Mi primer mes en Santiago: MARAVILLOSOO!!

Lieve mensen die dit lezen,

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik iets heb geschreven en dat is alleen maar een goed teken. Mijn eerste paar weken in Santiago zijn echt onbeschrijfelijk gezellig, leerzaam en ontzettend leuk! Ik heb het zo leuk dat ik niet meer alles lekker gedetailleerd in mijn heilige boekje schrijf, want ik heb het veels te druk met andere leuke dingen. De foto’s op mijn facebook geven een klein beeld van wat ik allemaal uit aan het spoken ben hier..

Laat ik eens beginnen met mijn eerste week in Santiago. Het is nu namelijk alweer zo’n maand geleden dat ik in Santiago ben aangekomen na een lange busreis door de Andes. Mijn eerste indruk was meteen goed. Het leek me wel een leuke stad om te wonen. Mooie gebouwen, veel parken en lekker diverse mensen op straat. Vanuit ons hostel ga ik met Alejandra de buurt verkennen. Ze kent de weg, want ze is hier al eens geweest. Na wat gegeten te hebben, gaan we obsessief zoeken naar kamers in het hostel. Ik had al een paar maanden contact met iemand die een kamer voor me had en letterlijk een paar dagen voordat ik in Santiago was, zei dat dat toch niet doorging. Natuurlijk had ik nog andere opties open staan en heb met goede hoop verder gezocht.
Na een nacht piekeren over of/hoe snel ik een kamer kon regelen zoek ik weer verder. Alejandra kan die middag een kamer bekijken en ik zoek weer verder. Ik heb ’s avonds een afspraak in de buurt om naar een kamer te kijken en hopelijk is het wat. Terwijl Alejandra naar haar afspraak (reunión en niet cita voor de insiders) gaat, ga ik de stad een beetje verkennen. Ik voel de gezellige sfeer om me heen en de zon zorgt ervoor dat mijn humeur helemaal top is. Het is zover, ik ga mijn nieuwe leventje beginnen in een grote stad aan de andere kant van de wereld. EINDELIJK! Ik kom uit bij een berg/heuvel Santa Lucia waar ik een mooi uitzicht heb op de stad. Alejandra belt me en ze heeft de kamer: YES, dat is 1. Ze komt naar Santa Lucia en samen gaan we het vieren met una copa de frutas (ijscoupe met fruit).. nou dat sloeg totaal nergens op. Amper 3 bolletjes ijs en wat fruit (vooral fruitsap) eromheen. Ondertussen gaat de tijd snel en ga ik de kamer bekijken. De buurt ziet er gezellig uit en ik ben benieuwd. Mijn eerste en hopelijk laatste kamerbezichtiging. Jorge doet open en het is een klein en gezellig appartement. De kamer is niet groot, maar heeft alles wat ik nodig heb. Sowieso ben ik niet op zoek naar een grote kamer, had ik in Nijmegen ook niet. Ik praat met hem en zijn Italiaanse vriendin die in de marketing werkt dus we hebben genoeg om over te praten. Nadat ik al mijn vragen had gesteld, ging ik weg en zou ik vanavond gebeld worden. Fijn, kan ik dus nog uren gaan wachten op dat verlossende telefoontje. Ik loop terug naar het hostel en ga met Alejandra Peruaans eten. Er zijn echt bizar veel Peruaanse restaurantjes hier trouwens. Viel me in de eerste paar dagen al op en nu ik hier al een maand zit, al helemaal! Ik eet het typische ceviche (rauwe vis dus sushi :P) en het smaakt goed. Lekker veel kruiden en mijn tekort aan zwarte en rode peper wordt weer een beetje aangevuld. En dat werd tijd ook. Jeetje, wat heb ik pittig eten gemist zeg (Ja, ik weet het. Lekker Nederlands van me haha). In het restaurant zitten we heel toevallig bij wat Nederlanders. Ja hoor, ze zijn overal en dat terwijl ik net nog van Jorge heb gehoord dat ze amper Nederlanders heeft ontmoet en dat er vooral Fransen en Peruanen zijn. Ik geniet van de Nederlanders, want het is duidelijk een case van Grenzeloos Verliefd. Nederlandse jonge vrouw en Chileense man (maar hij zag er Peruaans uit, en na een nauwkeurige analyse vastgesteld dat het waarschijnlijker is dat hij Peruaans is, want ze eten namelijk in een Peruaans restaurant), Nederlandse moeder en opa (De onderzoekers in ons kwamen naar boven en we vroegen ons meteen af: Waarom een opa en geen vader? Conclusie: gescheiden ouders of vader overleden) - Ja, we hebben genoeg om over te praten tijdens het eten haha. De Nederlandse chick negeert haar vriend echt totaal en blijft gewoon in het Nederlands kletsen met haar moeder en opa. Haar vriendje verveelt zich dood en we hebben medelijden met hem. Hoe awkward is dat dan? Als we net klaar zijn met eten, word ik gebeld. Nee, je bent het niet geworden, maar een Duits meisje dat minimaal een jaar blijft. Ik baal ontzettend en kan alleen maar denken dat ik nog langer uit een koffer moet leven. Jorge zegt wel dat hij een vriend heeft die een kamer vrij heeft en of hij mijn nummer mag geven. Tuurlijk joh. Ik geloofde er niets van en dacht dat hij dat zei om aardig te zijn (genoeg vergelijkende verhalen gehoord in Nederland. Om de pijn te verzachten ofso. Lomp, ben gewoon eerlijk en zeg niks). Maar hier werkt het anders en Carlos belt me nog geen 2 minuten later op. Hij woont hier vlakbij en ik kan meteen komen kijken. Wat een interessante wending van de avond. Carlos is een beer van een gast die met overdreven zwaaiende armen naar ons toekomt. Hij lijkt me een gezellig en lieve man (rond de 30 schat ik zo?). We kletsen wat en komen aan bij zijn appartement in een groot flatgebouw. Omringd door andere flatgebouwen. Hij is bezig met de woonkamer verven en het is echt een rotzooi, maar heeft ook wel weer wat gezelligs ofso. De kamer is groter dan die bij Jorge en staat vol rotzooi van de vorige bewoner. Ik kan hem meteen hebben (en het perfect binnen mijn budget) en ik kan niet geloven dat ook ik zo snel een kamer heb. YES, en dat is twee. Ik krijg een sleutel en kan morgen verhuizen, oftewel mijn koffer en tas neerzetten haha. Jaaaa, ik heb een kamer en het is op loopafstand van de uni. Vanaf morgen woon ik in het centrum van Santiago in een appartement met Carlos (chileen trouwens) en Analena (Duits).

