Argentina; Iguazu, niet te beschrijven

Lieve mensen die dit lezen,

Leuk dat jullie hier weer zijn. Ik schrijf dit vanuit Montevideo -maar heb eerst nog zoveel te vertellen over mijn korte verblijf in Argentinië.

Dus we gingen met de taxi naar de Argentijnse kant. Natuurlijk heb je dan een stempel nodig voor in je paspoort en de taxi chauffeur ging dat wel even regelen. Hij stelde voor dat hij met onze paspoorten naar het loket zou lopen. Ja daag, we zijn niet dom hoor. Laat het ons maar zelf doen, want mijn paspoort ga ik echt niet aan een of andere chauffeur geven hoor. Hij was echt heel erg geïrriteerd en dacht vast, wat een stomme toeristjes zeg, maargoed maakt niet uit. Bij het loket lieten we ons paspoort zien en hoppa stempel erbij!

Met de chagrijnige chauffeur rijden we verder en komen echt aan de bij de grens. De vorige stop was van de federale politie die ook ons toeristenvisum had bekeken. Nu kregen we de officiële stempel en dat we 90 dagen in Argentinië mochten blijven. We wisselen meteen wat geld, zodat we straks ook weer gewoon verder kunnen in het hostel. Mr. Chagrijn vertelt ons later dat we dat niet hadden moeten doen en we dat beter in het centrum hadden moeten doen. Thnx, daar hebben we nu echt veel aan, sukkel. Maargoed, we wisten zelf ook wel dat de wisselkoers bij de grens echt niet helemaal 100% volgens de regels was hoor en we hebben geen miljoenen verloren haha.

We rijden verder naar het hostel en waaaaauw hallo paradijs numero 2. Echt de rit er naartoe was al mooi, heerlijk in het groen en een lekker warme zon, maar echt dit hostel. Een lekker groot zwembad en allemaal bungalowtjes. Alles veel groter dan in ons vorige hostel en ook drukker. Ik kan me wel vermaken in dit resort. Gigantisch nadeel is dat we best wel wat kilo’s met ons meesjouwen en dat de receptie niet op de begane grond zit en we eerst een helling omhoog moeten gaan en dan nog te veel trappen omhoog moeten. Pffff liever niet nog een keer. Bij de receptie vertelt een Argentijn ons in een bovennatuurlijk tempo alles over het hostel. Ik snapte er soort van wat van en hij vroeg ons of we onze koffers in de bagageruimte wilden zetten, want we moesten nog tot 2 uur wachten tot we in onze kamers mochten. We dachten eerst van, nouu nee laat maar en toen - beter wel dan kunnen we ook nog weggaan als we zouden willen. Onze twijfel kon hij niet appreciëren en heel chagrijnig pakte hij de sleutel. Neeeeee, nog meer trappen omlaag met al die koffers. Dat meen je niet, dat kan ik niet aan man. Ontzettend chagrijnig staat hij ons onder aan de trap op te wachten en als ik nog 3 treden moet, vraagt hij of hij me kan helpen. Nee, sukkel die laatste 3 treden kan ik dan ook nog wel zelf. Na 30 treden kan ik best nog 1 stap zetten. Daaag, Braziliaanse gastvrijheid en gezelligheid. Slechte eerste indruk van Argentijnen, hopelijk wordt dat nog gecorrigeerd.

We gaan lekker bij het zwembad in het zonnetje uitrusten en genieten van het lekkere weer en de palmbomen om ons heen. We hebben nog wat uurtjes te doden en hebben honger en besluiten naar het centrum te gaan met de taxi. Van een groot paradijs, kom je in de normale wereld. De huizen langs de kant zijn slechter en je voelt dat er wat minder armoede is. De realiteit slaat in als een bom en ik ben blij dat ik ook deze kant zie. De chauffeur brengt ons in het hartje van het centrum en we gaan in een restaurantje eten. Aan de overkant wat vrouwen die zelfgemaakte souvenirtjes proberen te verkopen. Er komt een meisje om geld vragen en ze vraagt zachtjes om wat brood. Dat geven we haar. De ober is aardig en maakt een babbeltje en na onze heerlijke kip gaan, is het bijna 2 uur en gaan we terug naar het hostel om onze koffers in onze kamers te zetten.

