Aarbeving, pech, dansen op een vulkaan? CHECK!

Lieve mensen die dit lezen,

Een speciaal welkom aan mijn nieuwe fans die de afgelopen tijd mijn blogs hebben bijgelezen. ZOOOO leuk om te lezen dat jullie dat allemaal hebben gelezen. Lief en thank you!!
Het is alweer een tijd geleden dat ik een blog heb geschreven en na al dat ‘lieve’ aandringen, ben ik er weer hoor. Er zit best veel tijd tussen mijn blogs. Rara, hoe zou dat nou komen? Haha precies, aan mijn lange blogs te lezen, is elke dag weer een nieuw spektakel en geniet ik nog steeds van elke seconde dat ik hier ben. De tijd begint te dringen en mijn laatste anderhalve maand op de uni gaan in en daarmee het behalen van mijn bachelor (YES! - daar gaan we dan vanuit haha). Maar laat ik beginnen waar ik was gebleven..

Het certificaat van Trabajo Social heb ik eindelijk in de pocket. Zoals mijn trouwe lezers weten, moest ik dat certificaat met Alejandra de week erna op gaan halen. Natuurlijk was dit een dikke Chileense faal en waren er ‘technische problemen’ (right). Laten we dat dan maar geloven en plots bestond er de optie dat de certificaten, ondertekend en al, ook via de mail gestuurd konden worden. Wauw, internet :O Nou jongens, en inderdaad die avond had ik mail. Nouja, het certificaat was voor Mirjan Stueten. Dus applaus voor haar haha! Gelukkig kan er ook voor mij, MirjaM StEUten geklapt worden en ben ik nu in het bezit van een certificaat waardoor ik hier als sociaal werkster aan de slag kan om de ‘Ficha de Protección Social’ af te nemen in Región Metropolitana, Santiago (Chili). Ga ik natuurlijk niet doen, maar een certificaat erbij is altijd leuk voor op je CV.

