En ik wil nog niet naar huis, nog lange niet!!

Lieve mensen die dit lezen,

Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle leuke reacties en het gestalk de afgelopen maand zodat ik weer een blog ging schrijven. Vind het zo lief om te horen dat mijn blog überhaupt zo trouw wordt gelezen en dat er met grijnzen op gezichten wordt meegelezen naar mijn avonturen. Thank you! Ik ben alweer een maand langer weg van Nederland en had vorige week plots het besef dat ik alweer bijna op de helft van deze geweldige ervaring zit. NEE, van mij zou het sowieso langer mogen duren. Jeetje, wat heb ik het de afgelopen maand weer leuk en gezellig gehad. Deze maand wel behoorlijk veel gestudeerd. Jaja, ik ben hier uiteraard om te studeren. Veel werk en weekendjes eenzaam met mijn boeken. Gelukkig tussendoor wel genoeg leuke dingen gedaan, maar laat ik maar beginnen bij het begin.

Mijn Duitse huisgenoot is weer teruggegaan naar Duitsland en al snel kreeg ik een nieuwe roomie: de Colombiaanse Julieta die voor 2 maanden stage loopt in een ziekenhuis. Jaa, een studente medicijnen,wat altijd goed van pas kan komen als er iets aan de hand is. Ze praat lekker duidelijk Spaans en het is hartstikke gezellig in huis. Naast Julieta, heb ik er nog een huisgenoot bij. Jullie vragen je natuurlijk af, hoe kan dat ze woont toch nog met een Chileen? Klopt, zijn nichtje woont in een dorp bij Santiago en woont de komende tijd doordeweeks bij ons. Carlos slaapt voornamelijk bij zijn vriendin of op de bank. Dit laatste gebeurt dus sporadisch en als ik ’s morgens half slapend de keuken in wil lopen om wat melk te gaan halen, laat hij me wel eens schrikken door plots zijn benen uit te steken. Ha-ha , hallo hartaanval vroeg in de morgen. In ieder geval het nichtje van Carlos, Valentina, studeert iets van technische bouwkunde en is de hele dag bezig met allemaal tekeningen maken. Met mijn twee nieuwe roomies is het leuk thuiskomen. Gezellig met z’n allen op de bank vertellen over hoe vreselijk, leuk of saai onze dag was. Met mijn twee roomies, Sasha, Alejandra, Hanneke en Josefin hebben we de woensdag (waar ik gebleven was, dus ongeveer een maand geleden - jeetje tijd gaat snel) samen gegeten om vervolgens vroeg naar een club te gaan die After Office was. Moet even duidelijk vermeld worden dat Sasha en ik heeerlijk hebben gekookt (geen culinair hoogstandje, maar lekkere spicy pasta, groenten en gehakt - JAMM!). Ik vond het echt zo gezellig om met zijn allen aan een tafel te zitten en gezellig met elkaar te kletsen. Kon alleen maar het begin zijn van een mooie avond. We moesten vroeg koken en eten, want als we voor 9 uur daar zouden zijn, konden we gratis naar binnen. De vorige keer was dit niet gelukt, voor de trouwe lezers die dit van mijn vorige blog hebben onthouden. After Office heeft een meer fancy stijl en is voornamelijk bedoeld voor mensen die na hun werk een gezellig avondje willen hebben. We kwamen gelukkig op tijd aan en het was best wel druk (en dat dus al rond 9 uur - omgedraaide wereld). Op het dakterras werd je wel echt van top tot teen bekeken, van voor en achterkant, ongegeneerd. Gemiddelde leeftijd daar was overigens 30 wat geen probleem was, maar het is wel echt awkward als een vent van rond de 40/50 je zo van top tot teen bekijkt (grijs haar was mijn hint voor deze leeftijd). De sfeer was wel echt goed en de muziek was leuk dus we hebben ons prima vermaakt. Wat ook leuk was, was dat er een bandje was. Een U2-coverband waarbij de band er ook uit wilde zien als U2. Leuk om mee te zingen met de klassiekers, en echt hi-la-risch om Chilenen Engels te horen meezingen. Haha dat valt echt zo erg op dat het gemiddelde niveau van Engels echt te slecht is. Dat accent haha dus ik vermaakte me prima. Na de band werd het weer een party Chileense stijl. Supergoede muziek en leuke mensen om ons heen. Ook echt bijzonder saaaaaie gesprekken. Ik werd aangesproken door een advocaat die zo ontzettend boring over zijn werk aan het vertellen was. 2 van zijn vrienden waren de rest aan het entertainen en ze waren zo verschrikkelijk vrouwelijk aan het dansen. Ze gingen echt he-lemaal los. Te grappig om te zien en gezellig om mee te dansen. Julieta en Valentina gingen niet mee, maar Julieta kwam uiteindelijk wel en het was echt zoo gezellig. Echt iemand gezellig om mee te partyen dus dat wordt gezellig de komende weken!! Na After Office, want dat was rond 1 uur klaar, waren best wel wat mensen behoorlijk moe - dus uiteindelijk zijn alleen Hanneke, Julieta en ik nog naar Miércoles Po geweest. Oh wow, trouwens we stonden in de club en er kwam een jongeman de lift met wat Chileense meisjes en we hadden allemaal zoiets van halloo dat zijn mooie groene ogen. Gelukkig zei niemand het hardop (wat normaal gesproken wel natuurlijk wordt gedaan), want hij zag er echt niet Nederlands uit, want plots begon hij Nederlands te praten met ons haha. Een journalist die hier een tijdje aan het werk is. Dat is een lekkere baan. Reizen, mensen ontmoeten en de tijd van je leven hebben. Jaloers? Yes sir!
Miércoles Po was deze keer in een club in de buurt van Hanneke’s huis en het was niet zo groot en behoorlijk druk. De vloer was ongelijk en mijn voeten werden hier al snel niet meer gelukkig van. En ja, oké eigen schuld - ik kies ervoor om hakken aan te trekken, maar ook Hanneke met haar ballerina’s had hier op een gegeven moment last van dus. PUH. De muziek was weer goed en uiteindelijk weer gezellig gedanst en gelachen. Leuke mensen ontmoet en op een gegeven moment zag ik hem. Een superschattige Aziatische jongen met een rood shirt aan en zijn Duitse vriendjes. Allen waren erg ‘interessant’ aan het dansen (zó zó fout!). Een van de Duitse vriendjes had de ballen om aan mij te vragen of ik met de Aziatische jongen wilde dansen - dit nadat ze allemaal al de hele tijd aan het staren waren - , te schattig - en jullie weten dat ik een zwak heb voor dit soort types. Aandoenlijk, schattig, verloren haha. Dus ik was al een tijdje met een Chileense jongen aan het dansen en praten, heel gezellig, maar daaaag ik kon echt niet nee zeggen. Oh mijn god, dat was weer echt een ervaring om niet te vergeten. 0 ritme. En als ik zeg 0 ritme, is het echt echt 0 ritme. Ik probeerde er nog iets van te maken en een simpele stap-tik ervan te maken, maar zelfs dit was te gevorderd voor dit schatje. Aaah hij deed zo zijn best en zijn Spaans was zo slecht en zijn Engels nóg slechter. Zoals je al kunt merken, heb ik me weer prima vermaakt, maar op een gegeven moment konden mijn voeten het niet meer aan en had ook Hanneke geen zin meer en zijn we gegaan. We werden daarbij geëscorteerd door de Chileense jongen waar ik mee aan het praten en dansen was en zijn samen een stuk met Hanneke meegelopen. Julieta en ik hebben toen een taxi gepakt en ik heb de dag erna heeeeeerlijk uitgeslapen. Was weer een heerlijke avond! Zeker wil ik nog een keer terug naar After Office, want er hing gewoon zo’n leuke sfeer. Totaal anders dan Miércoles Po.

