Laatste week rondreizen. Santiago here we come!

Lieve mensen die dit lezen,

Ik loop een klein beetje achter met mijn blog, maar ik doe mijn best om mijn eerste weken in Santiago zo snel mogelijk met jullie te delen. Eerst even terug in de tijd (zo’n 2 weken)..

Met het vliegtuig vervolgen we onze reis naar El Calafate (Remember, ik was in Buenos Aires). Dit is onze laatste geboekte vlucht (op de terugreis ergens in Augustus na dan) en hierna is het plan om met bussen te reizen. In het vliegtuig voel ik dat het kouder wordt (en dat ligt niet alleen aan het tijdstip en de airco). Na zo’n 3 uur vliegen zijn we in El Calafate en loop ik het vliegtuig uit en het eerste wat ik denk is: KOUD. Niet dat het ijskoud is ofso, maar als je de 30+ graden gewend bent in Buenos Aires, is dit weer even wennen. De klimaatshock is geland en ik kan eindelijk met warme sjaal van mama omdoen en mijn jas aantrekken. Met de taxi gaan we naar ons hostel en ik zie weer dat ik in the middle of nowhere ben. Het voelt voor mijn gevoel niet als dat ik Zuid-Amerika ben, maar het had net zo goed een bergdorp in Scandinavië of Noord-Amerika kunnen zijn, alleen praat men allemaal Spaans en zijn er, afgezien van de toeristen, weinig typische blonde lange mensen. Het heeft iets rustigs en relax. De huizen lijken van hout gemaakt en het is iets totaal anders dan Buenos Aires en de andere plaatsen waar ik tot nu toe ben geweest.
Het hostel heeft een relaxte sfeer en we gaan naar het ‘centrum’ waar we worden begroet door bijzonder veel toeristen. Overal mensen in winterkleren en bergschoenen aan. Leuk om te zien. We eten heerlijk en gaan daarna terug naar het hostel, waar ik mijn mail kan checken en kan skypen. We gaan vroeg slapen, want morgen gaan we naar de beroemde gletsjer in ‘Perito Moreno’.

Ik voel ’s morgens dat de verkoudheid zijn intrede doet in mijn lichaam en ik blijf zo lang mogelijk in mijn bed liggen. We lopen op ons gemak naar de busterminal en zien alle toeristen gereed om met bussen naar het nationaal park te gaan. De busreis daar naartoe word ik weer omringd door het gevoel in the middle of nowhere te zijn. Ik zie wel meer huizen, maar het voelt allemaal zo rustig en kalm. Het berglandschap is erg indrukwekkend om te zien en in de verte zie ik de gletsjer al. We gaan met de boot zo dicht mogelijk naar de gletsjer en terwijl we wachten, heeft mijn telefoon bereik en kan ik mijn lieve moeder feliciteren met haar verjaardag. Aan de telefoon de nodige ‘gaat alles wel goed?’, ‘ben je al ziek geweest?’, ‘eet je wel genoeg en ook wat groente en fruit’ en ‘zorg goed voor jezelf!’. Ontzettend schattig en het voelt goed om zowel mama als papa aan de telefoon te horen en dat alles goed gaat in Weert. Om me heen zie ik mooi groen water, vanille gletsjer groen. Op de een of andere manier ziet het water er ‘dikker’ uit en ik heb nog nooit zoiets gezien. We zitten eerst binnen, maar zodra ons wordt verteld dat we buiten mogen gaan, gaan we natuurlijk. We worden op het dek half weggeblazen en ik houd stevig mijn tas en camera vast. De gletsjer is gigantisch en heeft blauwe highlights. Wauw, het ziet er zo groot en stevig uit. Ik ben totaal onder de indruk. Het geeft weer een ander gevoel dan de eerste keer dat ik de watervallen in Iguazú zag, maar het heeft wel weer dat gevoel dat ik immens klein ben, maar toch ook weer groot. Moeilijk om uit te leggen, maar ik ben op een andere manier onder de indruk. Na de nodige foto’s en wel weer genoeg weggeblazen te zijn, gaan we weer (iets) warmer in de boot zitten en vervolgen we de reis met de bus. We komen bij een centraal punt, waar de bus ons over 3 uur weer op zou halen. Tijd om even wat te eten. Jammergenoeg, werden dit koude (niet lekkere) frietjes, een hamburger en een empanada (ja, hoe leg je dat uit. Een gefrituurd deeghapje met gehakt erin. Geen loempia, want het deeg is totaal anders. Ook te verkrijgen met bijvoorbeeld kip en ham. Erg lekker. Als Bantopa in Weert dit jaar nog doorgaat, is het daar vast te krijgen haha).