Say Yeah, I predict an earthquake up in here, say yeah. I predict an earthquake up in here!
Op de laatste Koninginnedag voor de komende jaren in Nederland, werd ik ’s morgens gewekt door mijn eerste gevoelde AARDBEVING!!! Jaaaaa, eindelijk, daar was ik op aan het wachten. Nee, oké, het was niet zó spectaculair dat het op het nieuws kwam, maar ik werd er wakker van en ik zag mijn raam, bed en spullen een tijdje heen en weer bewegen. Ik heb uit mondelinge bronnen vernomen dat er elke dag zo’n 50 aardbevingen plaatsvinden, maar dat je die niet voelt omdat je bezig bent ofso (weet niet of ik dat moet geloven, maar ik geloof zeker dat er meer kleinere aardbevingen zijn die je niet doorhebt). De aardbeving (haha klinkt echt alsof het gigantisch was) was rond een uurtje of 7 en natuurlijk waren Sasha en Alejandra er ook meteen bij haha. Mooi momentje chicks! (Hanneke, next time word je er hopelijk wel wakker van). In ieder geval was ik dus vroeg wakker en met 6 uur tijdverschil kon ik dus mooi naar de troonwisseling/inhuldiging kijken terwijl ik nog half aan het slapen was. Beatrix was zó trots, Alexia, Amilia en Ariane te schattig in die jurkjes en duidelijk dat Amalia als toekomstige koningin genoot van alle aandacht, Maxima natuurlijk met de mooiste blauwe jurk en een mooie grijns! Vond het leuk om die dag weer even helemaal in de Nederlandse sferen te zijn en de receptie bij de ambassadeur maakte het al helemaal bijzonder. Dus dresscode: formeel en mijn nieuwe rode jurk kon niet missen. Hier in Santiago waren wij, team Nederland allemaal formeel en mooi gekleed, een spektakel. Onderweg naar de metro ben ik ten huwelijk gevraagd, werd ik steeds aangesproken en kreeg 100x meer aandacht dan normaal. Natuurlijk heb ik volop genoten van de aandacht haha. De receptie was in een deel van Santiago waar het bruisende bedrijfsleven zich bevindt en waar de wat meer bedeelden mensen wonen. WAUW, dat huis van de ambassadeur was echt ontzettend mooi. Van buiten en vanbinnen. Duidelijk dat het een fancy party was en het viel me op dat er behoorlijk veel mensen waren. Merendeel was duidelijk ouder dan ons en het voelde alsof ik het Gooi inliep. Iedereen kende elkaar, en daar kwamen wij binnenlopen als Nederlandse nieuwelingen met onze Zweedse vriendin Josefin. Het huis: groot, mooi wit en een mooie (grote) tuin. In de tuin was de receptie waar grote schermen stonden, zodat we live mee konden kijken naar wat er in Nederland gebeurde. Erg leuk gedaan. Na een speech was het tijd om het Chileense volkslied te zingen (pas 1x gehoord bij de voetbalwedstrijd Chili-Uruguay - gelukkig hadden we de tekst voor ons) en het was zo leuk om iedereen hun best te zien doen. En daarna natuurlijk ons Wilhelmus meezingen. Duidelijk was dat er vrijwel niemand was die het tweede couplet uit zijn hoofd kende en gelukkig hadden we een spiekblad haha. We hebben een gezellige middag gehad met lekkere Nederlandse hapjes: bitterballen (jeetje, wat had ik daar zin in! Beter was geweest als ze een frietje speciaal met een frikadel voor me hadden, maargoed ik had niks te klagen met die bitterballen haha), haring, stroopwafel, kaas, rookworst, empanadas met shoarma (Mix van Zuid-Amerika en Nederland? Ja, ik weet ook niet sinds wanneer shoarma typisch Nederlands is, maar het bleef lekker), kipsaté (ook niet per sé totaal Nederlands, maar jeetje wat lekker!!) en lekker koud bier. Ambassadeur lijkt me wel een leuke baan. Lekker in het buitenland en blijkbaar met een prachtig huis, tuin en groot zwembad (en degene die mij langer kennen dan vandaag, weten hoe graag ik een zwembad in mijn achtertuin wil!). Het voelde goed om even in een Nederlands wereldje te zijn, maar het voelde nog beter om daar heel simpel weer uit te stappen door het mooie huis van de ambassadeur te verlaten haha. Terug in Santiago met alleen maar Chileens Spaans om ons heen, po. ’s Avonds zijn we bij een Mexicaan gaan eten en hoppa buikpijn direct na mijn laatste hap van de allerslechtste fajita die ik ooit heb gegeten. Pia (Denemarken) was ook echt non-stop aan het klagen over het eten. Friet werd teruggestuurd en ze kreeg een shotje gratis voor d’r verjaardag haha. In plaats van partyen like a rockstar, ging ik vroeg en met buikpijn naar bed. Al met al een top Koninginnedag in Chili!
Na een leuke Koninginnedag en een lange dag op de uni kwam ik er woensdag achter dat het gas het niet meer deed in huis. Meen je niet.. dus in plaats van lekkere garnalen met rijst, moest ik maar naar het tankstation voor wat avondeten. Niks mis met frietjes en een kipsandwich, maar ik kook toch liever zelf. Helaas was er donderdag nog steeds geen gas en kwam er die vrijdag iemand langs om te kijken naar het probleem. En het probleem is groter dan gedacht en de hele pijpleiding moet bekeken en vervangen worden. Dit houdt dus in dat er muren uit gehaald moeten worden en dat het Carlos behoooorlijk veel geld zou kosten. Tot op heden, hebben we geen normaal gas. Gelukkig hadden we een tijdje een campingsetje gehad, zodat ik wel gewoon kon koken, maar dit was van korte duur. En ik ben erachter gekomen dat ik van een heerlijke tonijnsalade alleen niet kan overleven op een avond. Eigenlijk zou alles vandaag gefikst worden, maar er is nog steeds niemand langsgekomen.. Dus wat zal ik vanavond gaan eten.. ? :-( Wat een pech! Maar hier blijft het niet bij. Papa, je hebt helemaal gelijk. De wet van Murphy is toch wel een beetje van toepassing bij ons haha. Mijn lenzen, mijn waardevolle lenzen, worden smerig door de vieze lucht hier in Santiago en in die week merkte ik het al helemaal. Je ziet het niet, maar ik merk het natuurlijk meteen met mijn lenzen. Ik moest dus de hele tijd mijn lenzen schoonmaken én verwisselen. Komt niet goed uit, want ik heb niet voor een jaar extra lenzen meegenomen. Gelukkig heb ik een lieve Chileense huisgenote die dacht hét redmiddel voor het schoonmaken van lezen te hebben en het werkte zowaar … 1 hele dag welteverstaan haha. Dikke faal dus, maarja niks aan te doen dus ik dan kijk ik maar een beetje scheel haha (en zoals altijd, zo vaak mogelijk mijn bril op).