Dus in short, begon de maand weer zoals het altijd was met lekker feesten, maar al snel werd duidelijk dat ik meer aan de uni moest doen. Niet dat ik achter aan het lopen was, ja oké een beetje met lezen, maar wat verwacht je anders als je echt niet normaal veel moet lezen binnen een week voor een vak. Lekker ongestructureerd ook, niet dat het goed verdeeld is per week bijvoorbeeld, maarja Chilean style zal ik maar zeggen. Nou trouwens, ligt aan het vak hoeveel structuur erin zit. In ieder geval heb ik deze maand rare dingen meegemaakt op de uni. Bij het eerstejaarsvak van socioculturele antropologie moesten we in een computerlokaal letterlijk gaan luisteren naar hoe je wetenschappelijke artikelen opzoekt op internet. Ja, echt héél interessant als 3e jaars universitair studente. Hoe saai was dat dan. Was die man ook nog zo stom te zijn om ons de instructies te geven om op Facebook de pagina van de bibliotheek van de universiteiten te liken. Jaja, wat zou er nou gaan gebeuren als je de instructie geeft aan eerstejaars studenten om op Facebook iets te doen. Juist, niemand was ook maar een seconde op aan het letten en overal waren mensen druk in gesprek op facebook haha. Leuk lesje hoor. Maar hier hield de pret niet op hoor. Neehee, om de levenloze computerles af te sluiten, zette deze kerel een youtube filmpje op over een cursus Mapudungun, vocabulaire les 1 (voor de liefhebbers: http://www.youtube.com/watch?v=ZVr1ZuR3_jQ). Dus vanaf nu iedereen: ‘Mari Mari’!! Dit college was dus totaal anders dan dat ik ooit heb gehad, maar heb me prima vermaakt op Facebook en heb onbewust toch wat onthouden van die cursus haha. Bij dat college trouwens zitten toch die soort van schattige gangsters die zich niet schamen om te laten zien hoe slim ze zijn, dat ze hun huiswerk hebben gedaan en antwoord geven op de vragen die de professor stelt? Nou, zij hebben dus allemaal (ja don’t sue me, als er een of twee geen tunnels hebben) tunnels in hun oren in plaats van blingblingoorbellen. Het valt me sowieso op dat best veel mensen tunnels hebben. Voor de mensen die niet weten wat dit zijn; in plaats van oorbellen, zijn het zeg maar gaten in je oor met ronde oorbellen zal ik maar zeggen, zodat je het gat in je oor goed kan zien. In Nederland is het volgens mij vooral voor rockers (kan ook een stereotype zijn dat ik nu benoem en totaal niet klopt hoor), maar hier hebben echt veel mensen tunnels. Dus ook de hiphoppers, rockers, gothics etc. Wat me ook nog opvalt hier is dat fannypacks hier een comeback aan het maken zijn. Van die buideltasjes die vroeger echt helemaal geweldig waren en nu nog door behoorlijk wat reizigers worden gebruikt. Neemt niet weg dat deze fashionable wise niet oke zijn. Hier zie ik steeds meer mensen ermee lopen en op straat mensen die ze verkopen. Wel met een moderne twist aan het design etc. maar toch. Fannypacks trots dragen op de uni.. hmn.. is maar goed dat ik de mode niet volg haha