We lopen alle wandelroutes met de gletsjer steeds in het zicht. Blijft indrukwekkend en net als in Iguazú is het zo dat ik weer bijzonder veel foto’s heb gemaakt en het blijft dezelfde gletsjer, maar het blijft niet vervelen. We horen tijdens het lopen hard gekraak en dat is het ijs dat van de gletsjer valt. We ziet kleinere stukjes vallen en op een gegeven moment een behoorlijk stuk ijs dat van de gletsjer in het ijs valt. Een enorm geluid komt er vanaf, wat natuurlijk ook te maken heeft met de akoestiek van de bergen. Global warming live, baby!! Nee, maar even serieus, dat gekraak was echt heel regelmatig. Het is dat de gletsjer echt gigantisch is en het echt wel weer bij vriest (neem ik aan? of zeg ik iets doms?), maar het is wel apart dat je gewoon live een deel eraf ziet vallen. Het begint te druppelen en we gaan terug naar het restaurant. De bus staat er gelukkig al en we gaan terug naar het centrum. Hier eten we weer lekker en gaan daarna terug naar het hostel. Doodmoe van weer een vermoeiende dag, maar wel weer een heel indrukwekkende dag. Ik zet de foto’s meteen op mijn laptop, want ik wil niet weer per ongeluk op een verkeerd knopje drukken (Ja, ik weet dat er dus een extern geheugen op mijn SD-kaart staat, maar je weet maar nooit. Ik neem het zekere voor het onzekere. Het zijn zo’n mooie herinneringen!).

Een uur later gaat de wekker en gaan we met de taxi en al onze bagage naar de busterminal. Hier pakken we de bus naar Ushuaia. Het zou zo’n 18 uur duren en ik kan alle gemiste slaap van vorige week inhalen (en dat kan ik wel gebruiken haha). Met de bus gaan we eerst naar Rio de Gallegos (tussenstop) waar we een uurtje wachten en ontbijten (hmm yoghurt en yoghurtdrink). Onderweg is er niet iets boeiends te zien. Patagonië bestaat uit bergen, gras, meer bergen en schapen. Hier en daar een huisje, maar ik mis niks door te slapen. We hebben semi-cama’s (letterlijk half-bedden), dus van die stoelen die je voor de helft uit kan klappen en ik slaap heerlijk. Ook in de volgende bus hebben we een relaxte plek in de bus en kan ik heerlijk slapen. Wat wel een beetje jammer is, is dat we steeds worden gewekt, omdat we onze paspoorten moesten inleveren (we zouden een stuk over Chili rijden en dan heb je een stempel in je paspoort nodig en een stempel dat je Argentinië verlaat natuurlijk). Weer gewekt, omdat we langs de douane moesten in Chili (en bagage gecheckt werd) en later ook nog, paspoorten inleveren want ja hoor we waren weer in Argentinië. Op een gegeven moment, word ik wakker en staan we stil en als ik later weer wakker word, staan we nog steeds stil. File in the middle of nowhere? Nee, natuurlijk niet. We stonden te wachten totdat we op de veerpont konden. Dit wachten heeft zo’n 4 uur geduurd en vandaar de vertraging haha. Ik had er geen problemen mee, want ik lag heerlijk te slapen, totdat ik werd gewekt om op de veerpont te komen in het passagiersgedeelte. Nog half slaperig, zie ik dat het nog best een trip is naar het eiland waar Ushuaia op ligt en het groene water begroet me weer. Het is niet vanille gletsjer groen, maar doorzichtig vanille groen. Vanbinnen kijk ik mijn ogen uit en er zijn behoorlijke golven. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Ik heb nog steeds niet helemaal het besef, hoe super vet het is dat ik hier ben en hoe ver weg ik van Nederland ben.