De volgende dag verhuis ik en ruim samen met Alejandra de rotzooi op in de kamer. Schoonmaken en we gaan Alejandra’s koffer neerzetten bij haar op de kamer. We gaan eten en zonder dat we het doorhebben, zitten we weer in een Peruaans restaurant met een ober die bijzonder zacht praat. Heerlijk gegeten en we besluiten naar een grote ‘mall’ te gaan om even wat dingen te kopen om onze kamers op te pimpen. Echt een gigantisch winkelcentrum zoals ik het alleen ken van de Amerikaanse films/series. Urenlang slenteren we rond en toch hebben we maar een heel klein deel van de mall gezien. Duidelijk dat we hier binnenkort maar weer heen moeten gaan. Met volle tassen gaan we terug naar Alejandra’s place, doen wat boodschappen en zijn zo moe dat we even snel wat frietjes en kipnuggets gaan eten bij Telepizza. Jamm, ik ga daarna met de taxi terug naar mijn kamer waar ik eindelijk mijn koffer uit kan pakken en relax in een heerlijk bed met mijn laptop een filmpje kan kijken.

De rest van de week ben ik zo uitgeput van alles dat er niet veel boeiends te vertellen is. Niet dat ik me heb verveeld, genoeg dingen gedaan, maar niet echt noemenswaardig of interessant voor jullie om te lezen. Dinsdag zijn we met alle Nederlandse Radboud Bedrijfscommunicatie-ers naar de uni gegaan, omdat we toch wel wilden weten waar we in vredesnaam college hadden de week erna. Even voorstellen, want deze namen zullen de komende blogs zeker aanwezig zijn: Hanneke (2ejaars BC) en Sasha (3ejaars, BC). Heel gedoe op de uni en we worden van de ene persoon naar de andere gestuurd en dan weer terug en dan weer naar een ander gebouw. En dat allemaal omdat we gewoon willen weten wat onze lokalen zijn en hoe laat de colleges zijn. Dat laatste ontdekken we toevallig op een bord, maar het is toch bizar dat de eerste persoon die we spreken hier niet gewoon antwoord op kan geven. Misschien ben ik het gestructureerde Nederland gewend, maar als je op een universiteit werkt, weet je toch wel hoe laat de colleges beginnen? Niet dus. Wel een aardige man, die ons zijn nummer gaf (en btw ook aangaf dat hij in de buurt woont van Hanneke en Alejandra) en bij afscheid ons een kus gaf - op de wang natuurlijk mensen. Dat is hier gewoon normaal. Wij geven een stevige handdruk, hier een kus op de wang. Ook als je iemand voor de eerste keer ziet. Het heeft wel wat vind ik. In ieder geval, de zon schijnt en mijn humeur is sowieso niet te verpesten volgens mij. De universiteit is in vergelijking met de Radboud Universiteit heel erg klein. In vergelijking met andere universiteiten in Santiago ook trouwens. Als ik vertel waar ik studeer, weten best veel mensen niet dat er nog een andere Católica is (Chili is inderdaad katholiek ja en er is een andere universiteit die ze ook Católica noemen, dus vandaar). Er zijn ook mensen die het nog steeds niet weten als ik zeg waar het gebouw ongeveer ligt. Dus dat zegt ook wel weer genoeg over waar ik ben beland. De universiteit heeft 2 gebouwen, waarvan ik in het centrale gebouw zit. Het andere gebouw is vooral voor Sportmanagement (en heeft zwembad etc.) en wat meer economische zaken. Ik kom er later trouwens nog achter dat de universiteit wel meer gebouwen heeft, maar dat zijn dan kantoren van professoren en andere dingen waar ik niks mee te maken heb haha. De universiteit heeft de kleuren blauw en geel hoog in het vaandel en het ziet er gezellig uit. Het centrale gebouw heeft een grote binnenplaats met daaromheen de lokalen, computerlokalen, een bibliotheek, administratiezaken en secretariaten, een grote kantine. Op de binnenplaats staan palmbomen en genoeg bankjes. Gek idee, dat ik hier de komende maanden als student rond ga wandelen en in mijn pauzes bij een palmboom wat eet.
Het rooster: kunt 8 uur les hebben en 1 les duurt 1 uur en 20 minuten. Geen pauze. Het eerste uur begint om 08.30 (KUT dat heb ik natuurlijk 2x, maar ik moet niet zeuren, want ik hoef maar 3 dagen naar de uni en dat is best te doen) en het laatste uur begint om 21.50 en duurt tot 22.31. Wat ben ik blij dat mijn uren niet vreemd zijn en ik op zijn laatst om 15.20 klaar ben. Prima te doen dus. Tussen de lessen door heb je 10 minuten tijd om naar een ander lokaal te lopen en gewoon relax wat te kletsen.