Genoeg over antropologie, ik heb een cursus over armoede en daar kregen we te horen dat we een officiële toets moesten maken om aan de slag te gaan als sociaal werker. Ja, dat lees je goed - ik heb de kans gekregen om een toets te maken om daarna een certificaat te krijgen om hier aan de slag te gaan als sociaal werkster. Ofja, sociaal werkster niet helemaal, maar om aan de slag te gaan om bij mensen langs te gaan die het socio-economisch minder hebben en hen een vragenlijst voor te leggen waaruit duidelijk wordt wat hun socio-economische positie is op dat moment, zodat er door het Ministerio de Desarrollo Social (ministerie van sociale ontwikkeling) gekeken kan worden of ze in aanmerking komen voor subsidies etc. Best wel een officiële en belangrijke taak, want helaas zijn er genoeg mensen die moeite hebben met het zich redden in Santiago. Voor zoiets heb je natuurlijk wat kennis nodig en daarvoor hadden we twee weken om een instructie te leren. Ja, dus 2 weken leren, toets maken en dan kun je beginnen met dat werk doen. Het is overigens geen vrijwilligerswerk en je kunt hier gewoon een bijbaantje van maken (voor de Chileense studenten dan, want natuurlijk ga ik dat de komende tijd hier niet doen. Mag niet eens werken met mijn toeristenvisum haha). In ieder geval, dachten Alejandra en ik dat we na die twee weken meteen die toets hadden. We moesten naar een deel van Santiago dat minder bedeeld is en Peñalolén heet. Tijdens de busreis daarheen, zag je zo duidelijk het verschil met het centrum van Santiago dat ik gewend was. De gebouwen, het type mensen, de hele sfeer eromheen. Zo bizar dat je met zo’n drie kwartier reizen, plots in een andere wereld terecht komt. Ben blij dat ik ook deze kant van Santiago kan ontdekken. Het verschil tussen arm, gemiddeld en rijk is zo enorm groot. In Peñalolén kwamen we bijeen in een cultureel centrum waar we erachter kwamen dat we sowieso dan niet de toets hadden, maar mee zouden gaan met mensen die dit werk al deden. Het plan was om te observeren natuurlijk. Nou fijn, had me natuurlijk voorbereid op een toets (zover dat mogelijk was) en we kwamen erachter dat we die vrijdag de toets hadden in het Ministerio de Desarrollo Social. Alles was dus heel serieus en officieel. Voor ons was het vooral belangrijk dat we de toets zouden halen, want dan zouden we een 7 bij onze cijfers krijgen. Het Chileense puntensysteem gaat van 1 - 7 dus een Nederlandse 10 zou dus heel erg fijn zijn. Alejandra en ik gingen met 2 Chileense compañeros de clase mee met een gezellige Chileense die vertelde dat we ons niet druk moeten maken over de toets en dat we het echt wel zouden halen. Ik mocht als eerst mee en in plaats van observeren, liet ze me alles zelf doen (natuurlijk hielp ze waar nodig). Oké, die zag ik dus totaal niet aankomen en gelukkig had ik een leuke oudere vrouw voor me. Qua Spaans liep het wel oké en ze begreep gewoon alles wat ik aan haar vroeg, dus dat is wel fijn als een egoboost. Zo apart hoe een dag kan lopen. Achteraf besef je je echt wel dat je iemand hebt geholpen en dat deze vrouw met een paar fysieke klachten waarschijnlijk de hulp krijgt die ze nodig heeft en verdient. Je leert er zoveel van om het in de praktijk te doen en je leert meteen van je fouten. Het gaf me wel het gevoel dat ik die toets vrijdag wel zou kunnen halen. Gek eigenlijk, je hebt hier een routine ontwikkeld en plots ben je een hele dag bezig met sociaal werk. Ik vond het echt heel fijn dat de praktijk er op deze manier bij werd gehaald en sowieso het feit dat je onderdeel bent geworden van iets dat erg belangrijk is in de Chileense samenleving. Mensen helpen, dat is toch wel echt iets waar ik echt gelukkig van word. Iets wat zeker in mijn achterhoofd rondspookt bij het nadenken over een toekomstige master. Iets waar ik de komende tijd echt even goed over moet nadenken trouwens. Ben er nog niet helemaal uit en moet dat de komende maand wel duidelijk hebben met het oog op inschrijven. Pff, wordt nog wat om daar zeker over te zijn haha.
Maargoed, dagje in de praktijk was dus ontzettend leerzaam en de officiële toets de vrijdag daarna ging best oke. Je moest 17 van de 25 vragen goed hebben om het certificaat te krijgen en ik was 1000% zeker dat ik op z’n minst 10 dingen goed had (dat was het koppelen van begrippen aan definities). Het waren best pittige vragen en heb geprobeerd zo logisch en praktisch mogelijk na te denken en dacht wel dat ik het had gehaald. Maar bij het inleveren werden vragen gesteld over mijn RUT - nummer (Registro Único Tributario). Dat is zeg maar te vergelijken met ja BSN-nummer in Nederland. Ik had geen officiële RUT, omdat ik geen studentenvisum had. Heb mijn nummer afgegeven en ze zouden me nog bellen voor meer informatie. Dit werd niet gedaan en de week erop bleek in de les van die cursus dat er maar ongeveer 7 mensen de toets hadden gehaald en zowel Alejandra als ik werden niet genoemd. Kut, en hoe kan het dat er zó weinig mensen de toets hebben gehaald. Bizar. Dus dat betekende voor ons dat we de toets opnieuw konden doen. Ik baalde en dacht ergens dat het niet kan kloppen. Ja ja, lekker verwaand ik weet het, maar dat was gewoon een gevoel dat ik had. Ergens in mijn achterhoofd speelde nog dat voorval met onze RUT en ik hoopte dat het fout was. We stuurden een mail naar onze profe en deze zou ons voor die volgende vrijdag laten weten of er inderdaad een fout was gemaakt. Natuurlijk kregen we niks te horen en zijn gewoon weer naar het Ministerio de Desarrollo Social gegaan om de toets voor een tweede keer gedaan. Maar ik kon dat gevoel niet laten gaan en vroeg bij het uitdelen van een soort van declaratie dat je het eens was met de voorwaarden (ja, echt zó officieel was het) en de vrouw daar herkende me nog en vertelde ons meteen dat we de toets wel hadden gehaald. BAM, hallo voorgevoel - goed dat je klopt! YES, geen toets maken!!We gingen naar het kantoor van een collega van haar en daar werd weer bevestigd dat we het hadden gehaald. Met dikke grijnzen op onze gezichten wachten we terwijl ze op zoek gaat naar onze toetsen voor de precieze uitslag. Lekker ongestructureerd, want we waren onvindbaar in de computer en in alle mappen. En maar zoeken en maar zoeken en uiteindelijk kwamen we erachter dat we het beide goed hadden gehaald. Trots verlieten we het gebouw en deze maandag kunnen we ons certificaat op komen hallen. Yes, niet alleen een 10 erbij, maar ook nog een certificaat dat natuurlijk handig zal zijn op mijn CV. Jaajaa, er wordt hard gewerkt aan de toekomst!