Die vrijdag was het weer tijd om te feesten. Eerst het verjaardagsfeestje van de Deense Pia die die week 30 was geworden. Lekkere barbecue, Pia’s zelfgemaakte gehaktballen en PapaPia (aardappelschrijven in de oven met lekkere romige saus). Gezellige nieuwe en bekende mensen. Maar daar bleef het niet bij: hoppa een stripper! Een vriend van Pia wilde haar verrassen en op een gegeven moment vertrokken alle chicas naar het huis van Pia/Alejandra/Brian. Al giechelend en lachend bekeken we de stripper in legerstijl. Heel smooth trok hij zijn legerbroek uit en verscheen een legerboxer. Oehlalaa! Iedereen werd wild (soort van haha). Met muziek uit de jaren 80 ging de stripper helemaal los en als klapper een witte string (foto’s op facebook voor de liefhebbers). Hilarisch om te zien (but i’ve seen better!). Bij Pia ontstond een spannende roddel die later bevestigd werd. Een Chileense vriend van ons, is er die week achter gekomen dat hij VADER gaat worden van zijn Finse ex-vriendin, wonend in Finland. Dus hij was helemaal down en is zich voor aan het bereiden om naar Finland te verhuizen. Dus ik dacht: balen dat je daar achterkomt, maar leuk dat je vader wordt. Maar vervolgens loopt hij hier wel nog helemaal te feesten en tripjes te maken i.p.v. sparen voor zijn toekomstige kindje en leven in Finland. Maar inmiddels (we zijn wat weken verder) is hij druk aan de slag met papieren regelen. Hoe erg staat je leven dan op zijn kop? Het thema van vader zijn, bleef even hangen, want een paar dagen later kreeg ik van een andere Chileen te horen dat hij vader gaat worden. Hij is daarentegen dolgelukkig met zijn Chileense vriendin en sinds die dag lees ik elke dag allemaal berichten over hoe gelukkig hij is en dat hij al druk bezig is met dingen kopen voor zijn toekomstige kind. Echt té schattig.
Nou, genoeg over kindjes en terug naar feesten. Na de stripper ben ik met een paar mensen naar het feest van Julieta (mijn Colombiaanse huisgenote) gegaan die die dag jarig was. Die hield het feest bij een vriend van haar, dicht bij het feestje van Pia (heel handig, even een paar straten wandelen en op naar een nieuw feestje). Daar was het aardig vol en plots kwamen we huisgenoten van Hanneke tegen. Uhmn.. hoe kennen jullie Julieta dan? Die kenden ze niet, waren daar via-via terecht gekomen. En dat gold voor het merendeel van de mensen daar haha. Geen Project-X spektakel, jammergenoeg, maar gewoon een leuk feestje in een appartement. Gezellige sfeer en daarna ben ik nog uit gegaan met wat mensen. Weer een bijzonder late nacht geworden en ik ging rond een uurtje of 7 slapen.