Op donderdag (7 maart dus) hadden we om 9 uur een welkomstlunch voor ALLE internationale studenten. Wat er in totaal minder dan 20 zijn hahahaha. Bizar weinig in vergelijking met Nijmegen en sowieso in vergelijking met de andere universiteiten hier, die er zo’n 200 per uni hebben). We zitten in een ruimte naast de kantine en er zijn genoeg awkward silences te voelen. Team Nederland is natuurlijk lekker op tijd en we ontmoeten Josefin, een Zweeds meisje dat half Chileens is. Na een tijdje komt team Brazilië binnen en het gesprek gaat van sport naar politiek. Na het heerlijke ontbijt (croissantje, vieze gebakjes ofso, koekje en tosti) gaan we met z’n alleen een tour doen door de stad met een bus. Ik heb wel wat gezien, maar was vooral aan het kletsen met Josefin en Jean (Braziliaanse guy). Beide gezellig, maar Jean is bizar slecht te verstaan en zijn Spaans is niet zo denderend. Het Braziliaanse accent is duidelijk aanwezig. Ook nu ben ik blij met jarenlang Spoorloos kijken, want ik kon hem wel oke verstaan als hij wat langzamer sprak. We horen dat er een grote studentendemonstratie is (una marcha) en de bus moet omrijden. Ik zie overal politie en vele mensen naar Plaza Italia lopen. Politie, ME, traangas, pistolen, ja hallo Chili. Ben blij dat ik in een bus zit, want you never know. Toen we aan onze buitenlandcoördinator vroegen hoe we erachter zouden moeten komen waar we les hebben, zei ze dat we naar het secretariaat moesten gaan van de faculteit waar het vak werd gegeven. Mooi, dus dat gingen Alejandra en ik dus maar meteen doen. Het duurde gelukkig niet zo lang en eindelijk wisten we waar we precies moesten zijn volgende week.
De rest van het weekend heb ik veel van de stad gezien en slaap lekker uit. Ik voel nu pas hoe vermoeiend een maand reizen eigenlijk was. Maar jeetje, wat heb ik een fantastische tijd gehad!!

De eerste week uni was best wel wennen. Half 9 op de uni zijn, zal nooit mijn favoriete bezigheid zijn en zo begin ik mijn eerste maandag. Het eerste vak heet Sociologia de las organizaciones y trabajo (sociologie van organisaties en werk) en de professor hadden we vorige week dinsdag al gezien en hij herkende ons. Het Spaans wat goed te volgen en het was interessant. Gelukkig maar (deze mening heb ik nu nog steeds). Daarna 2 uur Antropología Sociocultural (rara, wat de vertaling is), wat ik heel erg interessant vind. Een eerstejaars vak en het was echt een introductielesje waarbij alle professoren van Sociologie zichzelf voor kwamen stellen. Mijn laatste uur Taller de Sociología de la Juventud (taller is workshop), met een profe die best wel snel sprak, maar ook dit was goed te begrijpen. Dag 1 viel dus reuze mee en het Spaans is goed te verstaan. Nee, ik versta geen 100% van wat ze zeggen, maar ik begrijp wel wát ze zeggen en dat is het belangrijkste. Na een interessante dag ga ik wat eten met Alejandra, Sasha en Jeremey. Ja, Jeremy de wietteler uit Amerika die in Santiago was. Gezellig eerste avondje. Mijn huisgenoten zijn trouwens beide weg voor een tijdje, waardoor ik 2 weken alleen een appartement heb. HEEEEEEEERLIJK!

Dag 2: 2 uur Taller Sociologia y Familias. Deze vrouw praat behoorlijk snel en ze geeft ons meteen een lijst mee met dingen die we moeten lezen. Oh oooh, de uni is nu echt begonnen. We moeten groepjes maken en een van de teksten samen voorbeiden. De mensen in het groepje zijn aardig en Alejandra en ik zitten ook met Fernanda (Braziliaanse) in het groepje.

Dag 3: Een dat waarbij ik hetzelfde heb als op maandag, maar dan in plaats van Antropología Sociocultural, Taller de Pobreza y Exclusión Social (workshop over armoede en sociale uitsluiting). Super interessant en een leuke profe.

En na 3 dagen heb ik dus een heel lang weekend dat ik meteen in ga luiden door ’s avonds wat te gaan eten bij mij met Josefin en Sasha, worden vergezeld door Alejandra en Brian (haar roomie) om gezellig wat drankjes te doen en uiteindelijk naar Miércoles Po (Woensdag po. Waarom po? Nou, dat zeggen de chilenen hier achter heel veel woorden. Sí po, ya po, no po etc.) te gaan. Miércoles Po is elke woensdag en is het grootste feest voor alle internationale studenten in Santiago. Extranjeras (vrouwelijke buitenlanders) komen gratis binnen dus perfect voor ons haha. Het thema was Saint Patricks’s day en Sasha en ik waren van tevoren de stad in gegaan om wat groens te scoren. Dus, Sasha’s slippers waren de dag ervoor kapot gegaan en ze had nieuwe nodig (Gisteren trouwens met haar de stad in geweest om slippers te vinden, maar die waren onvindbaar en met 1 slipper en 1 blote voet schoenen gezocht en gekocht). We hebben letterlijk uren gedaan om slippers te vinden. Hoe is dat mogelijk in een land als Chili waar het nog steeds heerlijk zomer is (ja ja, ik weet het, ik mag dat niet zeggen, want in Nederland is het koud blabla. Whatever, het is hier lekker 30 graden en de zon doet me goed hahaha. Gun mij ook eens wat joh!). Blijkbaar is alles al helemaal in herfstmodus en was het vrijwel onmogelijk om slippers te vinden. Uiteindelijk (na letterlijk 3 uur) vinden we een nieuw paar leuke Havaianas. Bij het drankjes doen bij mij, heb ik voor het eerst Pisco Sour gedronken. Typisch Chileens. Nou, wacht even. Chilenen zeggen dat het typisch Chileens is en het hier oorspronkelijk vandaan komt, maar de Peruanen zijn het daar absoluut niet mee eens en claimen dat zij de erfgenamen zijn van Pisco Sour. Het maakt mij vrij weinig uit, want het smaakt hoe dan ook lekker. Limoen/citroensmaak, maar je hebt vele varianten.
Eerste avond stappen in Chili : GEWELDIG! Heb opvallend genoeg met vooral Chilenen gepraat en met maar weinig internationale studenten. Ieder van ons werd meteen wel aangesproken door wat boys en Brian was leuk aan het dansen met een Chileense. Iedereen heeft het gezellig en ik praat met een Chileen die helemaal fan is van Nederland. Hij was er al vaker geweest en kon een beetje Nederlands. De belangrijke dingen: ik houd van jou (ja, dat is letterlijk het eerste wat hij zei toen ik zei dat ik Nederlands was haha), ik mis je, frikandel, hoe is het, kroket etc. Hij had een Nederlandse vriendin en kon niet stoppen met praten over hoe goed de hardstyle is met alle bijbehorende feesten. Sowieso had hij het non-stop over grotere festivals met electronic Music, wat nou niet mijn ding is dus uiteindelijk dat gesprek verruild voor andere gesprekken. Uiteindelijk beland ik in de VIP, wat niks voorstelt en gewoon een verhoging is haha, en hier dans ik met een real life Chileense dansleraar. Hartstikke gezellig gekletst en natuurlijk een privé-dansles van hem gekregen. Toen het feest voorbij was, hadden Sasha en Alejandra vrienden gemaakt uit Australië en wilden nog wel een afterparty. Bij mij was niemand thuis dus dat hebben we dan ook nog even gedaan. Het was duidelijk te zien dat iedereen zich prima vermaakte. Wat een topavond/nacht. Als het altijd zo leuk is, zullen mijn donderdagen bestaan uit slapen, slapen en slapen haha.

