 10 dagen gaan contacteren, of via telefoon of mail. Nou jippie! Totale ramp dus, maar gelukkig heb ik lieve vriendinnen en ouders die me helpen waar nodig qua geld overmaken en dingen boeken. Maar vind het echt heel erg vervelend dat het zo moet lopen. ING kan een klacht verwachten ;) Wel heb ik nu de saldolijn, waardoor ik in ieder geval weet hoeveel geld er op mijn rekening staat haha. Ik kan echt niet meer wachten om weer een maand te gaan reizen. Eerste met Sasha en Hanneke en daarna heb ik nog 2 weken om zelf door Peru te reizen. Weet nog niet helemaal waar ik heenga, maar ik denk Lima, Arequipa en Puno. Maar wil het niet te veel plannen en daar kijken wat ik wil gaan doen. Geen strak plan in ieder geval. Even alles op mijn gemak!
Over de master. Heel gedoe, had me dus ingeschreven bij interculturele communicatie met Spaans als taal en kreeg te horen dat ik voorwaardelijk was toegelaten en een premaster zou moeten volgen voor 30 ECTS. Nou dat zag ik totaal niet aankomen kan ik je vertellen. Dus die dag heb ik zó gebaald. Vooral ook omdat de cursussen die erbij stonden echt niet helemaal nieuw waren ofso. Dus ik vond het erg vreemd. Dus ik was ook bang dat ik niet rechtstreeks toegelaten zou worden in Antwerpen en ging daar maar achteraan. Ook hier was niet meteen duidelijk of ik rechtstreeks toegelaten zou worden en ik was echt niet van plan om een premaster te gaan doen of het nou Utrecht of Antwerpen is. Utrecht bleef in mijn hoofd zitten en ik heb ze gemaild of ze nou precies uit konden leggen waarom ik niet direct ben toegelaten en waarom die vakken gekozen zijn voor mijn premaster, want die kennis bezit ik al. In Antwerpen heb ik ook heel mijn universitair verleden uitgebreid verteld met alle cijfers tot nu toe en overal mijn CV erbij. Op Paaseiland kreeg ik van beide het verlossende antwoord: RECHTSTREEKS TOEGELATEN! Ik wist het wel, ook in Utrecht zagen ze dat ik genoeg kennis had en in Antwerpen zeiden ze ook dat ik gewoon meteen kon beginnen aan de master. Mooi, nu heb ik de luxepositie die ik voor ogen had. Mijn geluk kon niet op. Ik was zó intens gelukkig! Heb er ondertussen voor gekozen om de master in Utrecht te gaan doen. Interculturele Communicatie met Spaans. Helemaal wat voor mij! Maarja, dan komt het gedoe met een kamer vinden wat in Utrecht heel erg moeilijk is. En ik kan niet op kamernet want ik kan geen account kopen. Dus lieve mensen die dit lezen, kennen jullie iemand in Utrecht die een leuke huisgenote zoekt? Laat het me weten. Lobby voor me! HELP!