Niet het aller-verstandigste om te doen,want 2 uur later moest ik bij de metro staan, want die dag ging ik PARAPENTEN! De mensen die me kennen, weten dat ik niet over kop durf en dat ik dan altijd stoer zeg dat ik heus wel andere dingen doe die in de hoogte zijn.. En daar ging ik dan. In de bus wisselde mijn gevoel van angst naar spanning, maar vooral veel zin. Met een jeep de berg op en de angst werd minder en de spanning groter. Ik had er zin in. Eenmaal op de berg een prachtig uitzicht en kon alleen maar bedenken : ‘wat ben ik toch een baas’. Eerst ging Sasha, daar vloog Alejandra en daar sprong ook Fredje. En als laatste stond ik daar met mijn instructeur. Een oudere man die dit al zo’n 14 jaar deed en nog van elke sprong geniet. Het ging eerst de hele tijd niet, want de wind was niet sterk genoeg.. dus een paar pogingen.. en toen dacht ik wel even van uh dit meen je niet.. Maar daar gingen we eindelijk. Rennen, rennen, rennen en daar vloog ik dan. Zo relax, lekkere wind, de zon en een prachtig uitzicht. Het ging zó snel voorbij. Ik heb er zó intens genoten. Daar hebben we gebarbecued, maar werden bruut verstoord door hongerige loslopende honden. Een van die honden heeft letterlijk een hapje genomen uit Sasha’s burger. Fijn eten was het niet, daarnaast waren we allemaal doodmoe van die dag ervoor en hebben in de zon gechillt met wat punch en cola. Heel relax dagje is het geworden en toen ik thuis kwam, viel ik met een film al snel in slaap. Ik kan met diezelfde organisatie dit weekend gaan skydiven/parachute springen, maar die sla ik over. Dat geld (goedkoop vond ik het niet) ga ik gebruiken om na het studeren weer te gaan reizen.

Na een heerlijk weekend, was het weer tijd voor wat pech erbij. Ja hoor, ik kan niet meer internetbankieren bij ING. Had blijkbaar mijn wachtwoord 1x fout ingevuld, en toen ik op enter klikte na de tweede poging, kreeg ik een error. Geblokkeerd (Volgens de ING medewerker is dit onmogelijk en kan het niet anders dat ik 3x het foute wachtwoord heb ingetoetst.. ja hoor, ik verzin dit verhaal, pff). Nou is de procedure zo dat ik mijn lieve ouders niet kan machtigen om mijn nieuwe wachtwoord op te halen. Het wachtwoord kon wel via sms verstuurd worden, maar dat kon niet want ik heb voor deze maanden een lijst met codes i.p.v. dat ik die per sms krijg bij iedere betaling. Via mail werd mij de volgende procedure beschreven: ik moet een brief sturen naar Nederland met mijn nieuwe Chileense adres (ze hebben mijn handtekening namelijk nodig). Dan stuurt ING mij een brief met een bevestiging en moet ik online nieuwe inlogcodes aanvragen. Deze nieuwe inlogcodes worden dan weer per post naar mij gestuurd en dan denk je dat het klaar is. Nee, dan moet ik nog een brief naar Nederland sturen om de blokkade van mijn account op te heffen. ARE YOU SERIOUS ING? Ik woon tegenwoordig aan de andere kant van de wereld en die brieven kunnen niet binnen 3 werkdagen gestuurd worden. Even serieus, wie verzint het dat dit de procedure is voor iemand die in het buitenland verblijft? Dan ben je toch hoe dan ook de lul? Ik ben nu nog steeds bij stap 1 en heb letterlijk een dag later een aangetekende brief naar Nederland gestuurd en we zijn bijna een maand verder… Dus eind deze week ga ik weer lekker duur naar ING bellen en hopen dat er wat vordering komt. Ik begrijp heus wel dat een wachtwoord voor al je geld een delicate kwestie is, maar dit is echt niet te doen. Hoe kan ik in juli/augustus gaan reizen, zonder internetbankieren? We leven namelijk in een wereld waar je alles via internet boekt. HELP!!