Op donderdag heb ik gezellig gegeten met team Nederland en ik heb zo het vermoeden dat we samen hele leuke maanden gaan hebben!


Vrijdag gaan we naar een salsales die georganiseerd is door Santiago Exchange Network (SEN) die allerlei dingen organiseert voor internationale studenten. Daar ontmoeten we weer nieuwe mensen en de salsales is hartstikke leuk. Misschien ook wel leuk om hier dansles te gaan volgen. Ik mis het dansen echt verschrikkelijk, maar nadeel is dat je dan echt een verplichting hebt en je hele planning daarop moet omgooien (niet gaan is geen optie, want ja dat is gewoon geld verspillen dat ik liever gebruik voor een lekkere biefstuk). Naderhand gaan we cocktails drinken in Barrio Bellavista (dat bekend staat om gezelligheid, leuke kroegjes, restaurants en discotheken). Uiteindelijk besluiten Sasha, Hanneke en ik dat we sowieso nog uit willen en we gaan op zoek naar een discotheek. Uiteindelijk komen we terecht bij Harvard (jaja, doen wij even stoer). Een tent met alleen maar Chilenen en heeeeeeeeeeeeerlijke muziek (Lieve partychicks in Nederland - en ik weet dat jullie dit lezen - ik mis julliee!!!). Non-stop heerlijke muziek om op te dansen. Een leuke sfeer en gezellige mensen om je heen. Ik denk dat ik voor ons alledrie kan spreken om te zeggen dat het echt een SUPERGEWELDIGE avond was. Veel mensen gesproken en heerlijk gedanst. Feesten is hier echt zoveel leuker dan in Nederland. No offense, maar dat heb ik sowieso wel hier in Zuid-Amerika. Sorry, maar ik moet eerlijk zijn. Het zou allemaal nóg leuker zijn als mijn lieve lieve vrienden hier ook bij konden zijn!

Op zondag zijn we (team Nederland en Brian) naar een wijngaard gegaan. Viña Undurraga (schrijf op en ga naar de AH!). Met de bus verlaten we Santiago en na ongeveer een half uurtje komen we daar aan. Dit terwijl we zo’n uur ervoor hadden uitgetrokken. Een heel mooi grote wijngaard met een mooie tuin. We moeten best wel een tijdje wachten (te vroeg daar en de tour begon natuurlijk later) en hebben uiteindelijk een Engelse tour gedaan. Heel slecht, maar het was dat of nóg langer wachten en iedereen had honger en daar was niks eetbaars (jawel, druiven en gedroogde fruitchips) te vinden. Onze tourguide was heel aardig en kon precies genoeg informatie vertellen zodat het interessant bleef. Op het eind natuurlijk ook even wat wijntjes proeven. Heerlijke wijn, kan ik je vertellen. Aanrader.

Nou dat was dus mijn eerste week, kort verteld (dit zijn bijna 6 A4-tjes). En ik wou het nog kort houden en er is nog veel meer dat ik moet vertellen.