Over die toekomst. Ik ben wel van plan om mijn bachelor hier te halen dus de afgelopen weken heb minder gefeest en meer gestudeerd. Werkstukken maken, lezen en leren. Het scheelt dat ik het tot nu toe nog interessant vind om te doen, maar mijn motivatie is ver te zoeken. Ik vind het steeds moeilijker om ergens aan te beginnen. Ik voel de stress niet meer die ik in Nederland altijd had bij dit soort dingen. En dat voelt heel rustgevend, maar aan de andere kant ben ik het ook niet gewend. Uiteindelijk heb ik wel genoeg motivatie om te doen wat ik moet doen en ook nog eens op tijd. Pff over die tijd. We moesten vorige week een werkstuk inleveren bij sociologie en organisaties en werk en er stond in onze planner heel duidelijk maandag de 22e inleveren. Dus wij hebben dat natuurlijk braaf gedaan en het werd een weekend diehard daaraan werken en leren voor een andere toets, waar ik het zometeen ook echt even over moet hebben. Jeetje. Nou, wij zaten maandag dus in die les en een klasgenoot zag dat Alejandra dat werkstuk op tafel had liggen en vertelde haar dat we dat pas woensdag in moesten leveren. Uh wat?! Says who? We kwamen er toen achter dat zij gezellig een Facebookpagina hadden en dat er was gevraagd om uitstel omdat er onduidelijkheden in de opdracht zaten. Oh, fijn dat wij dat ook even weten. Hallo, ik had de nacht ervoor nog diehard eraan gewerkt. Nou oke, dus woensdag inleveren, maar we hadden allemaal zoiets dat we het gewoon in gingen leveren. Ik had woensdag immers een toets waar ik nog het nodige voor moest gaan leren dus dat leek me verstandiger. Die woensdag waren er amper mensen die het in hadden geleverd. Uhmn.. oké dus een planner heeft hier dus niet zo’n significante betekenis en ze doen dus blijkbaar niet zo moeilijk over data. Ik hoop dat dat aan dit vak ligt trouwens, want ik ga wel gewoon proberen om de dingen te doen van de planner. Die planner is er niet voor niets, toch? Het was best wel moeilijk en ik hoop dat ik het met een voldoende heb afgesloten. Heb er in ieder geval wel de nodige uurtjes aan gewerkt en hoop dat dat voldoende is. Ik merkte hier wel echt bij dat de voorkennis die ik had gekregen bij een vak bij Bedrijfscommunicatie en gewoon algemene kennis erg handig was dus het is wel fijn dat je daadwerkelijk iets hebt aan wat je tot nu toe hebt geleerd.

Waar ik totaal geen voorkennis van had, was van het vak over familie. Nou, daar hadden we dus die woensdag een toets van. Jippie, nog een toets. Dit is het vak waar we zo ontzettend veel moeten lezen, wat voor mij echt onmogelijk is om allemaal te leren. Ofja, ik kan het wel leren, maar echt niet zo gedetailleerd. Zoveel verschillende bronnen die in principe gewoon hetzelfde zeggen met andere woorden en net meer focus leggen op andere details. Dus, ik had me wel voorbereid en vrijwel alles gelezen (Ja, het was echt veels te veel en ik had gelukkig een samenvatting van dat ene boek wat ik niet gelezen had -enn natuurlijk heb ik goed opgelet tijdens de les, voor zover dat mogelijk is want die lessen zijn best wazig.). In ieder geval, tijdens de les kwamen we erachter dat we de toets in groepjes mochten maken. Ja, lees het alsjeblieft nog een keer - een toets in groepjes maken. Een officiële toets die meetelt voor je eindcijfer in groepjes. Kan het nog steeds niet bevatten eigenlijk. Ik denk dat die profe ons heeft proberen te matsen. In ieder geval, had ik mijn woordenboeken meegenomen en dachten Alejandra en ik om samen te gaan werken. Bruut werden we uit elkaar gehaald en in verschillende groepjes gezet met 2 Chilenen. Thank god fort hat by the way. Het was echt een pittige toets moet ik zeggen. Ze gingen echt helemaal in op de details die de verschillende auteurs hadden gezegd en met zijn drieën probeerden we eruit te komen. Maar, het mooie was dat ze een toets van het voorgaande jaar in handen hadden. Dus daar konden we mooi op kijken. En nee, dit was niet alles. Er werden telefoons gebruikt, whatsapp/sms’jes/belletjes/internet en gewoon zo onopvallend mogelijk met andere groepjes overleggen. Dit is toch gewoon echt een bizarre situatie of niet? Zit je midden in een lokaal, ben je gewend om een toets te maken in je eentje in totale stilte. Nee, in groepjes waar iedereen de telefoon stiekem, ofja stiekem - zo stiekem mogelijk, gebruikt en men met elkaar aan het overleggen is. Bijzondere ervaring om mee te maken, moet ik zeggen. Denk niet dat ik dat ooit nog mee ga maken hahaha. Nou, met overleg hebben we uiteindelijk wel af gekregen en ik ben echt zó benieuwd of we het hebben gehaald. Alleen had ik sowieso geen voldoende gehad trouwens. Ben echt blij dat ik met die Chileense meisjes samen heb mogen werken, want wat de een niet wist, wist de ander wel. Het voelde ook niet als een tentamen, maar gewoon gezellig in de klas een opdracht maken haha.