In Nederland zou ik echt non-stop extreem balen voor een paar dagen, maar hier baal ik maar met vlagen. Die avond liep ik naar Sasha’s huis om met Alejandra en Hanneke lekkere kipsaté te gaan eten en plots besefte ik het me. Jezus, ik loop gewoon op mijn gemak op straat in Santiago aan de andere kant van de wereld om gezellig wat te gaan eten met mijn nieuwe vriendinnen. Hoe geweldig is mijn nieuwe leven! Met team NL lekker gegeten en gezellig gekletst.

De dag erna ’s avonds vertrokken met een groep (Hanneke, Alejandra, Sasha, Josefin, Pia, Brian, Ina) om naar Mendoza (Argentinië) te gaan. Weekendje over de grens voor een nieuwe stempel in mijn paspoort. In de bus een leuk meisje ontmoet uit Oostenrijk (ook een Pia), die ook in Santiago studeerde en die later in mijn blog genoemd zou worden in mijn trip naar Pucon. Vrijdag wilden we naar de termen gaan, maar het was al te laat en hebben we heerlijk in het hostel gegeten, gechillt en zijn later naar een park gegaan. Dit park had net zo goed in Nederland/Europa kunnen staan haha was niks Argentijns aan. Daarna de stad verder in en hebben we heerlijk gegeten en over een markt gelopen met allemaal handgemaakte spullen. Zaterdag hebben we een wijntour met de fiets gedaan en werden we met een busje naar de plek gebracht waar we fietsen kregen. De fietsen zagen er goed uit, maar onderweg bleek dat schijn bedriegt. Lekke band, ketting van de fiets en voor bepaalde lange mensen, te kleine fietsen (zelfs voor mij was een fiets te klein. Puh, wie is nou klein? haha). Dit zorgde voor best veel vertraging, omdat er telkens een nieuwe fiets gebracht moest worden. We wilden 5 plekken bezoeken en uiteindelijk zijn het er maar net 3 geworden. Eerst naar de oudste wijngaard van Mendoza (heerlijke wijn!), daarna wilden we naar een plek met bier, maar ze hadden het rode bier dat ik wilde proeven niet. Alleen donker en blond bier en het blonde bier, had naar mijn mening een rare nasmaak. Sprite voor mij dus. Hier hoorden we Nederlanders, waar we totaal niet mee hebben gesocialised. Geen zin in haha. We kregen een pizza met echt veels te veel kaas en na 3 stukken zat bijna iedereen vol. Echt té veel. Met een dikke buik naar onze laatste bestemming, maar toen kreeg Josefin een lekke band en konden we niet meer naar het wijnmuseum.. dus zijn we naar een chocolade/olie/likeuren/olijven-fabriek/plek gegaan. Hier hebben veel geproeft. Chocolade (ze hadden er eentje met peper die ik of course wilde proeven als peperliefhebster.. hadden ze er witte peper op gestrooid. Dat geloof je toch niet? Smaakte nergens naar, was ook niet pittig, maar gewoon vies), olijfolie, balsamico, allemaal prutjes met olijven (ik houd absoluut niet van olijven, maar er was 1 bakje dat ik wel lekker vond. Het smaakte namelijk niet naar olijven, maar naar knoflook haha. Groene knoflook met als naam olijf lust ik dus wel), allerlei soorten jam (bijvoorbeeld peer met malbec) en likeurtjes (van absinth (jamm), tabacosmaak tot een likeur die niet alleen rook naar parfum, maar ook zo smaakte - gadverdamme -). Die avond hebben we eerst gechillt in ons hostel (en hebben Sasha en ik mascara gekocht, omdat veel van de bekende merken niet in Santiago te vinden zijn. Jeetje, wat klink ik als een tutje zeg - bah!) en hebben Brian, Sasha, Hanneke, Alejandra en Josefin spannende potjes pingpong gespeeld. Ik was als brave student aan het leren (die maandag had ik namelijk 2 tentamens.. jippie!). Daarna zijn we naar een ander hostel geweest om te barbecueën. Lekker en veel vlees dus ik was gelukkig. Daarnaast hadden we lekkere wijn en ontzettend leuke, leerzame en interessante tafelgesprekken. Bij ons zaten twee Franse boys waarbij enkele van ons een gayvibe van 1 van de 2 kregen, die even later erg duidelijk werd bevestigd haha. Wat een avond, ik heb weer genoten! In plaats van stappen, hebben we een heeeeerlijk ijsje gegeten. De dag erna terug naar huis en in de bus deden degene die een tentamen (of 2) hadden de volgende dag pogingen om te leren. Best wel moeilijk in een klein busje, waar er ook andere mensen zaten die gewoon gezellig aan het kletsen waren en dan is je harde muziek niet genoeg om je te kunnen concentreren. En dan natuurlijk ook nog de grenscontrole, waarbij we uit moesten stappen. Ging bij zowel de heen- als terugweg vrij soepel dus dat was wel fijn. We hebben dicht bij de grens in een file gestaan bij Ruta de los Caracoles (waar je in bochten naar ‘beneden’ rijdt). Daar moet dan natuurlijk door iedereen commentaar op worden gegeven dus veel leren werd het niet haha. Eenmaal thuis nog druk aan de studie met een grijns op mijn gezicht door het leuke nieuws van een van mijn lieve schatje in Nederland (Ik ben ZO blij voor je!!).