Dus aan de receptie krijgen we te horen dat onze kamer niet beneden naast de bagage ruimte is. Neee, nee natuurlijk niet. We zitten in een bungalowtje buiten. Dat betekent dus dat we al die trappen weer omhoog moeten, dan weer trappen omlaag en dan relax een helling omlaag. Onze koffers worden mishandeld door de stenen op de grond en al ik de deur van de bungalow open doe, denk ik NOOOO. Nog meer trappen, want ja hoor 2B is natuurlijk gewoon op de tweede verdieping. Hiep hoi. Nog meer sjouwen met die zware koffers. Het was een hele bevalling, maar de kamer is wel relax. 2 stapelbedden en we zien allstars en een guns ’n roses shirt boven Alejandra’s bed. We gokken op een jongeman haha. Bikini’s aan en op naar het zwembad. Na al die kilometers lopen de afgelopen dagen, is het tijd voor een chill dagje in resort 2.

Heerlijk in de zon zwemmen, niet zo druk in het zwembad en genoeg mensen om te bekijken. Wat meteen opvalt is dat er een groep Israëliërs zijn. Huh, hoe weet jij nou dat het Israëliërs zijn? Nou, dat zal ik je vertellen. Ik ben namelijk een Eurovisie songfestival fan. En een die-hard ook. Ik kijk al sinds ik het me kan herinneren en ik heb ook aardig wat backstage filmpjes bekeken. Nee, ik schaam me hier niet voor. Ik ben er trots op dat ik kan zeggen dat ik dit jaar het Eurovisie songfestival ga bekijken in Santiago. En natuurlijk ken ik ook wel wat liedjes, waarbij ik een Israelische kandidaat van een aantal jaren geleden erg goed vond en ik het liedje op mijn telefoon had staan. Dus ja, het waren Israëliërs. De mannen zagen er allemaal uit als Zlatan Ibrahimovic en kregen van ons de bijnaam de Zlatans. Echt van die gladjakkers, die dachten dat ze echt helemaal geweldig waren met hun stoppelbaardjes en haar zoals Ibrahimovic. Ze kwamen vooral over als irritant haha.

In het zwembad vermaken we ons nog prima en in met midden is een eilandje waar je op kan zitten. Dat doe ik natuurlijk en ik lig relax in de zon naast wat Israëlische jongedames met hun modellenlichamen haha. En daar zie ik hem. Ik kan er niks aan doen, but he caught my eye. Een Aziatische jongeman die helemaal alleen aan de zijkant van het zwembad zit. Aandoenlijk, schattig, een brilletje en helemaal alleen. Daar heb ik echt een zwak van, mijn hoofd zei - ik moet met hem gaan socialisen. Hij is te schattig en komt zo eenzaam over, maar mijn lichaam zat zo heerlijk in de zon dat ik maar bleef liggen. Ik luisterde maar naar mijn lichaam haha. Op het moment dat mijn lichaam wel klaar was om naar hem toe te zwemmen (of ja om überhaupt weer te zwemmen) was hij spoorloos verdwenen. To be continued…
Wat mij ook opviel is dat een meisje blauwe plekken op haar lichaam heeft. Nee, niet blauwe plekken als in mishandeling, maar alsof ze is gaan paintballen ofso. Wat me vreemd lijkt in dit paradijs. Het water zorgt er ook niet voor dat het weg gaat, dus het is sterke verf. Wow en nog nu zie ik nog een meisje met blauw overal. Invasie van smurfen? Nee, ze hebben blauwe plekken gekregen van in het zwembad liggen in de zon. Dus.. het zwembad geeft af. Goed om te weten en we daar niet zijn gaan liggen. Hartstikke leuk voor jullie om daar foto’s van te zien, maar ik zou daar niet zo blij mee zijn. Dat tweede meisje is ook echt heeeeel erg wit, dus het valt extra op haha. Natuurlijk maakt haar vriendin heel veel foto’s.

We hebben honger en binnen gaan we eten. Gezellige barman die een woordgrapje maakt over het bier dat we bestellen. Alejandra had namelijk bruin bier (Quillmes = Argentijns) en ik had blond bier van Stella Artois. Of we die preferentie ook hadden op andere gebieden (hint hint - mannen dus haha). Hoe hij eruitzag. Typische death metal gast met een zwarte kleren, staartje en de muziek was dus ook rock die avond. Dat donkere bier vond ik maar ranzig en ik was blij met mijn Stella Artois. Na het eten gaan we terug naar onze kamer en een Nederlander spreekt ons aan. ‘Ook Nederlanders?’ Ja, hij vertelde dat er best wel wat Nederlanders in het hostel zaten. Wij hadden er tot nu toe pas 2 gezien. Jammer er zijn er dus nóg meer. We lopen dezelfde richting op en ja hoor - hij is mr allstars en guns ’n roses shirt. Hoe toevallig is dat dan? Wel een gezellige jongeman, met een Brabantse G. Als hij weg is gokken we zijn naam. Alejandra houdt het op Niek en ik zeg Niels of Tim. Ik houd jullie nog even in spanning…