Maar natuuurlijk zijn er wel avonden geweest dat ik gezellig uit ben geweest. Zoals op die vrijdagavond waar ik eerst een drankje ben gaan drinken met de moeder van Sasha, Sasha, Hanneke en Alejandra. Dutch night it is. We zaten bij een Mexicaanse bar war we al eens eerder cocktails hadden gedronken en daar zijn ze niet zo duur en het werd een gezellig begin de avond. Helaas werden we bruut verstoor door bizar vervelende Mariachis. Ja, leuk lekker Mexicaans, maar echt bijzonder irritant en hard. Het werd nog mooier toen er de karaoke begon en de dj de boxen veels te hard had staan en gewoon een irritante stem had. Beetje jammer, maar het was hoe dan ook gezellig. De moeder van Sasha ging naar huis en we gingen nog een drankje doen en pizza eten in een andere bar. Hier werden we gejoined door Ben (Amerikaan die we bij de wedstrijd Chili-Uruguay hadden ontmoet. Aah Jezus, wat was dat een geweldige ervaring zeg, die wedstrijd!) en zijn Chileense roomie Ignacio (aka Nacho). Met hen is het gezellig en een Amerikaanse en Griekse jongen die ik een paar weken geleden had ontmoet, kwamen even lang. Nadruk op even, want ze zeiden hoi (alleen tegen mij overigens) en waren er alweer vandoor. Oké, ik gaf hen geen aandacht omdat ik al gezellig in gesprek was, maar dan nog. Nacho was zó beledigd dat de Amerikaan en Griekse boy geen hoi tegen hen hadden gezegd. Blijkbaar echte disrespect hier in Chili, wat ik me op zich ook wel voor kan stellen. In ieder geval, gingen Hanneke en Alejandra naar huis en bleven de boys, Sasha en ik over. Nacho trouwens, een rugbyer met dat typische lichaam van een rugbyer. Echt een dik blok spieren en testosteron, maar met een klein hartje. Hij vertelde ons trouwens dat het supergevaarlijk is in Bellavista, de wijk waar we altijd uitgaan. Uhmn, wat?! Ja, volgens hem vallen daar elke week doden, worden er zoveel mensen beroofd en bedreigd. Nou, daar had ik tot dan toe niks van gemerkt (nu wel en dat is een leuke tease voor wat ik straks ga vertellen). Hij vond vrijwel alle clubs onveilig en er uiteindelijk besloten we naar Galpon 9 (aka G9) te gaan. Een club waar ik al van had gehoord van andere Chilenen. Het was een paar straten verderop, maar we gingen met de auto. Uhmn. wow, wacht wat? Met de auto naar een club die echt letterlijk een paar straten verderop is? Waar slaat dat dan op? Zo onveilig voelde Nacho zich dus blijkbaar. Geen probleem hoor, fine wij kunnen ons best vermaken in een relaxe auto en een chauffeur te hebben die ons fancy naar een club brengt. NO problem. Eenmaal daar kwamen we erachter dat het 10.000 pesos was voor Nacho om binnen te komen als Chileense man. Dat is zo’n 17 euro en we waren daar pas rond 3 uur en de club zou rond 5/6 dichtgaan. Voor Ben, een Amerikaanse man, was het zo’n 5000. Bizar verschil dus. Wij wilden zelf ook geen 5000 betalen voor maar zo weinig uurtjes, maar als buitenlandse chick kwamen we gratis binnen. Positieve discriminatie voor ons in dit geval en dat hebben we sowieso in allemaal clubs hier. De seconde dat ze zien dat je niet Chileens bent, kom je als vrouw gratis binnen wat voor ons een luxe is en ons behoorlijk wat geld bespaart. Uiteindelijk besluiten Ben en Nacho om niet mee naar binnen te gaan en wij twijfelen. Kunnen we ze gewoon dumpen? Yes, we can en we beloven dat we snel met z’n allen gaan feesten. Met Sasha heb ik echt een hilarische avond met echt vreeeemde guys om ons heen. De muziek was ook een beetje apart. Toen we buiten aan het wachten waren heel goed, maar toen we binnen waren, kwamen we terecht in een 90s Chilean party ofso. En dat ken je wel in Nederland dat dat dan leuk is omdat je dan lekker fout mee kan zingen op de Vengaboys en Spice Girls. Maar wij kennen natuurlijk niet de 90s klassiekers van Chili dus we stonden maar een beetje te staan. Gelukkig veranderde de muziek al snel naar reggaeton en waren we weer helemaal thuis. In de club waren veel bekende gezichten te herkennen van Miércoles Po, maar toch hing er een andere sfeer. Die woensdag ervoor trouwens hebben we, Hanneke en ik, bij Alejandra en Pia, gegeten met het plan om naar Maestra Vida te gaan. Een salsaclub met live band. We hebben heerlijke PapaPia gegeten, wat een door Pia gemaakte Deense aardappelschotel is. Echt heel lekker. Een Amerikaanse vriendin van Pia kwam ook langs en Stephen, de Engelse huisgenoot van Josefin. We waren gezellig aan het kletsen en toen was het tijd om iets te gaan doen. Toch nog twijfel over Maestra vida en uiteindelijk zijn we eerst naar een Ierse pub gegaan om daar een drankje te doen met z’n allen. Hier besloten Pia en haar Amerikaanse vriendin naar huis te gaan en wij zijn naar Miércoles Po gegaan. Het was weer op de plek van de eerste Miércoles Po, dus in een groot theater. We waren Stephen binnen 5 minuten kwijt hahaha dus hem hebben we eerst proberen te zoeken. Geen succes en uiteindelijk heeft Hanneke hem op het eind van de avond gevonden bij wat Braziliaanse meisjes haha. Hij had het gelukkig ook heel gezellig gehad. Heerlijke sfeer en ook hier kwamen we weer wat bekenden tegen en hebben we weer een gezellige nacht gehad! Blijft leuk om daar heen te gaan op de een of andere manier. Goede muziek, leuke sfeer en gezellige mensen.
In ieder geval, die vrijdag daarna toen we bij Galpon 9 waren, waren er echt rare gasten. Er kwam eerst een man van duidelijk 30+ met Sasha praten en hij was echt creepy. Gewoon een rare feeling had hij over zich heen dus daar had Sasha geen zin in dus ik ging maar met hem kletsen, maar ik kon het niet aan. Te creepy en we zijn maar toevallig een rondje gaan lopen. Er was best wel veel beveiliging viel me op trouwens en toen we van de bovenverdieping naar beneden liepen, werd er blijkbaar iemand de gast uit gezet en de beveiliging was zo agressief dat ik mijn Corona wel adios kon wensen. Hij beukte gewoon tegen me aan en daar viel mijn flesje. Daag geld. Nou, dus maar terug naar de dansvloer en daar begon een Indiase Australiër met me te praten. Oke, fine gezellig, maar even serieus waarom pak je me zó ruw vast. We zijn gewoon aan het dansen, je hoeft me niet te redden van god weet wat. Hij pakte me zó stevig vast en hij snapte niet dat ik daar geen zin had en steeds maar afstand wilde. Dus ik zei hem heel duidelijk of hij me niet zo vast wilde pakken, want ik voelde me gewoon echt stuck omdat hij mijn handen zo strak vasthad. Helaas, was deze jongen niet zo slim en zelfs toen zijn vriend er iets van zei (waar Sasha mee aan het praten was) was het nog niet duidelijk genoeg. Hij dacht dat ik hem eng vond, ik zeg nee, wel wil ik dat je me niet zo strak vastpakt. Bizar maar hij snapte het nog steeds niet dus zijn we hem gepeerd. En hoppa bij het drankjes halen, was hij weer daar hoor. Sloeg hij een arm om me heen en werd ik zowaar in een houdgreep gelegd (ja, ik overdrijf, maar wie denk je dat je bent dat je een arm om me heenslaat dan?). Dus ik zeg daar wat van, snapt hij niet. Nog een keer, en eindelijk ging hij weg. Thank god, wat een vreemde gast terwijl hij wel gewoon gezellig was om mee te kletsen. Nou, ik was in ieder geval blij dat ik van hem af was en jammergenoeg kwamen we onderweg wel weer creepy old guy tegen die gelukkig alleen maar zei dat hij zo blij was om ons te hebben ontmoet *kuch sukkul*. In de club ben ik nog een Chileen tegen gekomen die ik op Miércoles Po had ontmoet en vertelde hem over de Indiase Australiër wat hij wel grappig vond. Ondertussen was de muziek goed en hebben we ons prima vermaakt en tijdens het teruglopen kwam ik natuurlijk de Indiase Australiër tegen - thank god heeft die Chileen me gered en op een verhoging getrokken haha. Kijk, dan is het fijn dat je toch wat mensen kent. Uiteindelijk hebben we het met hem en zijn friend nog gezellig gehad. Een leuk avondje stappen dus!