Die dag erna dus 2 tentamens.. eigenlijk was het er maar 1, maar 1 tentamen was verzet, omdat de klas dat plots had besloten.. Niet zo fijn voor mij en ik had voor dat tentamen dus ook vrij weinig gedaan. Had het eerste uur ‘vrij’ genomen om te leren, maar dit tentamen gaat de geschiedenis in als het allerkutste tentamen ooit. Ik wist echt letterlijk niks. Nog nooit meegemaakt dat ik naar een tentamenblad staarde en dacht, fack ik weet echt helemaal niks. Het eerste tentamen ging ook niet zo soepel als dat het normaal bij mij gaat.. Beetje jammer, maar niks aan te doen. Het leven gaat door en ik ga hoe dan ook mijn bachelor in Chili halen! Na het kutste tentamen van mijn leven, zouden Alejandra en ik een interview hebben voor een opdracht voor het vak over armoede. We waren wat later en ze was er niet en nam haar telefoon niet op. Wanhopige poging om de Chileen die het had geregeld nog op te bellen. Deze kwam, met moeder en al, naar de afgesproken plaats en het bleek dat ze al naar huis was. Ze was het vergeten. Jammer, maar niet lang getreurd want die avond zou ik pannenkoeken gaan eten met de Nederlandse chicas. Geen tijd meer om te denken aan de tentamens. Sasha en ik waagden ons aan het pannenkoek bakken en Hanneke en Alejandra gingen pisco maken. Hahaha jaaa dat was lekker sterke pisco, waar we uiteindelijk zelf heel veel suiker bij hebben gedaan. JAMM! Zeker voor herhaling vatbaar kan ik je vertellen!
Dinsdag ging het interview wel door en het bleek een gezellige, lieve en open vrouw te zijn. Ik haastte me natuurlijk snel naar huis om naar de halve finale van het eurosongfestival te gaan kijken. Jawel, ook in Chili blijf ik gewoon fan hoor. JAAAA, Nederland eindelijk in de finale met Anouk. Werd tijd ook. Die donderdag was ik druk bezig met inschrijven voor een master en bustickets kopen voor ons weekendje Pucon dat ik niet veel van de tweede halve finale heb gezien (slecht, i know). Maar zaterdag heb ik trouw gekeken, ouderwets commentaar gegeven met lieve Nederlanders op Skype en verrassend ook met een chileen op facebook haha. Was vergeten hoe spannend het punten geven is als Nederland meedoet haha. Leuk om het te kijken vanuit Chili en ondertussen ook nog alles afgemaakt om me in te schrijven voor een master. Daarna snel tas inpakken want die avond zou ik voor een paar dagen naar Pucon gaan met Pia (Oostenrijk), Julieta, Alejandra, Sasha en haar Jaap (Jaap is Sasha’s vriend die hier een paar weken komt chillen) en Marjorie (huisgenoot van Alejandra/Pia/Brian). In de bus heb ik lekker geslapen en we kwamen ’s morgens redelijk vroeg aan in Pucon. Heel chill hostel en we hebben die dag een toeristische toer gedaan, waar we watervallen hebben gezien, die natuurlijk niet meer zó speciaal waren na Iguazu, best bewolkt dus de vulkaan was niet helemaal perfect te zien, jammergenoeg. Wel heel mooi blauw water (foto’s komen snel) en natuurlijk Ricardo de lama en schapen niet aanspreken als schapen, maar als barbecue. We hebben de toer afgesloten bij de termen. Heeeeerlijk gerelaxt! En met de pechvibe die ik de afgelopen weken heb, ben ik natuuurlijk een lens kwijtgeraakt. De rest van de tijd dus met bril op (verschrikkelijk).
Die avond ook nog eens lekker gegeten en op tijd naar bed gegaan, iedereen was doodmoe na de busreis (behalve Marjorie die nog wat ging drinken met Spaanse jongens van de termen). De dag erna konden we de vulkaan niet beklimmen door het weer en hadden Sasha, Jaap, Alejandra, Marjorie en ik niet veel zin om al om half 9 een bus te pakken om te gaan wandelen in een park, dus vertrokken wij om 1 uur. Pia en Julieta zijn wel zo vroeg opgestaan en die kwamen we tegen in het park bij de bus. Ze zaten vol modder dus het ging weer een leuke wandeltocht worden. En dat was het zeker! Glijpartijen (ik noem geen namen.. nee dit keer noem ik echt geen *KUCH* met namen) en veel modder. Weer een hele nieuwe ervaring met als eindpunt een mooie waterval. Die avond inkopen gedaan voor het vulkaan beklimmen en weer heel lekker gegeten.