In de tweede week, begint er ritme te komen in mijn leven, wat ook wel weer lekker is na een maand geen enkel ritme whatsoever te hebben haha. Ik probeer braaf alles mee te lezen wat we moeten, maar voor dat ene vak van Trabajo Social y Familias is het echt zoooveel. De lessen zijn tot nu toe goed te volgen en het lezen ook. Natuurlijk doe ik er als Nederlander langer over dan een Chileen, maar toch. Het is prima te doen. De gang van zaken op de uni is wel anders dan in Nederland. Op tijd komen, hoeft in principe niet want dat zijn de professoren ook niet. Bij 2 vakken van de studie Trabajo Social (sociaal werk) werd ons wel gezegd dat we niet later dan een kwartier binnen mogen komen wandelen, want dan is de deur gesloten. Het is dan maar goed dat zij als professoren ook niet precies op tijd komen en de tijd dus wat later ingaat haha. Wat heb je nodig op de universiteit? Precies boeken (jaja, veeeel meer andere dingen). Geen idee hoe we daar aan moesten komen en we wilden nou niet alle boeken gaan kopen. Er werd ons verteld dat we boeken kunnen lenen in de bibliotheek voor 3 dagen en dat je ze 3 keer kan verlengen. Dus, dat gaat hem voor mij niet worden, want dat is toch gewoon irritant? Ook is het zo dat ik bij best veel vakken nog steeds niet precies weet wat er precies gelezen moet worden en dan is het al helemaal zonde om boeken te kopen. Bij Trabajo Social y Familias werd het bijvoorbeeld wel duidelijk dat we hele boeken moesten lezen en Alejandra en ik bestellen deze op internet. Niet lang na de bestelling komen we erachter dat het suuuuuuupergoedkoop is om te kopiëren wat wij dus vervolgens doen. Er gaat ook best veel tijd zitten in alles printen trouwens dus ik heb geprobeerd om zo veel mogelijk in 1x te doen, zodat ik niet elke week moet gaan printen. Ander systeem dan in Nijmegen, maar het is prima te doen. Kan ik lekker markeren en aantekeningen maken aan de zijkanten.
Dus Sasha en ik hebben samen het vak Antropologia Sociocultural en het viel ons allebei op dat er gewoon een aantal dingen opvallen. Hier een kort lijstje (dat nog lange niet af is haha):
- Er lopen best wel veel jongens rond die gekleed zijn alsof ze Chris Brown, Usher etc. (rappers, gansters, RnB liefhebbers) zijn. Dus hun broek tot op hun knieën, zodat het lijkt alsof ze poep in hun broek hebben, een XXXL t-shirt, sneakers en een petje op. In Nijmegen op de universiteit heb ik denk ik 1 of 2x zo’n persoon rond zien lopen. Hier lopen er dus best wel veel van rond.
- Deze stoere boys schamen zich niet voor hun intelligentie en doen actief mee in de les. Ik wil niet zeggen dat dat in Nijmegen niet zo is, maar het valt hier gewoon op. En sowieso als je het stereotype van stoere boy op je naam hebt, is het al helemaal opvallend. Slim is hier dus cool! (YES!)
- Maar, wat deze stoere boys dan weer wel doen is vliegen vangen tijdens het college. Ja, dat lees je goed. Ik neem aan puur uit verveling, maar het hele groepje was ermee bezig haha. Leuk om naar te kijken.
- Wat ze ook doen is vroegtijdig lunchen. En we zitten gewoon in klaslokalen trouwens, geen grote hoorcollegezalen waar je anoniem bent. Wel zo sociaal om hun eten met elkaar te delen. Ook Sasha werd gevraagd of ze iets wou. Een soort van muffinachtig iets, maar met iets wit erin. Het zag er in ieder geval ranzig uit naar mijn mening
- Je krijgt studiepunten voor knutselen op kleuter/basisschoolniveau. Een vak dat Hanneke volgt gaat over je persoonlijke ontwikkeling, wat natuurlijk erg interessant is, maar haar colleges zijn begonnen met een stoelendans en het knippen van een masker. Ja, dat zijn nou niet activiteiten die je in Nijmegen terug zal vinden, jammergenoeg. Vind het wel jammer dat ik dat vak niet heb. Even totaal wat anders en je zou jezelf zo beter moeten leren kennen.
- De professoren hebben geen sleutels van lokalen en bewakers moeten dit elke dag, elk college doen. Ook moeten zij de computer en beamer aanzetten. Ik weet niet wat de rest van het takenpakket is van deze bewakers, maar ik hoop dat ze meer mogen doen. Wel een goede manier om mensen aan werk te helpen trouwens joh. Dit scenario is in Nijmegen in ieder geval ondenkbaar. Ik vraag me vooral af waarom? Waarom hebben leraren geen sleutels? Waarom zetten zij de computer niet aan? Waarom niet de beamer? - Deze laatste twee punten gelden trouwens niet voor alle colleges die ik heb gevolgd. Er zijn er ook een paar die zelf de computer aan kunnen zetten, maar de beamer niet.
- Het ritme van de lessen is bij sommige vakken best langzaam. Sasha heeft Marketing en daar doen ze 3 weken over iets dat in Nijmegen binnen 1 uur zou worden gedaan. Ik heb een college waarbij de professor alles meer dan 30x op andere manieren zegt, maar dan gaat het natuurlijk om dingen die overduidelijk zijn en niet de dingen die wat ingewikkelder zijn haha
- Het is hier heel normaal dat je tijdens een les het lokaal uitloopt. Of je nou naar de wc moet of gewoon even moet bellen of gewoon even weg wil gaan, geen probleem. Er is niemand die je raar aankijkt als je dat doet. Professoren die midden in hun verhaal zijn en dat er dan plotseling iemand opstaat en wegloopt. Vind het nog steeds heel erg apart, want ook de professor kijkt er niet raar van op of vindt het storend.
- Wat ook heel normaal is, is dat het geluid van je telefoon gewoon aanstaat en je gewoon je telefoon opneemt in het lokaal. Ja, natuurlijk lopen ze dan naar buiten, maar dan nog. Als er een telefoon afgaat, of het nou een sms of telefoontje is, is er niemand die aangeeft dat er iets gebeurt. Het is net alsof ze het niet horen ofso. Terwijl als in Nijmegen je telefoon afgaat, echt alle ogen op jou gericht zijn!
- het is hier zo normaal om kinderen te hebben/zwanger te zijn/verloofd te zijn of al getrouwd te zijn. Ik heb best wel veel zwangere vrouwen gezien die echt niet zoveel ouder zijn dan ik. Vind ik dat erg? Nee, natuurlijk niet. Hartstikke leuk toch ;) Het is gewoon heel anders. Als je als student in Nederland zwanger rond zou lopen of kinderen hebt, is dat echt wel een uitzondering. Hier eigenlijk niet terwijl het qua leeftijd wel meevalt hoeveel ouder ze zijn.
- het is normaal dat er plotseling een hond naast je in het lokaal zit. Ik schrok natuurlijk, maar voor de rest was er niemand die het überhaupt opviel. Gewoon een zwerfhond die naast je aan het slapen is. Sowieso wel normaal dat er meerdere honden rondlopen op de binnenplaats waaronder afgelopen week een te schattige puppie!!
Dus dit is de list so far. De komende weken zullen er vast wel weer andere dingen bijkomen!
De lokalen trouwens, zijn niet zo groot en we hebben van die Amerikaanse tafeltjes. Van die hele kleine dat je er zo in moet schuiven. Zie het beeld voor je van een Amerikaanse high school, waar het dikke meisje er niet tussen past en de hele klas haar uitlacht. Zulke tafeltjes zijn het haha.