De busreis gaat verder en de wegen zijn hobbeliger. In de bus draaide men trouwens ook films. Tower Heist en een hele hele hele slechte Adam Sandler film waar hij als 12/14 jongen zijn lerares zwanger maakt. Hier famous om is geworden en uiteindelijk blut (want ja het is een sukkel). Nu zijn zoon heeft teruggevonden (die obviously het contact met deze gek heeft verbroken, want de opvoeding was nou niet denderend) en geld van hem wil, want ja hoor die zoon is slim. Half wakker en half slapend volg ik de film, maar ik zal nooit weten hoe het eindigt. Aahh wat jammer nou (NOT). Na zo’n 24 uur reizen, kom ik aan in Ushuaia om 2 uur ’s nachts en gaan we met een taxi naar ons hostel. Mijn eerste stappen in ‘El fin del mundo’ (het einde van de wereld) zijn KOUD! Gelukkig niet, ‘ik ben in de buurt van Antarctica en pinguïns’- koud, maar wel wat kouder dan el Calafate. Gelukkig, kom ik er de dag erna achter, dat het niet zo koud is en het gewoon lag aan het tijdstip. Thank god! Weer geen gentleman in het hostel die ons helpt met onze zware koffers, ja voor Alejandra de laatste 5 trappen, omdat hij vond dat het te langzaam ging haha. In onze kamer stinkt het naar mannenzweet en tenenkaas. GADVERDAMME, maar na zo lang reizen, val ik snel in slaap.

We staan chill op en de kamer ruimt nu al minder naar tenenkaas en mannenzweet. De douches (2) deel ik met alle chicas op de verdieping. Jippie. Niet overal hangers voor je kleren, dus dat gaat nog wat worden. Niet echt iets voor mij, maarja ik ben zoveel luxe gewend haha. We gaan wat eten halen in de buurt, maar alles is dicht. Later blijkt dat we gewoon de verkeerde kant waren opgelopen. We gingen de berg op, maar moesten de berg af voor het centrum. Wow, trouwens, het uitzicht op onze kamer is echt te mooi. De bergen lijken nep, zo mooi om zo wakker te worden! We chillen wat in het hostel en gaan daarna het centrum verkennen. Wow, hallo toeristen! Het heeft wel wat weg van el Calafate, maar ook totaal niet. De bergen zijn zo dichtbij en aan de andere kant het Beagle kanaal. Ja, slimme mensen onder ons. Het Beagle kanaal waar dé Charles Darwin ooit heeft gevaren. Wat een historische plek en toch zie ik totaal niks van Darwin. Ja, 1 T-shirt in heel het centrum van Ushuaia. Schan-da-lig toch?! In ieder geval, het sfeertje is anders dan in Ushuaia en het heeft wel wat. We gaan lekker wat eten en in het hostel weer een aflevering van Grey’s Anatomy kijken. Zijn wij saai dat we dat doen terwijl we ook Ushuaia by night kunnen verkennen? Nee, beter voor ons om op tijd te gaan slapen haha. En iedereen die Grey’s Anatomy volgt, begrijpt hoe spannend het nu is en we wel móeten kijken haha. Daarnaast voel ik me nog niet op en top en ik voel de verkoudheid steeds meer.