Na het douchen willen we weer teruggaan naar de grote lounge in the main building en zijn bezig onze koffers weer netjes maken. Op de gang hoor ik iemand en ik ga kijken. Een oudere blonde vrouw die de deur niet open krijgt. Op haar sleutel zie ik dat ze in 2B moet zijn, jippie onze verloren kamergenoot has arrived. Een aardige vrouw uit Buenos Aires die even met vakantie is. Ze komt niet zo slim over, maar in het gesprek werd duidelijk dat ze dat wel is. Ze weet veel en is docente en advocaat. Dat maakt haar niet meteen een slimme vrouw, maar het gesprek duidelijk wel. Looks can definitely be deceiving.

In de lounge schrijven we wat en kunnen we niet op de computers, want die zijn (zoals altijd) bezet. De Zlatans zijn aan het pingpongen en wij relaxen op de bank. Buiten en binnen hangt een gezellig sfeer dus we hebben weer geluk met dit hostel. En daar is hij weer. De eenzame Aziaat. Ja, hij is alweer alleen en JA hij kijkt weer een beetje eenzaam om zich heen. Hij zette de tv aan en ging bij ons zitten met zijn bier. Wij waren druk bezig met beslissen wat we morgen in Iguazu wilden zien en konden hem geen aandacht schenken. Toen zag ik in mijn ooghoek dat de pingpongtafel vrij was en de Zlatans weer gingen zwemmen en wij dus konden gaan pingpongen. Als semi-professionals gingen we aan de slag en al snel kregen we fans. De Aziaat en een medewerker keken vanuit de keuken mee en je zag ze genieten van ons spannende pingpongspel (ja, het was hilarisch hoe slecht we begonnen haha). De Aziaat was thee aan het maken (ja hoor, het stereotype blijft kloppen) en kwam later met een biertje bij ons staan. Hij begon met ons te praten en bleek een aardige jongeman te zijn. Chen (spreek uit als Chunh) werkt als ICT-er (ja, ik meen dit bloedserieus - ik verzin deze dingen echt niet ter plekke) in Ushuaia. Oftewel het zuidelijkste punt van de wereld waar wij als het goed is over 2 weken ook naartoe gaan. Handig om ff contacten op te doen. Zijn Spaans met Chinees accent is moeilijk te volgen en hij wisselt het af met Engels en Chinees accent (ook niet altijd makkelijk om te volgen). Ik geniet met volle teugen zoals je al kan merken haha. Hij is hier met een collega maar die slaapt al een tijdje (haha ik had gelijk, hij is eenzaam en bijna alleen). Ondertussen komen de Zlatans weer binnen en we zien dat ze willen pingpongen. Dacht het toch van niet, wij hebben het te leuk. Ze komen net uit het zwembad en wringen zich midden in de lounge uit. Hoezo asociaal. Een van de medewerkers spreekt hen aan en worden weggestuurd. Na een spannend potje pingpong en mail checken, gingen we terug naar de kamer om te gaan slapen. Morgen zou weer een lange dag worden met veel kilometers lopen.

Daar lag de Nederlander al in zijn bed. Het moment van de waarheid is daar. De Nederlander heet: TOM. Yeah, ik win (soort van, ik zit in ieder geval in de buurt)!
In ieder geval, het licht was nog aan en de Argentijnse vrouw was aan het lezen. Het leek op een bijbel, maar ik kon het niet goed zien. Toen wij klaar waren met tassen pakken en wilden gaan slapen, was het licht nog aan. Tom zei dat ze al sliep en deed het licht voor haar uit haha. Ik denk dat ze beter kan slapen met het licht aan of dat de bijbel te saai was ofso. Wat een mensen komen we hier ook tegen zeg. Ben benieuwd hoe Iguazu morgen is en of het kan tippen aan de Braziliaanse kant.