En van de uni ga ik weer over naar een ander hoogtepunt: een leuk feestje. Miércoles Po met als thema Rapa Nui (oftewel Paaseiland). Dresscode was dus fleurig gekleed met bloemetjes. Niet dat iedereen zich aan de dresscode houdt natuurlijk (ik braaf wel natuurlijk). Miércoles Po is trouwens elke week ergens anders en dat is ook voordelig, want zo ben je op het eind op zoveel verschillende plaatsen geweest. De vorige keer was het in een theater, wat echt heel tof was. En deze keer in een discotheek met een paar verdiepingen. Geeft het hele feest weer een heel ander karakter wat ook weer leuk is. Uiteindelijk was het weer een hele gezellige avond, met heerlijke muziek en gezellige mensen. Je leert op elk feest wel weer nieuwe, leuke en interessante mensen (ook irritante kleffe hoor) kennen. Ik val in herhaling. Ja, ik vind het feesten hier echt heel erg leuk!
Zo heb ik wat mensen leren kennen die in Chili zijn als jonge entrepeneurs en geld hebben gekregen om hun projecten hier te starten. Zo zijn er twee Grieken bezig met een nieuw spel maken en een Amerikaan die de Chileense basisscholen wil helpen met het vergemakkelijken van het kiezen van boeken uit het enorme assortiment. Dus ik heb ook echt wel boeiende gesprekken en het zijn niet alleen gesprekken van ; hoe heet je? wat studeer je? Oh Nederland, Amsterdam en wiet. Heb je een vriend? Mag ik je nummer etc. etc. Met deze jonge entrepeneurs heb ik dat weekend een gezellig, relax avondje bij hun thuis gehad. Ook wel eens leuk voor de verandering haha. Even wat geld besparen. Niet dat ik zoveel uitgeef tijdens het stappen, want we hebben vaak gratis entree als buitenlandse chicks. En qua drank, drink ik niet veel op een avond dus dat is nooit duur. Boodschappen daarentegen is wel duur en kost behoorlijk veel tijd. Is het dan zo ver weg lopen? Nee, om de hoek? Is het dan zo groot? Nee, valt wel mee. Het goede antwoord is: men is zooo langzaam. Ze hebben hier niet het principe dat ze klanten snel en efficiënt willen helpen. Alles gaat heel langzaam en ondertussen hebben de caissières weer gesprekken met andere mensen en stoppen ze dus met jou helpen. Ik vind het alleen maar leuk en irriteer me er niet aan. Haast hebben bestaat hier niet echt en dat zorgt er wel voor dat je anders gaat denken. 8 uur ergens zijn betekent kwart over acht of later. Heel relax, maar soms ook heel vervelend als je met iemand hebt afgesproken en je wacht al een half uur en die persoon laat niets weten waardoor jij niet weet of het nog doorgaat. Sowieso heb ik geen strakke afspraken gepland dus of het nou een kwartier of 2 uur duurt (ja 2 uur, geen grapje), ik stoor me er nog niet aan, maar wat niet is, kan nog altijd komen. Wat wel leuk is, is dat er iemand is die je boodschappen inpakt: empaquetadores. Dus terwijl de caissière je producten scant is er aan de andere kant iemand die ze voor je in plastic zakken doet (of een tas die je zelf hebt meegenomen, denkend aan het milieu natuurlijk). Dit principe heb ik nog nooit meegemaakt, maar ik vind het wel wat hebben. Is het noodzakelijk? Nee, absoluut niet. Ik kan best zelf mijn boodschappen inpakken. Geen probleem. Hebben er weer meer mensen een baan? Yes! En trouwens, qua efficiëntie gaat het ook wel sneller hoor. In Nederland heb je wel vaker dat mensen zoals ik, wat langer doen over het geld in hun portemonnee doen en in een tas te doen om dan vervolgens nog te moeten beginnen met het inpakken van de boodschappen. Hier gaat dat dan weer wel sneller, omdat degene die het inpakt, duidelijk wel sneller werkt dan de caissière.
Dus, waar had ik het over? Oh ja, adiós dinero. Voor 200 gram gehakt betaal je hier meer dan 2 euro, terwijl ik weet dat je bij de Aldi 500 gram kan kopen voor 3 euro. Ik houd van eten, dus hier geef ik het meest van mijn geld aan uit. Wat wel zo is, is dat het het allemaal wel waard is hoor. Het eten is gewoon goed en lekker dus ik heb niks te klagen. Er zijn wel een paar dingen die ik mis:
- een pepermolen met zwarte peper (Hier hebben ze namelijk peper in kleine zakjes. Ik houd van peper, dus zal in totaal aardig wat zakjes moeten kopen)
- een Spaanse rode peper (Ja, die zullen ze vast wel ergens hebben, maar heb die nog niet kunnen vinden jammergenoeg. Ik heb wel chilipoeder gekocht, wat een goede vervanger is, maar ook dit is weer in kleine zakjes)
- woksaus (Alles in zakjes en niet echt van die saus om te wokken. Probleem, ik houd van wokken. Dus nu gebruik ik maar de sausjes die eigenlijk bedoeld zijn om gewoon alleen bij het vlees te doen of tomatensaus. Tomatensaus ook in zakjes en ik heb vandaag het eerste exemplaar gezien in een potje haha)
- Ketchap manis (Nog nergens gevonden, ze hebben wel 100 soorten sojasaus, maarja dat is echt niet net zo lekker)
Zoals je kunt zien, ben ik echt de typische Nederlander die deze dingen mist - NOT! Nee, ik mis geen kaas, hagelslag, pindakaas (GADVERDAMME), stroopwafel of drop. En de bovenstaande lijst is nou niet supernoodzakelijk, dus nee Nederland ik mis je niet!