De volgende dag is mijn verkoudheid 100% aanwezig en houd ik het op een dagje in bed liggen. Wat een pech, maar wel fijn dat we een aantal dagen hier kunnen zijn en we het nog kunnen maken om een dagje niet actief iets te gaan doen. Ik doe nog een poging om actief iets te doen en mijn mail te checken, maar dat kleine tripje van mijn kamer naar beneden is al te veel. Ik baal en val wel behoorlijk snel in slaap. Na een aantal uurtjes is het wel slim om mijn bed uit te gaan en iets te gaan eten. Mijn buik wil soep en de frisse lucht doet me goed. Ushuaia is echt heel mooi en we lopen over de kade. Het water aan de ene kant en het mooie uitzicht van de met sneeuw beklede bergen aan de andere kant, blijven me amazen. Wauw, wat heb ik een geluk dat ik hier mag staan. El fin del mundo bevalt me wel moet ik zeggen. Natuurlijk is dit niet het einde van de wereld en leven er nog mensen zuidelijker en op Antarctica, maar het is wel de zuidelijkste stad. Commercialisering om deze stad te promoten als het einde van de wereld werkt and I don’t mind at all. Laat iedereen maar lekker in de waan. Kijk even op de wereldkaart hoe zuidelijk ik zit. Hoe super is dat dan! Ik voel mijn hoofdpijn weer opborrelen en na een paar uurtjes gaan we terug naar de kamer. We kijken ‘Life of Pi’ en voor de mensen die hem hebben gezien, wees eerlijk wat vond je ervan? Voor de mensen die hem niet hebben gezien, kijk hem en zeg me wat vond je ervan? Mijn mening: vaag, interessant en toch ook wel een beetje langdradig (maar kan ook liggen aan mijn hoofdpijn natuurlijk). Onze roomies trouwens, helemaal vergeten te vertellen. De zweetvoeten kwamen van wat mannen die Spaans praten, maar vrij snel vertrokken. De nieuwe roomies waar ik nu nog mee zit (vandaag laatste nacht). Ronja: een Duits meisje van 21 die psychologie studeert en haar grote passie is het werken met gehandicapte kinderen. Haar vader is voetbaljournalist en ze vindt voetbal niks aan (jammer) en ze heeft een paar zomers in Domburg (Zeeland) gewerkt. Erg lief meisje. Daarnaast nog 2 Franse gasten (ja, ook met vieze tenenkaasvoeten jammergenoeg), waarvan we via Ronja horen dat eentje, Sebastián (rond de 30 gok ik) nog nooit verder dan een straal dan 15 km van zijn Franse ville is geweest en zijn enige Engels ‘Bye’ is en zijn Spaans waarschijnlijk ophoudt bij ‘Hola’. Hoe adorable is dat dan! Een reisvirgin. I love it! De andere Jean-Luc (yes, typisch Franse naam en Alejandra had gelijk over dat er eentje Jean zou heten), 32, eigen baas, 2x gescheiden en een dochtertje. Ze zijn beide aardig dus we hebben in ieder geval geen irritante mensen in onze kamer. Totdat ze beide beginnen met snurken haha. Gelukkig ben ik zo moe en val ik snel in slaap.

De volgende dag voel ik me een stuk beter en gaan we met de bus naar het nationaal park. Ik check mijn mail en heb nog steeds mijn scriptiecijfer niet terug. Ik word er een beetje paranoia van en ben echt een mailjunk geworden om maar dat cijfer terug te krijgen. Onderweg naar het nationaal park weer een prachtig landschap van mooie bergen en meren. De bus zet ons af bij een groot meer waar we een route kunnen volgen langs het meer door de bossen. Dat wordt nog wat. We gaan eerst een stempel halen in het postkantoor. Nee, we kopen een stempel voor in ons paspoort. Ja, voor iets meer dan een euro doe ik dat heus wel. En het is tot nu toe de mooiste stempel in mijn nieuwe paspoort hoor. Er staan pinguïns op en ‘We love Maxima’. Wat wil je nog meer? Mooie omgeving? Check. Mooi weer? Check? Ver weg van Nederland? Check!!!