Mijn laatste dag heb ik dus een vulkaan beklommen en gedanst op een vulkaan (check!). We moesten om 7 uur verzamelen en daar werd moeilijk gedaan over het überhaupt beklimmen van de vulkaan. Het weer kan namelijk om de 10 minuten omslaan en het zag er niet zo best uit voor ons. De dag erna zou beter zijn (ja, dat hadden ze ook over de dag ervoor gezegd..). Moeilijk om in te schatten en 1 van de gidsen raadde het ons heel onbeleefd af en de ander had meer begrip voor onze situatie (laatste dag, enige kans hier) en na heel lang twijfelen zijn Julieta, Alejandra en ik toch gegaan. Met het risico dat we amper wat konden zien. Er gingen nog 4 anderen (Australië & Canada) mee van een ander hostel die de informatie nèt iets anders hadden gekregen. Hen was verteld dat we best ver konden komen en dat het niet de beste dag was, maar wel dat ze iets konden zien. Ons werd dus verteld dat er veel mist hing en dat je vrij weinig kon zien en dat er moment waren dat je de persoon voor je niet eens kon zien.. Hallo communicatie! We hadden geluk en je kon de vulkaan gewoon zien. Zo gek om na al die aardrijkskundelessen op een vulkaan te staan en die te beklimmen. Met de nodige eigen kleding en gekregen bergschoenen, wanten (zó lelijk en onhandig), broek en jas begon de tocht. Best wel zwaar om omhoog te gaan, want het was best wel stijl. Gelukkig bleven we in een rustig tempo lopen en kon ik genieten van de natuur. Het was de eerste keer dat Julieta sneeuw in het echt zag en ze noemde het ook echt ‘la blanca’ (het witte) i.p.v. de sneeuw. Zo leuk om mee te maken, want voor ons is sneeuw zó doodgewoon dat het je niet eens zo opvalt. Je zag zo duidelijk dat het gesteente ooit uit de vulkaan is gekomen en zelfs bij sommige een rode gloed had. De vulkaan zelf, de omgeving met een prachtig meer en allemaal bossen, echt prachtig! We hebben ook de nodige pauzes gehad om foto’s te maken. Hoe verder we kwamen, hoe kouder het werd. Op een gegeven moment was er een stuk met gesteente met een dikke laag ijs eromheen. Spiegelglad dus je moest echt met elke stap oppassen. Als je valt, dan val je ook echt goed en dat zou echt te erg balen zijn. In de winter hier, kun je op de vulkaan skiën en snowboarden en er was dus ook zo’n lift. Het werd steeds kouder en we zijn in het begin/eind- (ligt er maar aan hoe je het bekijkt)huisje gaan zitten. Hier heb ik onder andere gedanst om het warm te krijgen haha. Jammergenoeg, was alleen Julieta mee aan het zingen bij 1 liedje, maar ik heb me prima vermaakt met mijn muziek! Enn lekker warm. De gidsen keken hoe het ervoor stond en je zag de mist komen en binnen 5 minuten ook weer langzaam verdwijnen. Helaas, konden we niet meer verder, aangezien de mist dikker werd hoe hoger we zouden lopen en we dus niks meer zouden zien en het kouder werd, meer ijs op stenen en dus ook te gevaarlijk. Heel erg jammer en we hebben uiteindelijk maar een uur/anderhalf uur gelopen. Maar ik heb ervan genoten, want het was niet eventjes een wandeltocht doen, maar echt stijl een berg op, nee een vulkaan op. Superervaring en ben blij dat ik het toch heb gedaan, ondanks dat we niet naar de top konden.