Oké wat heb ik nog meer meegemaakt. Zoveel!! Ben vaker drankjes gaan drinken en gewoon gezellige avondjes hebben. Jammergenoeg vertrekken mensen de laatste mensen de laatste tijd naar huis en heb ik ook afscheid moeten nemen van mijn Colombiaanse huisgenote. Ook heb ik afscheid genomen van de Britse Stephen en dat deden we in stijl. Eerst hebben we bij Josefin & Steve’s huis heeerlijke zelfgemaakte mojitos gedronken. Echt Josefin is een talent in de top. Heel erg lekker. Mojitos met aardbeien, jamm!! Het plan was om naar het Hardrock Café te gaan. Ik had er wel zin in, was nog nooit in een Hardrock Café geweest (jaja, ik weet het wat slecht blabla). Hier moesten we een uur! wachten voordat we konden gaan zitten. Het zag er totaal niet uit hoe ik had verwacht. Het was meer een grote loungebar met felle kleuren en softe rockmuziek. Aan de muren gitaren en kleren van bekende sterren. Het viel me op dat er ook veel popartiesten in de spotlight stonden zoals Rihanna en Shakira en zij zijn nou niet Hardrock material vind ik zo. Maar ik vond het wel chill. Goede muziek en gezellige mensen om me heen. Het personeel was zó Amerikaans getraind. Dat valt me sowieso op hoor. Het personeel hier in Chili krijgt echt never de klanttevredenheidsprijs. Men is zó asociaal en chagrijnig. Ja oké, je wilt dit werk niet doen, maar reageer dat dan niet af op je klanten. Maar op de een of andere manier ben ik daar zo aan gewend, dat het gek was dat je plotseling weer als een koningin werd behandeld haha. Het eten was echt heeeerlijk! Daarna zijn we naar Galpon 9 (G9 voor insiders) gegaan. Er waren amper mensen en er speelde een band i.p.v. dat er een dikke Chileense party aan de gang was zoals de vorige keer. Steve werd aangesproken door twee Australische kerels bij de garderobe waar we boven mee stonden te kletsen. Een journalist en een advocaat die beide al meerdere jaren in Chili woonden en van wie dat duidelijk te horen was aan hun goede Spaans. Ik was onder de indruk. Echt helemaal accentloos! Nou, ik kwam er daar achter dat de advocaat een moeder had uit Mauritius. Are you serious? Nog nooit iemand tegengekomen met familie zo dicht bij Madagascar (afgezien van mijn eigen familie natuurlijk hahaha). Heel leuk om met hem daarover te praten. En ondertussen was de band weg en was het weer een ouderwets gezellig Chileens feestje. Heeeerlijke muziek en ik heb non-stop gedanst. Helemaal losgegaan en met zoveel chicos gedanst haha. Echt een record verbroken van mezelf en ik werd door een vriend van ons aangesproken met Don Juanita en of ik nog tijd had om met hem te dansen hahaha. Natuuurlijk had ik dat. Wel leuke mensen ontmoet en opvallend veel blonde chicos ofso, maar niet boeiend genoeg om langer dan 10 minuten mee te dansen of praten. Er was ook een show met doeken, net zoals Pink doet in haar shows dus ik was helemaal betoverd door de man die dat aan het doen was. Het zag er zo sierlijk en mooi uit (en ja, zijn gespierde lijf met sixpack was ook mooi om naar te kijken). Ik heb er echt van genoten. Nou moet ik zeggen dat er wat Chileense boys zijn die me aan het irriteren zijn met hun haantjesgedrag. Echt gadverdamme. Dat was die avond bij G9 zo maar ook een week daarvoor bij Miercoles Po. Ik was gewoon aan het kletsen met iemand en een Chileense vriend van ons kwam erbij staan dus die begroette ik gewoon met een kus op zijn wang en ging verder met mijn gesprek. Ging hij helemaal beledigd doen dat ik niet met hem ging dansen en met een andere kerel aan het praten was. Doe even normaal dan! Nee, echt heel irritant. Sowieso was hij zó plakkerig die avond en daar had ik echt geen zin in maar heb hem uiteindelijk wel weg kunnen wimpelen haha. Ja, laat mij gewoon gezellig praten en dansen met wie ik wil. Ben je vriendin niet!
Bij een andere keer Miercoles Po (2 weken geleden) hadden we eerst een preparty bij Alejandra waar we een spel hebben gespeeld en vooral gezellig hebben gekletst. De locatie was erg mooi en op de tweede verdieping was de muziek echt helemaal top. Alsof ze de lijst van de muziek op mijn telefoon hadden. Echt zooo leuk! Ook echt van die nummers die best oud zijn en die nooit gedraaid worden in een club. Iedereen ging helemaal los en het was zo leuk. Het viel extreem op dat er veeeeeeeeeeeel onaantrekkelijke kerels rondliepen haha. Echt heel opvallend. Wel wat oude bekenden tegengekomen van de eerste Miercoles po en leuk dat je dan bekenden tegenkomt op zo’n feest!