De tocht begint en we lopen zo’n 8 km door de modder, berg op berg af, strand hier, berg daar, groen water hier, beekje daar. Ik geniet van alles om me heen en ik ben zo blij dat ik voor mijn reis nieuwe Nikes heb gekocht (Naomie zo goed dat je mee bent geweest). Ze lopen heerlijk en ze zien er eindelijk uit alsof ik al weken aan het lopen zijn. Modder aan de zijkant en zandplekken haha. Nu hoor ik bij alle toeristen in Ushuaia! Het park is zo mooi en je wil om je heen kijken en alles in je opnemen, maar je moet naar de grond kijken, want anders glijd je uit in de modder of val je over een boomwortel haha, wat een avontuur weer. Ik ben echt geen die-hard jogger of loper, maar ik vind het heerlijk en de geur van het water en de bergen doen me goed. We liepen bij een Pools (ofja Pools, geen idee waar ze vandaan kwamen, maar het was in ieder geval Oostblok) groepje mensen en een Brits koppeltje dat stevig doorliep. De guy had voor mij een James Morrison vibe en in mijn hoofd hoorde ik ‘You give me something’ en ‘Broken strings’. Bij een klein strandje en prachtig uitzicht op de bergen en het grote meer, stoppen we even bij onze medetoeristen. Op een klein eilandje aan de overkant zien we allemaal vogels die eruitzien als meeuwen. Saai, die heb je in Nederland ook, maar dat zijn ze niet allemaal. Plots zie ik alle Canons/Nikons een andere kant op gericht en er loopt een bruine grotere vogel dicht bij ons. Mooi om te zien dat alle aandacht van de prachtige natuur met de bergen en het mooie weer, meteen weg is en naar de vogel gaat haha. Natuurlijk volg ik de menigte en maak de nodige foto’s met een vogel in de hoofdrol. Ooh wat een feest, een tweede komt erbij zitten (voel het sarcasme). Jeetje, ik voel me een beetje een loser en besluit mijn camera te richten op de mensen met de Canons/Nikos haha. National Geographic dát is pas een leuke foto van het nationaal park van Ushuaia haha. En wat voor dieren heb ik nog meer gezien? Een paard. Moo, serieus een paard. Op onze route herkende ik al dat het paardenpoep was, maar had nog nergens iets gezien. En plots lopen we op een vlakte en zie ik iets grijs. Een paard? Ja, een paard, maar het paard staat verdacht stil. Nep? Nee, daag ik ben toch niet gek aan het worden?! Fieuw, gelukkig het paard beweegt, maar blijft op zijn plek staan. Best een mooi, wild paard (foto’s komen Moo). Meer wildlife komen we eigenlijk niet tegen jammergenoeg. Ik zoek naar vissen in het water, maar het blijft bij mosselen aan de kant en zeewier. Niks mis mee hoor, maar je gaat toch op zoek naar iets meer. Aah, die avonturier in me hoopte natuurlijk een krokodil of zoiets exotisch tegen te komen, jammer haha.
Na al die uren lopen, lunchen we met een prachtig uitzicht voor ons en lopen nar het volgende punt waar de bus zou stoppen. We wilden het risico niet nemen dat we een andere wandeling extra snel zouden moeten lopen met het risico om de bus te missen (en daarbij hadden we na al die uren wel weer genoeg gelopen voor vandaag haha). Terwijl we op de bus wachten zijn we op een plek waar mensen kamperen en barbecueën en er heel veel van die bruine vogels zitten. Duidelijk roofvogels en het is mooi om ze te zien vliegen. Jeetje, ik klink steeds meer als een natuurfreak of niet? Al die mooie natuur om me heen. Ik ben ervoor gevallen. Het wandelen, het lopen door bossen, de modder, de natuurfoto’s - check! Met de bus komen we langs de stops waar we ook hadden willen lopen als er genoeg tijd was geweest. Een prachtig, groot, mooi, groot, groen meer zie ik vanuit het busje (Laguna Verde). Die groene meren, ik ben erdoor betoverd ofso. Ik probeer een fatsoenlijke foto te maken vanuit het busje, maar dat is nog best een hele klus kan ik je vertellen haha. Onderweg zie ik het bekende beeld van Ushuaia met de berg, het Beagle kanaal en de houten huizen. Toch blijft het me niet vervelen. Ik kan er eindeloos naar kijken. Ik merk dat Ushuaia zoveel groter is dan het centrum waar wij zitten. Herinneren jullie (mijn trouwe lezers) Chen (spreek uit Chunh) nog? Die woont in Ushuaia en we vragen ons steeds maar af waar hij zou wonen. Meer in het centrum waar wij zitten of juist bij de bergen? Op dit moment werkt het internet in het hostel niet (Ja, I know sucks. Als er wel internet was geweest had ik natuuuurlijk alle foto’s online gezet haha - maybe), en kan ik hem geen berichtje op Facebook sturen. Jammer.

We gaan wat eten met Ronja die we op het eind trouwens tegenkwamen in het park, maar die niet mee mocht met ons busje. Heel vaag, want er was nog precies plek voor 1 persoon, maar ze mocht op de een of andere manier niet met ons mee. Ze vertelde ons dat ze gister met een boot zo’n 6 uur op het Beagle kanaal heeft gechillt en pinguïns live in actie heeft gezien. Super tof! (en duur, en daarom gaan wij dat niet doen). De service in de restaurants in Ushuaia is niet op en top by the way. Het duurt lang voor we geholpen worden, ook al blijf je de obers veelbetekenend volgen met je ogen. En het duurt eeuwen voor je een rekening krijgt. Het scheelt dat het eten voor mij tot nu toe lekker is geweest. Zo had Alejandra gisteren een veel te zoute lasagne, wat een beetje zonde was. Na het eten met Ronja halen we een churro en gaan we terug naar het hostel. Het plan is om biertjes te gaan doen, maar we liggen zo lekker te kletsen en Ronja valt al snel in slaap. Maybe morgen dan maar..