Mijn wekker gaat en na een snel ontbijt gaan we met de bus naar Iguazu. Bij het ontbijt zitten we bij Chen en zijn amigo Chin. Ja, ook dit verzin ik niet ter plekke. Amazing al die stereotypes en namen tot nu toe. Dus Chin en Chen vertelden ons (Jaaaa, ChinChen. Wat wil je nog meer in het leven hahahaha) dat we de bus met Cataratas moesten nemen die naar links reed. And so we did. Een bushokje was er trouwens niet. Je moest gewoon langs de weg gaan staan en dan komen er gewoon auto’s en bussen langs en moet je kijken op de bus of die voor jou bedoeld is. Alle bussen stoppen voor je dus dat is wel fijn. Het heeft wel wat. Onderweg stoppen we steeds voor andere mensen die langs de weg staan, leuk concept. Drempels trouwens. Oke, in Nederland heb je drempels waar je gewoon wat langzamer moet gaan rijden. Hier (en in Brasil trouwens ook) heb je enorme drempels. Elke keer als er een drempel aankomt, is het net of de auto of bus helemaal stilstaat. Bij iedere drempel kijkt iedereen naar buiten of we al ergens zijn. I like it!

Yes, we zijn er. De voorkant ziet er niet zo indrukwekkend uit als in Foz do Iguaçu. Ga ik dan tegen de meerderheid in en wordt het minder tof als in Brasil? Laat ik dit maar alvast verklappen, NEE.

In het park besluiten we dat we een boottochtje willen maken en we wel heeeel dichtbij de watervallen komen. Om daar te komen moeten we el circuito inferior (lage circuit) aflopen om bij die boot te komen. Komt ons goed uit, want dat circuit wilden we sowieso al doen. We moeten er wel voor zorgen dat we binnen een uurtje daar zijn, maar dat zou geen probleem moeten zijn. We kopen wat poncho’s, want ons is verteld dat je kledder en kleddernat zou worden en een poncho is dan wel fijn. We lopen naar een treintje dat ons naar dat circuit brengt. In dat treintje zit ik naast een stevige kerel die heel breed zit en er komt een meisje naar Alejandra zitten. Ja, je raadt het al - een Nederlandse. WE ZIJN OVERAL! Aan mijn linkerkant komt ook een hele stevige kerel zitten. Ik voel me nog kleiner dan normaal en fotomodel dun haha.

Eenmaal daar beginnen we weer aan onze kilometers lopen in prachtige natuur. Het verschilt van de Braziliaanse kant als in dat je niet meteen de watervallen ziet en daar steeds langsloopt. Het is ontzettend gek om aan de andere kant te staan. Eergisteren waren wij die zwarte kleine poppetjes aan de overkant. Het uitzicht is wederom fenomenaal. Echt zo mooi en we zijn pas aan het begin van onze tocht. We lopen, genieten van alles en maken de nodige foto’s. Als ik kijk op mijn telefoon, zie ik dat de tijd dringt en we haast moeten maken. Er is geen enkele mogelijkheid dat we fout zijn gelopen en we haasten ons naar een medewerker. Deze vertelt ons dat we goed lopen, maar we wel echt even haast moeten maken. Al joggend/rennend gaan we verder en maken we foto’s. Weer een hele ervaring in de hete zon hahaha. Ik geniet ervan. Eenmaal daar snel de poncho’s aan waardoor we lijken op laboratoriummedewerkers. Ach, kan dat ook van mijn checklist haha. Oranje reddingsvest aan, tassen in waterdichte zakken en de boot in. In het bootje loopt iemand rond met een camera en het uitzicht is onbeschrijfelijk mooi. Daar zit je dan in Iguazu, letterlijk tussen de watervallen. Schommelend tussen Brazilië en Argentinië. Onwerkelijk en het geeft een hele adrenalinekick. We proberen de nodige foto’s te maken, maar hoe dichter we bij de watervallen komen hoe natter en we bergen onze camera’s op. We varen ONDER de waterval. Hoe tof is dat? En nog een keer! Mijn voeten zwemmen in het water en je hoort de hele boot genieten. Die poncho’s zijn echt niet waterdicht genoeg voor onze kleren, maar gelukkig wel voor onze armen en camera’s. De adrenaline giert door je lijf en ik kan niet stoppen met lachen en grijzen. Wat ben ik blij dat ik hier ben. Wat heb ik een geluk dat ik hier mag zijn, jeetje. Ik wou dat jullie hier konden zijn om hetzelfde mee te maken. Iguazu is in ieder geval echt een aanrader. Na de boottocht van welgeteld 10 minuten (ja bizar kort, maar duurde veel langer) zijn we kletsnat en gaan we verder met onze wandeltocht langs de watervallen en prachtige natuur. Je komt zo dichtbij de watervallen. Het constante geluid is rustgevend en geeft je toch ook weer energie. We zijn nu zo dichtbij.