Dingen die me de afgelopen maand nog zijn opgevallen op de uni is dat we met de dag meer herkend worden en mensen meer interesse tonen in dat we op hun uni aan het studeren zijn dus dat is wel leuk. Ik had in de vorige blog toch gezegd dat ik dacht dat de profesoren de computer en beamer echt niet aan kunnen/mogen zetten. Bij sommige colleges merk ik echt dat de les gewoon niet kan beginnen, omdat de soort van conciërges dus de computer/beamer nog niet aan hadden gezet. Bizar en vorige week werd er een poging gedaan om het zelf te doen met de hulp van een student, maar het lukte gewoon niet en we hebben letterlijk gewacht om verder te gaan. Natuurlijk probeerde de profe alvast iets te vertellen, maar je merkte wel dat ze graag haar vertrouwde PowerPoint wilde hebben haha. Wat me is opgevallen in de les is dat men in de pauze bezig was met het vlechten van de haren van klasgenoten. Uhmn, wat? Dat doe je toch niet als op de freaking universiteit zit. Maar het bleef niet bij haren vlechten, maar ook wimperkrullers werden erbij gepakt. Nogmaals, wat? Zó jong zijn ze nou ook echt niet hoor qua leeftijd. En dan nóg, hallo je zit op de universiteit dan ga je dat toch niet doen? Of ligt het gewoon aan mij dat ik dat raar vind?
In ieder geval, voor de rest merk ik dat er een vak is dat me gewoon nog niet goed afgaat. Het vak over jongeren waar ik gewoon sowieso merk dat ik de voorkennis mis en sommige lessen zijn gewoon echt niet te volgen. We moesten bijvoorbeeld een artikel lezen en oké dan snap je heus wel wat er staat, maar als je daar vervolgens over moet discussiëren en een sociologische analyse moet geven - ja dan houdt het op. Ik zou niet weten wat ik in een sociologische analyse zou moeten zetten hier in Chili dus dan blijf ik steken op het oppervlakkige niveau. Hopelijk komt het uiteindelijk goed. We zijn in ieder geval wel heel braaf naar een symposium op de uni geweest over een onderzoek over jongeren in Chili. Blijkbaar allemaal bekende mensen, want het duurde zo lang bij de introductie bij het voorstellen van gasten waar ze zo blij van waren dat ze waren gekomen. Volgens mij kon de profe het ook wel waarderen, want de week erop werd ons gevraagd hoe we zijn vak vinden en of we het kunnen volgen. We zullen zien, we zullen zien..