Het eten hier is trouwens wel heel lekker!! Typisch Chileens: Bife a lo pobre (frietjes, biefstuk, gebakken ui en een spiegelei/gebakken ei - JAMMM!! en kan ook gedaan worden met lomito (lekker vlees) of kip), completo (hotdog met avocado, tomaat, zuurkool en mayonaise - ze doen er te veel avocado op dus zonder palta - JAMM!)! Vooral die bife a lo pobre mogen ze in Nederland ook wel ergens gaan maken. Natuurlijk is er nog veel meer, maar dit zijn tot nu toe voor mij de lekkerste.

De afgelopen week ben ik natuurlijk braaf naar de uni geweest. Waar ik veel heb gelezen en interessante colleges heb gehad. Op maandag konden Alejandra, Sasha en ik het niet laten om naar de H&M te gaan. Deze werd afgelopen weekend geopend en we wilden allemaal wel iets nieuws. Met alleen een koffer/backpack mee, heb je weinig kledingkeus en is het ook wel fijn om eens wat nieuws te hebben. Veel heb ik niet gekocht, want ja dat past natuurlijk niet in mijn koffer. Het was zoals gewoonlijk hartstikke druk. Zowel Sasha als ik hadden meer dan 7 artikelen bij ons om te passen, wat niet mocht dus we konden wat bij het meisje laten die bij de pashokjes stond. Oke, geen probleem. Ik laat een vest liggen dat heus wel past en ik zeker wil kopen en een truitje dat ook vast wel past. Natuurlijk was alles weg toen ik klaar was met passen. Meen je niet. Dus wij weer de winkel in om te gaan zoeken, maar nee hoor niet meer gevonden. Het truitje wel, maar vond ik uiteindelijk het geld niet waard en heb ik ingeruild voor een leuk jurkje. Wauw, ik voel me zo’n meisjesmeisje als ik dit aan het typen ben haha..
Op dinsdag ben ik samen met Alejandra, Sasha, Josefin, Brian en Pia (Deense huisgenoot van Alejandra) naar de WK kwalificatiewedstrijd Chili-Uruguay geweest in het nationale stadion van Chili. JAAAA, eindelijk weer wat voetbal in mijn leven (totaal geen idee meer wat er in de eredivisie gebeurt, terwijl ik in Nederland braaf elke zondag keek). Dit was weer georganiseerd door SEN en we gingen eerst barbecueën. Wauw, wat een prachtig huis. Niet in het centrum van Santiago, maar echt heel relax. Een tuin met zwembad en stenen barbecue en genoeg plek om te loungen. Hier leer ik weer allemaal nieuwe mensen kennen en daardoor maar weinig barbecue gegeten haha. De Chileen leren ons de liedjes die we straks zeker mee moeten gaan zingen. Dat wordt nog leuk haha. Met 2 busjes gaan we naar het stadion en er is een grote menigte met hetzelfde idee. We hebben best wel lang in de auto gezeten, omdat het zo druk was op de weg. Niet alleen door de wedstrijd, maar omdat het gewoon en drukke stad is en men rond een uurtje of 6/7 klaar is met werken en terug naar huis rijdt. Lijkt me verschrikkelijk om dit elke dag te moeten doen. Gister na het H&M-en trouwens, zaten we in een metro: niet normaal druk. Jeetje, allemaal zwetende mensen tegen elkaar aan en toch reek het voor mijn gevoel naar fluoride van de tandarts. Heel apart. Metro is trouwens niet extreem duur, 1 euro per ritje en ook hier hebben ze een soort van ov-chipkaart, waar ik op de uni trouwens ook mee kan printen haha. Lekker handig!
Eenmaal bij het stadion werden de tassen gecheckt en voor bepaalde mensen (willekeurig mannen) metaaldetectors. Alejandra’s deodorant werd in beslag genomen (DUH) en de politiehonden staarden iedereen aan. Het stadion is echt heel erg groot en zag er mooi uit. Overal mensen in het rood en de liederen waren al volop bezig. Wij zongen natuurlijk uit volle borst mee, de Chilenen die we zijn haha: “Chi chi chi, le le le, viva CHILE!” en “Vaaamos vaaamos chileeenos, está nocheee, tenemos que ganaaaar!”. Zo tof dat echt het hele stadion met je meezingt. De Chilenen zijn echt wel diehard voetbalfans, dat proef je meteen aan de sfeer. Echt een heerlijke ervaring om mee te maken. Ook heel fijn dat we hebben gewonnen. Haha zie je dat? We, ja hoor helemaal ingeburgerd. Straks ga ik ook nog over po achter zetten. Vond het ook leuk om Suarez live in actie te zien, niet dat hij zijn beste wedstrijd had, maar toch. Over Suarez trouwens, jeetje die chilenen hebben echt haat op hem. Niet alleen op hem natuurlijk, heel het Uruguayaans voetbalelftal die avond, maar Suarez in bijzonder. Hij werd persoonlijk toegeschreeuwd ‘Suarez, concha tu madre’, wat echt een belediging is en niet netjes om te zeggen. Dus erg fel en er was ook behoorlijk wat bewaking in het stadion. Heb maar 1 bijna gevecht zien gebeuren, maar wel wat mensen die werden meegenomen door de bewaking dus we zaten goed. We zaten sowieso goed. Achter de goal dus we hebben alles heel mooi kunnen zien. Echt zo’n topsfeer in het stadion. Echt een avond om nooit te vergeten! Maar daar houdt deze week natuurlijk niet mee op. Woensdag was het tijd om uit te gaan (woensdag is het nieuwe donderdag van Nijmegen. Niet dat ik elke week ging stappen of het nou Weert of Nijmegen was). We hadden het plano om niet naar Miércoles Po te gaan, maar naar After Office, maar om gratis binnen te komen, moesten we daar voor 9 uur zijn. Dit keer waren we met aardig wat mensen en waren we te laat daar. Alejandra en Hanneke waren letterlijk 2 minuten eerder boven, omdat ze sneller liepen, maar de rest kon dus niet meer gratis naar binnen. En toen wilden 3 