De hele kamer gaat vroeg slapen en de zon maakt me wakker onder mijn luipaarddeken. We gaan op zoek naar bustickets naar Puerto Natales (Chili) als een van onze tussenstops naar Santiago, maar de busmaatschappij die dit zou verkopen, gaat pas om half 6 open. Dus we eten wat en chillen in het hostel. Geen internet en zo heb ik lekker kunnen schrijven. Rond 6 uur gaan we weer helemaal naar het centrum (2 blokken omlaag) en worden we van het ene bedrijf naar het andere gestuurd. Alles zit vol tot woensdag en zo lang kunnen we niet wachten. Balend gaan we terug naar de winkel waar we als eerst waren en besluiten terug te gaan naar El Calafate, want we moeten hoe dan ook noordelijker gaan om op tijd in Santiago te zijn. Hierna gaan we weer lekker eten en hebben we een heerlijke Baileys met cream en chocolade. JAMM en boeken we hetzelfde hostel in El Calafate.

De volgende dag staan we vroeg op en gaan met de bus naar El Calafate. De busreis was relax en ik val gelukkig snel in slaap, maar word steeds gewekt als er weer een paspoortcheck is en als we bij de douane zijn en voor even de Argentijnse grens naar Chili oversteken. Op de weg is vrij weinig te zien. Steeds hetzelfde beeld van gras met schapen dus dan maakt het niet uit dat ik het meest van de tijd slaap. Op de veerpont staan we ditmaal op het dek en kijk ik weer mijn ogen uit met dat mooie groene water. Bij de tussenstop hoor ik Pablo Alborán - Solamente tú en ik heb bijzonder veel zin om in een bed te liggen met mijn muziek en lekker een boekje te lezen ofso. Kan niet wachten tot ik dat in Santiago chill kan doen op mijn eigen kamer. Terug in ons hostel zijn we tolk voor een stel Japanners (a.k.a. Team Japan) die niet goed Spaans/Engels kunnen, maar heel lief overkomen. We liggen op een kamer van 12 en het gesnurk is duidelijk te horen, maar ik ben zo moe dat ik snel in slaap val.

De volgende dag slapen we lekker uit en willen een bus regelen naar Bariloche. NOOOO, de bus rijdt letterlijk voor onze neus voorbij. Wat een pech! Wij waren er vanuit gegaan dat de bus ’s nachts zou rijden, maar nee hoor 4 uur ’s middags. We kopen een ticket voor morgen en gaan op ons gemak chillen in het hostel waar ik eindelijk tijd heb om wat (ruim 200) foto’s op facebook te zetten. Dus lieve mensen, ze staan eindelijk ergens op internet en zijn makkelijk te vinden!