Hoe kan ik het vergeten. Alejandra en ik hebben tijdens het naar beneden gaan een nieuwe olympische sport ontdekt. Vulkaanschaatsen/ vulkaansleeën. Aan te raden aan iedereen, maar duidelijk dat jullie geen natuurlijke talenten zijn zoals wij. Met onze souplesse en evenwicht, slalommend om stenen, gingen we in recordtempo de vulkaan af. Voor deze sport heb je nou eenmaal een bepaalde spirit, inzicht en bouw nodig, en de combinatie van ons beide zorgt duidelijk voor goud. Team Canada/Australië kwam niet eens in de buurt om ons in te halen en ze deden toch zo hun best *KUCH*. Bij deze kan vulkaanschaatsen/vulkaansleeën alleen nog maar gebruikt worden, als WIJ (van team Rojas - Steuten) jou daar toestemming voor geven. Dit wordt dé nieuwe trend. You've heard it first here! Don't forget it!


De rest van de dag proberen te werken aan de uni, maar we waren echt te moe (wel iets afgekregen overigens). Weer heeerlijk gegeten en met de bus terug naar huis, waar ik niet zo best heb geslapen. Rond 7 uur waren we thuis en om half 9 had ik college. Redelijk fit de colleges meegekregen kan ik je vertellen. Nadeel van de uni is dat het ijs en ijskoud is. Het is hier herfst/winter (maar nog steeds warmer dan in Nederland. Jongens, echt bizar dat het eind mei is en ik hoor dat het regent en 9 graden was.. Maar dan wordt het vast een heeele mooie zomer!! - hoop ik!) en het is buiten rond een graad of 18/20 (verschilt heel snel, want ’s morgens is het maar 12 ofso en ’s middags kan het zonnetje lekker schijnen.. vervelend qua kleding kan ik je vertellen). Maar dan loop je de uni in en dan bevries je, want er is geen verwarming. Nergens. Dit is heel gebruikelijk in Chili en ook in de huizen heeft men niet zoals in Nederland in elke kamer een verwarming. Behoorlijk nadeel, want ik heb het vrijwel altijd kouder dan de gemiddelde persoon dus in de colleges is het echt koud en zit ik met jas aan druk te schrijven zodat ik het daar iets warmer van krijg.

Ondanks de kou, voornamelijk in de colleges, heb ik weer heerlijke weken achter de rug. Ook minder leuke dingen, maar c’est la vie en ik zit er niet om te treuren (al hoop ik echt dat ik snel weer kan internetbankieren). Leuke tripjes, leuke mensen om me heen en leuke dingen om te doen. De komende tijd wordt het keihard studeren om mijn bachelor te gaan halen, maar natuurlijk ga ik niet vergeten te genieten!


P.S. Heb me ingeschreven voor een master dus beter haal ik mijn bachelor!