mensen niet meer gaan, dus besloten we om naar een bar te gaan in Bellas Artes. Hier zou een Headphone Disco zijn van de SEN, waar we gratis binnen konden voor half 1 en wat het plan was om te gaan doen. In het barretje is het gezellig met iedereen en op een gegeven moment is het alweer 12 uur en zouden we weg moeten. Bleken er sommige mensen niet meer mee te gaan en anderen geen zin meer hadden in de Headphone Disco en naar Miércoles Po wilden gaan. Dus uiteindelijk zijn Hanneke, Sasha, Alfredo (mexicaan die we gister hadden ontmoet bij de wedstrijd) naar Miércoles Po gegaan, waar het thema Playboy was. Hiep hoi :P Konijnenoortjes, diepe V-halsen en korte jurkjes/rokjes. Niet bij ons natuurlijk haha. Het was wel een chille discotheek en de muziek was goed. Sfeer was goed en de mensen waren gezellig. Wat wil je nog meer? Ja hoor, weer een topavond achter de rug. Op het eind nog wat gaan eten. Dus wij dachten, we zijn met zijn 4en dus is een XL pizza wel goed. Nou XL is hier ook daadwerkelijk echt XL. Jeetje, wat een pizza. Wel een lekkere pizza dus niks te klagen haha.
En wat doe je als je in Chili bent? Juist, je allereerste yogales volgen hahaha. Voor mij voelde het eerlijk gezegd als een hele uitgebreide rek en strekoefening die ik gewend ben bij jazzballet, maar dan met veel meer posities. Het voelde wel goed voor je spieren moet ik zeggen. Maar in het begin van de les zaten we in kleermakerspositie en plots begon met mantra´s te ´zingen´ : mmmmmmmmmmmmm. Ik schrok ervan, want die zag ik niet aankomen en ik was zeker niet de enige, maar ik bleef nog gefocust totdat een bepaald persoon (SASHA) haar lach/gegrinnik niet meer in kon houden, wat ervoor zorgde dat dat voor mij nóg moeilijker werd. Wat een avond. Dus of ik het nog een keer ga doen? Maybe, maar het liefst wil ik bij zo’n rek en strekoefening ook nog een dansles ervoor of erna haha
Het paasweekend dat volgde was ontzettend gezellig. Op zaterdag met Sasha en Hanneke wat cultuur geproefd en we zijn naar El Palacio de La Moneda geweest, het presidentieel paleis. Groot, wit en overal bewakers. Eerlijk gezegd was ik nou niet zo extreem onder de indruk. Ik heb al zoveel vergelijkende gebouwen gezien, hier en op mijn reis. Dus daarom zijn we (ik heb gegeten en zij hebben gewacht) na wat Chileense cultuur wat gaan eten in een schopería, een restaurant met Dutise roots waar ze niet alleen bier, duitse worst, maar ook Chileense gerechten aanbieden. Lekker gegeten en daarna nog naar de Starbucks. Maar wat krijg je als je langs allemaal winkels loopt en het is niet druk (omdat het dus paasweekend is en men hier over het algemeen geloviger zijn)? Juist, het shopvirus wordt aangewakkerd en we belanden weer in een shopping mall, waar de rij voor de H&M letterlijk honderden meters was (foto’s komen nog). Er mochten maar een bepaald aantal mensen in de H&M. Waarschijnlijk omdat men de drukte niet meer aankon, wat natuurlijk relaxer shoppen is, maar no way dat wij zo lang in een rij gaan staan om naar een winkel te gaan haha. Letterlijk beveiliging voorin de rij, achterin de rij en bij alle uit/ingangen van de H&M zodat niemand er zomaar naar binnen wandelt. BIZAR om te zien. Zara it is, waar alles duurder is dan ik me herinnerde, en de schoenen mooier dan ik me herinnerde. Ik heb de afgelopen maanden zoveel mooie schoenen gezien en ik heb mezelf tot nu toe nog kunnen bedwingen, maar trust me lieve Affaf, Naomie, Anne-meike, Manouk, Maud, Lieke (Ja, ik vergeet te veel mensen, maar you get my point) het is zwaar om niks te kopen!!!
Na weer een shopdilemma, was het tijd om bij Hanneke haar verjaardag te vieren met een pizzaparty, maar het bellen naar Telepizza was echt een onmogelijke klus waardoor mijn beltegoed nu op is haha. Dus daar maar heen gelopen en met watertanden gekeken hoe onze pizza de oven in ging en op bejaardentempo in de oven ging. Om 12 uur hebben we Hanneke natuurlijk verrast met een Dulce de leche taart (JAMMM!!!), een fles piña colada en een grote pot Dulce de leche. Ja, Hanneke vindt Dulce de leche lekker ja. Wat is het? Ik zou het omschrijven als hele zoete siroop wat je op je brood kan smeren, bij het koken gebruiken of gewoon uitlepelen. Ik vind het op wel lekker, maar zou geen hele pot op kunnen. Hierna zijn we met nog 2 andere huisgenoten gaan stappen. Eerste club Amnesia was wel leuk, maar echt benauwd en de dj mixte de liedjes veel te snel. Hoorde je weer een leuk liedje en ging iedereen los, werd die veel te snel gemixt met een ander liedje. Niet lang gebleven en op zoek naar een discotheek die we nooit hebben gevonden. Dus naar een andere club op zoek: bar constitutción, waar de muziek niet interessant klonk en we uiteindelijk naar Club 2.9 gegaan zijn. Alleen de harde kern bleef over natuurlijk (Sasha, Hanneke en ik) en wat hebben we het ontzettend leuk gehad. De gangsters van Miércoles po waren er ook en showden hun dansmoves. Heerlijke muziek en interessante/gezellige/irritante/vreemde mensen om ons heen. Chick’s thnx voor alweer een geweldige nacht!

Lieve mensen die dit lezen, ik wou dat jullie mee konden maken wat ik allemaal meemaak. Maand 1 Santiago: GEWELDIG!

(P.s. Voor foto’s zie mijn facebook: http://www.facebook.com/mirjam.steuten)