De volgende dag checken we uit en chillen nog wat in het hostel voordat we met onze koffers naar de terminal gaan. Eerst wat eten en ik een ijsje met de smaak ‘Crema de glacier’ pak die natuurlijk blauw is en in Nederland gewoon smurfenijs heet haha. JAMM! De terminal is natuurlijk minimaal 50 trappen omhoog en met plezier gaan we dit natuurlijk doen (NOT). Eenmaal daar komt de bus al snel en begint onze busreis van 28! uur. We gaan lekker onlogisch eerst naar Rio Gallegos (zuidelijk) en dan wordt de reis naar het noorden vervolgd. Tijdens de reis films gekeken en geslapen. Films: Taken (nice), Eagle eye (begon nice, maar werd om klokslag 01.00 uitgezet), War horse (boring en in slaap gevallen), What happens in Vegas (blijft nice). In de bus krijgt Alejandra op d’r kop door een politieguy die ons paspoort kwam controleren, omdat ze d’r schoenen uit heeft gedaan (terwijl er een bord stond met dat je dat niet mocht doen). Beetje zinloos, maar ach. Na welgeteld iets meer dan 28 uur komen we aan in Bariloche waar we meteen op zoek gaan naar tickets naar Valdivia (Chili) te vinden. En ook hier hebben we pech en is alles bezet tot vrijdag. Dus regelen we een bus naar Mendoza waar we morgen naartoe kunnen. We gaan naar het Estación Sur Hostel en er is een hele lieve hostelguy. Echt een vaderfiguur. Morgen geen check out tijd, wat ook wel weer fijn is, zodat we alles lekker op ons gemak kunnen doen en de stad kunnen zien. Na een douche die wel nodig was na al die uren bus gaan we eten. Allemaal tentjes die lekker naar gebarbecued vlees ruiken en onze magen knorren meteen. We zijn niet bij de beroemde tent gegaan, want de rij was te lang en we hadden honger. Dus we hebben niet toppie geweldig gegeten, maar het was wel lekker genoeg haha.. De volgende dag hebben we nog even tijd om de stad te verkennen en gaan naar het bekende meer. Ziet er mooi uit en ik wou dat ik meer van de stad kon zien. Jammer, maarja het is nou eenmaal zo. Dan moet ik maar terugkomen (ooit). Het ruikt lekker naar chocolade en de bomen zijn versierd. Het lijkt me een gezellige stad! We worden door Jorge (hostelguy) naar de terminal gebracht en hij raadde ons van alles aan in Mendoza zoals een wijnmuseum. We nemen afscheid van hem en in de bus denk ik de film LOL te zien, maar het wordt een Braziliaanse klassieker: 2 filhos de Francisco (waargebeurd verhaal en het voelde als een soapserie. 2 jongens die beroemd willen worden - nouu vooral die vader die dat wil - en veel drama en uiteindelijk 1 famous is geworden met een andere broer). Daarnaast Snowwhite and the huntsman (nice), Colombiana (nice), het laatste deel van Harry Potter (ja inderdaad ik ben de naam even kwijt, sue me) en toen een hele vage film over tribes in de jungle die te saai was en ik probeerde te slapen. Geen succes en ik heb voor het eerst slecht geslapen in een bus. Onderweg was er wel meer te zien dan alleen gras en schapen. Allemaal bergen, bos, meren en een verscheidenheid aan natuur. Dus ben blij dat ik nog wakker was om dat te kunnen zien. Het leuke aan Andesmar (busmaatschappij) is dat we bingo hebben gespeeld en jammergenoeg zijn verslagen door een mannelijke krullenbol die duidelijk blij was met zijn vino blanco..