Natuurlijk heb ik meer gedaan dan feesten en studeren en heb ik meer van de stad gezien. Ook ben ik naar Musea Villa Grimaldi gegaan wat een oud concentratiekamp was in de tijd van Pinochet. Heel indrukwekkend om daar rond te lopen. Zoveel mensen die in die tijd spoorloos zijn verdwenen of vermoord in het concentratiekamp. Het ziet er nu zo vredig en mooi uit. Echt heel erg interessant om daar meer van te weten te komen en om daar rond te lopen. We hadden ook nog geluk dat de zon scheen en we de middag af konden sluiten met een gigantische ijs.
Ook ben ik weer naar een nationale kwalificatiewedstrijd geweest Chili-Bolivia (3-1). Van tevoren weer een lekkere barbecue waar ik veel gekletst heb. SEN is echt een goede organisatie om al die dingen te organiseren. De wedstrijd zelf vond ik niet zo boeiend als ik eerlijk ben. De eerste helft was wel interessant, maar de tweede helft was gewoon slaapverwekkend. Daarnaast, stonden er stomme fanatieke kerels voor me op de stoelen, zodat ik als kleintje totaal niks kon zien (ja, ik ben inderdaad ook op mijn stoel gaan staan, maar mensen achter mij gingen klagen en daar had ik nou geen zin in) waardoor ik helemaal alleen aan de andere kant ben gaan staan. Dit was nog tijdens de spannende eerste helft, bij de tweede helft heb ik denk ik meer gekletst met de mensen om me heen dan fatsoenlijk naar de wedstrijd te kijken hahaha. Beetje jammer en de sfeer in het stadion was ook niet zoals de vorige keer. Lag misschien ook aan de plaatsen waar we zaten, maar het was niet zo GEWELDIG als de eerste keer. Achja, ik heb me desalniettemin prima vermaakt! En de ochtend daarna werd ik wakker met het besef dat ik voor het eerst in het Spaans heb gedroomd. Wie weet heb ik dat vaker gedaan, maar nu kon ik het me zo duidelijk voor de geest halen. Lekker saai ook, want het was op de universiteit haha, maar toch. Hallo indoctrinatieproces, ik verwachtte je al!! En die avond voelde ik aardbeving numero dos! Blijft een apart gevoel als je raam en bed beweegt. Het was alweer geen grote, 5.4 op de schaal van Richter. En ik was net op Facebook in gesprek om plannen te maken en iedereen echt tegelijkertijd TERREMOTO!! haha en ook al die chilenen die op hun Facebook zetten, voelde je dat? Haha terwijl zij dit totaal gewend zijn. Ik had het erover met een Chileense chico die ook een bericht had geplaatst en erbij had gezet; ja ik wil ook populair zijn en dit bericht op mijn Facebook plaatsten voor likes en comments hahaha. Hij vond het zó belachelijk dat al die Chilenen dat nog steeds op hun Facebook plaatsen. Kijk, dat buitenlanders dat doen, is logisch die zijn het niet gewend. Maar die Chilenen, nee echt een beetje zinloos vond hij het. Ik vond het wel grappig om overal die berichten te zien.
En nog meer culturele activiteiten hoor; ben naar de bioscoop geweest. Een Chileense film ‘Carne de Perros’. Het verhaal van een oud-martelaar tijdens het regime van Pinochet. Het zou gaan over zijn leven van nu en hoeveel impact zijn ‘oude’ leven op hem heeft. Nou ik verwachtte flashbacks naar die tijd van het martelen, zodat je een beter inzicht krijgt op wat er in die tijd gebeurde. Nou totaal niet dus. Je zag echt alleen maar op kunstzinnige manier en erg langdradig hoe moeilijk het nu is in zijn leven. Dat hij eigenlijk alleen is, zijn vrouw en kind niet ziet en niet fatsoenlijk deelneemt in de maatschappij. Hij is psychisch niet in orde en dat uit zich op verschillende manieren. Maar zo gaat d hele film dus. Toen de film was afgelopen, zaten we daar allemaal niet tevreden. Ik had er zoveel meer van verwacht.

Ik ben alweer bij de laatste week voordat ik naar Paaseiland ging. Die woensdag gingen we naar Miercoles po dat in een leuke club plaatsvond. Van tevoren zijn we naar After Office geweest en de muziek daar was eeeerg goed. Wel beetje jammer dat de garderobe vol zat (dat is echt heel vaak ook bij Miercoles po, zó irritant want dan sleep je je sjaal, vest en jas dus de hele tijd mee.. vandaar de foto’s op Facebook met partyachtergrond in jas). Maar het was supergezellig en we zijn weer helemaal losgegaan op goede muziek. Daarna dus naar Miercoles po waar de muziek ook wel goed was, maar er was weer veels te veel van die dancepopmuziek. Kijk, daar is niks mis mee. Maar ik ben in Chili dan wil ik ook lekkere Reggaeton horen. Gelukkig veranderde dat al snel en werd het een goede mix van beide. Heerlijk gedanst! En een bijzondere Peruaan ontmoet die er goed uitzag (nee, echt heel goed), en ik was met hem aan het praten en dansen, maar hij stonk zó extreem uit zijn mond. Niet naar rook, niet naar drank ik weet niet wat het was, zó vies. Maar het gesprek was gezellig en het dansen ook. Hij is trainer van het nationale roeiteam hier in Chili wat zijn gespierde lijf verklaart haha. Maar nee gadverdamme die stank, kon er niet tegen en toen probeerde hij me ook nog te kussen. Nee daag. En Sasha en Hanneke waren naar ons aan het kijken (vonden ook dat hij er goed uitzag) en vroegen hoe het was, nou ik schreeuwde letterlijk : ‘HIJ STINKT UIT ZIJN BEK!’ hahaha Die kerel was trouwens helemaal beledigd toen ik mijn hoofd wegdraaide. Hoe is het mogelijk dat ik hem niet aantrekkelijk of mooi genoeg vond. Gadverdamme, misschien was die stak zijn ego en arrogantie. Maar wel hilarische avond!