Jeetje, qua highlights zijn er zoveel om op te noemen, maar dit is wel een goed moment om te beginnen over een avond met nieuwe ervaringen. Ik ben twee weken geleden met Hanneke sushi gaan eten. Dan denkt de meerderheid nu, wat is daar nou weer nieuw aan? Nou, het ding is dat ik daarvoor pas 1x sushi had gegeten en dat was een vies Albert Heijn pakket. Dus ik had een negatieve connotatie bij het woord sushi. Hanneke is niet per se een viseter en wilde toch ook wel sushi eten. Samen zijn we naar een tent gegaan die Wasabi heet en waar vrienden van ons helemaal lovend over zijn. En inderdaad, ik kan eerlijk zeggen dat ik het echt wel lekker vond. Hanneke had sushi met kip en die was ook tevreden. Dat gaan we dus zeker nog een keer doen! Maar hier hield het niet op met nieuwe ervaringen. We zijn Bubble Tea gaan drinken in een Boba bar. Ja, heb ik jullie aandacht? Iemand hier ooit eerder van gehoord? Ik alleen maar van Hanneke en blijkbaar is het een grote hit en wordt het vergeleken met Starbucks. Het concept is dat je thee hebt (koud of warm), melk en een smaak balletjes erin zoals tapioca of mango bijvoorbeeld. Het klinkt een beetje gek en in het begin smaakte het ook een beetje gek omdat je plots tijdens het theedrinken (koud hadden we, wat sowieso al apart is voor mij, want ik houd van hete thee) plots bolletjes tapioca in je mond hebt. Soort van snoepjes. Vond het wel interessant en best lekker. Sowieso wil ik wel een andere smaak proberen met andere balletjes haha. Hierna zijn we naar Alejandra gegaan waar we met z’n allen aarbeiendaquiris hebben gemaakt waar Alejandra, Pia en Josefin helemaal dol op zijn overigens. Een daquiri is een fruitcocktail met rum en je kunt bijvoorbeeld ook citroensmaak hebben, waar Pia dol op is en later zelf heeft proberen te maken. Weer een nieuwe ervaring erbij en ik moet zeggen dat de cocktails lekker waren en dat we dat zeker vaker moeten gaan doen haha. Maar ik was on a roll en het was tijd om weer een nieuwe ervaring aan te gaan (ja, dit allemaal op 1 avond, kijk mij gaan dan). Met Sasha ben ik naar een headphone disco gegaan. Dus iedereen met een koptelefoon op, twee dj’s waar je tussen kon kiezen. Een interessante ervaring vond ik en ook lachen om te zien hoe mensen losgaan. Wel weer een groep aparte mensen om ons heen moet ik zeggen. Van zakenmannen tot te blije hippies. Van de twee kanalen was een kanaal van een leuke dj (van veraf, en wilde het niet verpesten door te dichtbij te komen haha), maar even serieus saaie loungemuziek. Niks mis met loungemuziek, maar wel als je in een club bent en het niet de sfeer heeft om te gaan loungen. Beetje jammer van de leuke dj. De andere dj, wannabe supergangsta dj (NOT), had daarentegen wel echt goede muziek. Je zag ook echt heel duidelijk aan de bewegingen dat iedereen dat kanaal op had gezet. Zielig voor die andere dj en ik heb mijn best gedaan om erop te dansen of te chillen, maar het was onmogelijk voor me. Duidelijk wie de battle van de dj’s had gewonnen dus haha. Vond het al met al een leuke ervaring en het was zo grappig als je even je koptelefoon afzet en gewoon ziet hoe mensen bewegen en meezingen. Zo apart. Er worden wekelijks headphone disco’s georganiseerd en ik denk dat ik nog wel naar een andere wil gaan. Het heeft wel wat, een totaal andere manier van uitgaan. Enn wat ook heel fijn is, is als je niet geïnteresseerd bent om met iemand te praten je gewoon je koptelefoon weer opzet. Lekker asociaal, maar het werkte echt wel (toch Sasha haha met die ene ‘big boned guy’?).

De afgelopen week heb ik nog een toets gehad voor het vak van armoede - niet over het sociaal werk, maar over de daadwerkelijke stof. Er zaten echt wel een paar vragen tussen waarvan ik zoiets had van - uhmn, dat heb ik echt nog nooit ergens gelezen en ik heb wel echt alles gelezen wat we de afgelopen weken moesten lezen. Dus het kan nog beide kanten opgaan, hopelijk is het goed genoeg. Je had multiple choice vragen en bij sommige moest je een uitleg erbij zetten. Wat bij sommige vragen een beetje raar is want ja, het is gewoon A omdat dat het juiste antwoord is, want natuurlijk mag je dan niet gewoon de vraag herhalen met het antwoord. Dus heb ik maar laten zien dat ik goed had geleerd en zo goed mogelijke uitleg gegeven. In spanning wacht ik af. Ondertussen weet ik dus wel dat ik die andere toets heb gehaald en van dat vak ook goede cijfers voor de individuele opdrachten dus dat gaat lekker. Bij antropologie ben ik erachter gekomen dat ik het werkstuk met een 6 heb gehaald dus dat is ook fijn om toe te voegen aan mijn cijfers. Het is wel veel werken, maar tot nu toe is het het nog waard en te zien aan de cijfers. Dus nee, de feestjes gaan niet voor het studeren, want ik wil gewoon mijn best doen en mijn bachelor halen. Zo erg ben ik dus nog niet veranderd haha