Vroeg in de morgen komen we aan en regelen meteen een bus voor Santiago. Bij de toeristeninformatie gaan we een kaart halen en komen we erachter dat vandaag de eerste dag is van het jaarlijkse wijnfestival van de stad (dat schijnbaar wereldberoemd is en het bomvol zit met toeristen dit weekend). Het heet Vendimia en ’s avonds zou er een optocht zijn met de koninginnen van de departementen en natuurlijk lekkere wijn overal. We hadden van tevoren geen hostel gereserveerd en opgeschreven en komen er snel achter dat alles vol zit. Na een tijdje in een taxi van het ene hostel naar het andere hostel gereden te zijn, is er 1 hostel dat me wel wil helpen en deze belt wat hostels. Vrijwel alles zit vol en we hebben geluk bij 1 hostel. Eenmaal daar aangekomen is het ook nog hartstikke chill en heeft het een zwembad met palmbomen er omheen (my favourite) en het voelt als een resort. Hier komen we de Nederlandse jongens tegen van het Milhouse hostel (Buenos Aires - waar ik in die club was en mensen belachelijk heb gemaakt die aan de pillen zaten). Zij vertrokken vandaag naar Cordoba, willen haast maken naar Bolivia (net iets goedkoper) en raadden ons de wijntoer op de fiets aan. We’ll see. We gaan buiten zitten en wachten tot we naar onze kamer komen en krijgen een welkomstdrankje. Yes: vino tinto. Ons ontbijt van de dag is dus wijn. Dat voorspelt een goede dag te worden. We zijn beide in onze boekjes aan het lezen/schrijven tot er een hippieamerikaan bij ons komt zitten. Jeremy die Amsterdam goed kent, want hij was ooit eens een jurylid bij een wietfestival in Amsterdam (even serieus, wie heeft hier ooit van gehoord? Want volgens hem was het heel groots ofso..??). Jeremy komt uit California en werkt op een ‘farm’. Heel goede slimme mensen onder ons, hij is wietteler haha. Ook hij ontbijt met wijn (geen welkomstdrankje want hij zit er al een tijdje) en ik zie dat het niet zijn eerste is haha. Ja, we komen wel interessante figuren tegen deze maand. Hij is wel gezellig en heeft veel gereisd. Ook in Santiago en ons zegt dat we naar een bepaald hostel (Tales) moeten gaan om een kaart te krijgen. Deze kaart is heilig want er staan allemaal vleesmarkten op die zelfs de locals van Santiago niet allemaal zouden kennen. Maybe Jeremy, maybe. Na een douche en aangestaard te worden door iedereen als we langslopen (nog steeds geen idee waarom, maar dat deed men bij iedereen wel..), gaan we aan de overkant wat eten. We lopen de stad in en gaan naar Plaza Independencia (een mooi groen park waar genoeg te zien is en men allemaal kraampjes heeft met zelfgemaakte dingen). Hier hoor ik muziek en zie camera’s en een dansgroep. Duidelijk dat we hier naar moeten kijken. De pakjes zijn nou niet heel nice en voor de meisjes veeeeels te kort, waardoor ik net iets te veel bil zie. Ze beginnen met dansen en even serieus het is zoooooo boooring en onprofessioneel. Ze genieten niet en denken na over elke pas (Naomie, even serieus. Je moet me herinneren dat ik dat filmpje naar je stuur). Die stap-tik kan iedereen wel en zelfs beter. In ieder geval chillen we in het park en valt Alejandra in slaap. Ik zie ondertussen van alles om me heen gebeuren en allemaal interessante mensen om te bekijken (ja, ik houd van aapjes kijken). Een oudere man die speelt met een vliegtuigje (totaal van papier en niet impressive) en freerunners waarbij eentje het niet zo goed doet haha (ja, ik ben een ramptoerist). Daarna zijn we wat rondgelopen en de stad heeft een heel relaxe sfeer. Het ziet er goed uit en de parkjes zijn mooi (we hebben ook nog in Plaza Italia gezeten/gelegen. Pff, je wordt moe van bussen zeg). MAAR, de riolen zijn niet helemaal dicht dus je moet duidelijk zorgen dat je hier niet instapt en het ruikt ook niet altijd even fris. Voor de rest een mooie stad en veel te doen. We slenteren terug naar het hostel en boeken een hostel voor Santiago. Hierna lopen we naar het centrum en zien de optocht. Het is een mix van carnaval en de intocht van sinterklaas. Er zijn allemaal mooi versierde praalwagens en de muziek is goed. De mensen aan de kant klappen en dansen mee en de sfeer is leuk. Overal schattige kindjes en mensen die genieten. Op de praalwagens staan de koninginnen van de departementen van Mendoza met prinsessen. De koningin en de prinsessen gooien dingen naar het publiek. Dit varieerde van druiven (duh wijn), flyers tot meloenen. Ja, ik meen het serieus. Er werden meloenen in het publiek gegooid. Jeetje, als die even verkeerd op je hoofd komt… Beter niet haha. Er lopen allemaal mensen rond met stokken en bakken hieraan om alles op te vangen. HALLO, idee voor de Sinterklaas optocht even tussendoor. Hierna hebben we lekker gegeten en werden we geholpen door een nieuw meisje van het restaurant. Ze deed zo haar best en we hebben haar goed fooi gegeven. We hebben bij ons eten natuurlijk in stijl een lekkere fles wijn gedronken en zijn na een paar uurtjes heerlijk dineren naar het hostel gegaan. Hier was een ‘feest’ aan de gang. Wow, dat zag er saaaai uit haha. Ik zag wel dat Jeremy een meisje had geregeld en in de wolken was. Wij gaan slapen, want morgen moeten we er weer vroeg uit.

Vroeg opstaan en met de taxi naar de terminal. Eindelijk op weg naar ons eindstation: Santiago (ofja eindstadion - tijdelijke eindstation voordat er nog een maand reizen aankomt). Slapen was geen reële optie, want het lag totaal niet lekker. De omgeving was zo mooi en ik keek mijn ogen uit. Mooie bergen en meren en ik kon er uren naar kijken. Uiteindelijk de grens over naar Chili en rijden we door de Andes. Waaaauuuw, ik kijk mijn ogen uit. Zo mooi die bergen. Steeds weer een ander beeld. Zeker een aanrader om hier een keer doorheen te gaan man. Jeetje, wat mooi! Ik geniet van alles wat ik zie en val uiteindelijk toch in slaap (Thank god!). Mijn nek deed zo’n pijn dat ik wakker moest worden. BLUH, maar uiteindelijk komen we aan in Santiago.
Mijn eerste indruk is goed en ik zie mezelf hier wel een paar maanden wonen. Tijd om in te burgeren en we activeren onze Chileense nummers...

En voor de rest laat ik jullie lekker in spanning achter hoe ik het hier in Santiago heb ;)