Die vrijdag was ik vooral bezig met dingen regelen voor de master en mijn laatste dingen afronden op de uni. Toen kwam ik erachter dat ik geen eindtentamens meer zou hebben en alleen nog maar 2 onderzoeken af hoefde te ronden! ’s Avonds hebben we bij Sasha een drankje gedronken en zijn we naar Harvard gegaan. DE club waar we de eerste weken zooooooooooveel plezier hebben gehad. En deze avond was ook weer een voor in de boeken. GEWELDIGE muziek! Helemaal losgegaan en zo grappig met alleen maar chilenen om ons heen. Natuurlijk ook genoeg Chileense boys die het woord no niet helemaal begrepen en maar bleven proberen, maar de sfeer was zo goed dat het helemaal niet irritant was. Er was ook zo’n chico met een bordeaux rood vest waar ik even mee had gedanst en die later de hele tijd aan het staren was hahaha. Hij zag er zo schattig uit met zijn vest en zijn neuspiercing. Ik heb me echt doodgelachen om twee andere Chileense chicos die overdreven met elkaar aan het dansen waren alsof ze een koppeltje waren. Echt HILARISCH die show. Echt ik ben helemaal verliefd op die club. De muziek is non-stop geweldig en de sfeer de mensen alles helemaal top! Deze club ga ik zo erg missen als ik weer terug in Nederland ben.

Die maandag zijn Sasha en ik mee geweest met Alejandra die een tatoeage zou laten zetten. Heel mooi design. Op haar voet in sierletters: I now walk into the wild. Echt mooi idee en mooi design. En het ging ook zó snel. Binnen een half uurtje was de tatoeage gezet. Ondertussen waren Sasha en ik in die boekjes aan het bladeren, maar Jezus wat een lelijke tatoeages hebben mensen. Er was een boek met allemaal lelijke dranken. Nee, niks voor mij. Sasha heeft het al langer over een tatoeage maar is nog niet helemaal 100% zeker dus die wacht nog even (even kan zo voorbij zijn btw haha). Na de tatoeage zijn we naar Tobalaba geweest en hebben we lekker fout bij Mc Donalds gegeten en ze hadden bij een andere keten van die heerlijke kaneelbroodjes. HEEERLIJK toetje! Ze hebben daar een complete verdieping met alle fastfoodketens die je je maar voor kunt stellen. Noem het en het staat er + de Latijns Amerikaanse versies erbij. Met een volle buik ging ik naar huis en ’s avond heb ik gezellig met Naomie gekletst die in het ziekenhuis lag na d’r operatie. Op zo’n moment mis ik het echt enorm dat ik niet even langs kan komen : - ( Gelukkig bestaat er Facebook en Skype en kan ik zo toch nog contact houden met iedereen! Maar ik kan niet wachten om iedereen weer live te knuffelen! Maar toch ook heel erg bedankt voor alle virtuele langeafstandsknuffels haha!

Dinsdag de laatste dingen afgerond en die nacht vertrokken Hanneke en ik naar Paaseiland (blog komt)! Ja, het was gewoon echt het paradijs op aarde en deed me erg denken aan Madagascar.

Maar wat ik daar heb gedaan, komt snel in een volgende blog. Ik denk dat jullie hier nog wel even zoet mee zijn. En ja hoor, wat ik in het begin al aangaf. Een korte blog blijft een hele opgave voor mij. Ik denk dat het me eindelijk gaat lukken bij mijn blog voordat ik naar Peru ga zondag. Dat is maar een weekje. En ja hoeveel kan ik nou weer doen in een week? (hahaha voel mijn sarcasme, ik heb nu alweer allemaal dingen gedaan en op de planning staan en het is pas woensdag!)

Lieve mensen, heel veel liefs uit Santiago