Na het tentamen van woensdag en erachter komen dat je blijkbaar de officiële toets ook hebt gehaald, was het op vrijdag echt tijd om te gaan feesten. Ditmaal met de harde kern en hebben we eerst bij mij thuis gezellig drankjes gedronken en onze playlist voor het feest van de dag erna perfect gemaakt. We hebben namelijk een Fiesta del Rey gehouden (Koningsfeest) met een asado (bbq). Daarvoor moesten we wel gepaste muziek hebben en we hebben de klassiekers in onze lijst staan: nummers als het Koningslied (haha ja ik heb het gewoon erbij gezet. Wat een hype is dat geworden in Nederland zeg. Ben benieuwd hoe dat dinsdag gaat zijn haha), Wilhelmus, heb je even voor mij, Kwestie van geduld, We’re going to ibiza, Brabant, pak nou maar mijn hand, ademnood, rood, stil in mij, ik wou juist dat ik jou was, harder dan ik hebben kan, bloed, zweet en tranen, kedeng kedeng, dromen zijn bedrog en natuurlijk beauty & the brains. Maar natuurlijk hebben we meer gedraaid dan alleen Nederlandse muziek, we waren namelijk maar met 4 Nederlanders en dan is het wel zo sociaal om iedereen te pleasen. Heel diverse lijst met dus die Nederlandse nummers afgewisseld met pop, reggaeton, rock en 90s. Het viel voor zover ik weet wel in de smaak. In ieder geval, we hadden het die vrijdag bij mij thuis al hartstikke gezellig en zijn toen natuurlijk nog uitgeweest. We wilden naar een club gaan waar wij als harde kern een supernacht hebben gehad - maar toen we daar aankwamen, werd duidelijk dat de club niet meer bestond. Neee, wat nu? Dus zijn we naar club Urban geweest, waar Hanneke in het begin van haar tijd hier was geweest. Was wel goede muziek, maar niet per se geweldige sfeer ofso, dus zijn we naar Club 2.9 gegaan waar we met Hanneke’s verjaardag zo’n lol hebben gehad. En de muziek was goed maar op een gegeven moment waren we allemaal de boys wel zat. Chilenen kennen het woord ‘no’ niet goed en dat is op een gegeven moment gewoon irritant. Kijk, als ik gewoon duidelijk tegen je zeg nee ik wil niet met je dansen (geen smoesjes, gewoon echt nee zeggen), dan moet je 5 minuten later niet alweer mijn hand vastpakken en het op precies dezelfde manier nog een keer vragen. En dan moet je na je tweede ‘no’ al helemaal niet nóg een keer terugkomen 10 minuten later. In een hoekje gaan staan en je te opvallend aankijken is ook geen succes. Muziek was wel echt heel goed en uiteindelijk hebben we wel weer een gezellige avond gehad. Dat is eigenlijk best simpel voor mij, want als de muziek goed is, ben ik al heel snel tevreden haha

Gisteren dus onze Fiesta del Rey wat echt een ontzettend leuke avond was. De asado was lekker en er waren allemaal gezellige mensen om ons heen. Van Nederlanders tot Chilenen, tot Amerikanen, Engelsen en verschillende Scandinavische landen. Lekker internationaal en zo leer je weer allemaal nieuwe mensen kennen. In totaal zouden er eigenlijk zo’n 30 man komen, maarja op het laatste moment waren er wel wat mensen die af hadden gezegd of gewoon niks meer hebben laten weten. Er was ook een wat oudere vrouw die met haar werk bij de ambassade over de hele wereld had gewoond en aan het vertellen was over haar geweldige tijd in Nederland. Dat ze daar nog steeds echt vriendinnen van heeft en allemaal leuke verhalen over haar tijd daar. Geneve, Parijs, Den Haag en ga zo maar door. Wat een leven heb je dan zeg. Heerlijk! Ik heb echt heel lang met haar gekletst en ze vond het zo leuk dat wij daar in Chili aan het studeren waren en dat we het tot nu toe zo leuk hebben. Van het ene hostel (het was in een hostel) naar het huis van Alejandra (aan de andere kant van de straat) waar doorgechilled werd. We wilden wel nog uit gaan en met een grotere groep naar Bellavista. We gaan naar een club die aangeraden wordt door de Chileen in ons midden en het zag eruit als een leuke club. We mochten voor maar 1000 pesos naar binnen in plaats van 10.000 omdat hij dus mensen in die club kent. Superchill! Helaas, was niet alles rozengeur en maneschijn. We zijn nog geen 10 minuten in de club en Pia komt erachter dat ze haar portemonnee kwijt is met al haar pasjes en behoorlijk wat geld. We gaan op zoek, maar kunnen niks vinden. Het personeel wordt aangesproken en de Chileen zorgt ervoor dat al het personeel in de club weet dat Pia’s portemonnee weg is. Hij zorgt er zo voor dat het ook door de DJ wordt omgeroepen, maar niemand meldt zich. We kunnen zelf niks vinden en hebben overal gekeken, random mensen aangesproken en ook deze mensen gingen mee zoeken. Buiten bij de club gekeken, prullenbakken, maar helaas niks. Ja, wat doe je dan? Uiteindelijk naar de politie gegaan en haar nummer gegeven aan het personeel van de club. Pia is naar huis gegaan en wij zijn met z’n allen gebleven en hebben uiteindelijk bij het sluiten van de club weer overal gezocht en het personeel zocht ook, maar helaas niks gevonden. Echt heel vervelend en de volgende dag kom ik erachter dat de Chileense vriendin van een vriend van ons ook is beroofd en dat er iemand uit het huis van Alejandra met een pistool is bedreigd. Dit allemaal in Bellavista, dus het was een slechte avond daar en Nacho’s statements over dat het daar gevaarlijk is, krijgen nu gelijk. Achteraf ben ik toch wel blij dat ik niet alleen naar huis hoefde te lopen. Jammer dat er zo’n negatieve nasmaak aan een hele leuke avond was. We hebben het uiteindelijk wel gezellig gehad en het is een erg erg laaaate avond geworden voor mij… Heb tot nu toe ook echt alleen maar positieve reacties gehoord en dat iedereen het erg naar zijn/haar zin heeft gehad dus dat is wel fijn om te horen.

Vandaag dus heeerlijk geslapen met het zonnetje op mijn gezicht en een grijns op mijn gezicht. Blij dat ik hier ben, dat ik zo gelukkig ben en echt daadwerkelijk de tijd van mijn leven heb. Ik vind het echt heel jammer dat ik bijna op de helft zit en ik weet nu al dat ik in augustus met pijn in mijn hart afscheid ga nemen van mijn geweldige leventje hier. Ik wil nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet.
Want wat staat er de komende maand op de planning : formele receptie bij de ambassade op Koningsdag/Koninginnedag, Verjaardagen, weekendje Mendoza - maar natuurlijk ook veel tentamens en werkstukken dus het gaat weer een interessante tijd zijn. ik zal proberen om eerder een update te geven, maar jeetje wat heb ik het hier toch goed haha

Zo dit was weer de update zodat jullie weer bicuriously met me mee kunnen leven. Lieve mensen ik wou dat jullie mee konden maken wat ik meemaak. Elke dag is weer een nieuw avontuur en ik geniet van elke seconde!