Nadat we dit circuit hadden afgelopen, gingen we naar el circuito superior (hoge circuit) en ook hier genieten we volop. Maar echt hee, dit is echt een aanrader om hier ooit naartoe te gaan. Het is zo overweldigend. De foto’s kunnen weer makkelijk aan google verkocht worden haha. Het is echt bijzonder om ‘bovenop’ een waterval te staan en het is prachtig om een regenboog te zien. De foto’s komen snel, want ik kan het niet met woorden omschrijven.

We vervolgen de trip naar de climax: la garganta del diablo (keel van de duivel). Eenmaal in het treintje zijn we dood en doodmoe en hebben moeite met onze ogen open houden. Nee, we zijn niet zwak, klein en kunnen niks aan. Uren en uren en uren lopen in de bloedhete zon, daar wordt iedereen wel moe van (Ja, ik ben mezelf aan het verdedigen. Lukt het al?). We komen trouwens al de hele dag aparte types tegen; van halfnaakte vrouwen tot doorschijnende witte broeken en vetbuikjes die geaccentueerd worden. Een en al genieten dus haha. We worden zo hier en daar ge‘Hola-ed’ en er wordt duidelijk naar de achterkant van mijn oranje broekje gekeken. Nogmaals, dat kan ook best onopvallend gedaan worden. Overigens, echt geen bloedmooie mannen die dat doen haha

La garganta del diablo is echt weer geweldig. Eergisteren stonden we beneden en nu staan we erboven. Wauw! Onderweg daar naartoe zag ik een bord staan met dat er slangen konden zijn. Dus we deden zoek de anaconda. Niet gelukt. Wat wel is gelukt: zoek de krokodil. Voor de rest opvallend weinig dieren. Wel veel mooie en verschillende vlinders, salamanders, leguanen, visjes dikke zwarte grote karperlijkende vissen en vogels. Op het eindpunt een mooie regenboog en je ziet iedereen genieten om je heen. We lopen terug naar de trein, die weer bomvol zit en gaan met een bus terug naar het hostel. Toevallig zitten we in de bus met het Nederlandse meisje dat we aan het begin van de dag zagen. Uit Amsterdam, klaar met haar vwo en gaat volgend jaar waarschijnlijk beta/gamma studeren. Gezellig meisje. Ik stap de bus uit en hoor harde goede muziek ( Black Eyed Peas - I’ve got a feeling). Dit klinkt als weer een gezellige avond.

Even chillen in onze kamer en dan willen we gaan eten, maar we horen van Tom (beschrijving: lang, blond, kort rockerkapsel en baardje) dat er een buffet is om half 9 en dat je daarvoor niks kan eten. Muziek trouwens echt helemaal mijn smaak. Alsof ze mijn telefoon aan hadden gezet met als klapper : Can’t stop me - Afrojack! Dus mijn humeur was nog beter dan normaal. Lekkere zon en topmuziek, wat wil je nog meer. Een zwembad? Check! Wat mist? Eten… We willen eigenlijk naar de buren, want mijn buik knort, maar we zien allemaal mensen met cocktails in het water. Jaa, daar hebben we wel zin in. Dus we gaan cocktails bestellen en worden omsingeld door Duitsers. Aan de bar zit onze Argentijnse roomie die met ons op de foto wil. Natuurlijk en wij ook met haar. In mijn ooghoeken zie ik Chen bij het zwembad zitten met een biertje en zijn voeten in het water. Duidelijk dat we daarbij gaan zitten. Hij zit weer helemaal alleen en heeft weer die ‘ik ben eenzaam’-blik in zijn ogen. Gezellig gaan we met hem kletsen bij het zwembad met een cocktail en onze voeten in het water. Wat is dit genieten zeg!! Hij leert ons wat Chinees en het is gezellig. Foto’s worden gemaakt en je kunt hem nu zien in mijn vriendenlijst op Facebook (voor de geïnteresseerden haha). Eindelijk is het tijd om te gaan eten en binnen zien we Tom ook al staan. Nee, we kunnen nog niet. We gaan gezellig op de loungebar zitten en komen erachter dat Tom uit Eindhoven komt (ja hoor, natuurlijk. De wereld is zo klein en Nederlanders zijn echt overal). Gezellig komt er een andere Nederlandse (Lotte, politieagente uit Utrecht) bijzitten en samen gaan we naar het buffet. Heerlijk gegeten en aan tafel komt hun Zwitserse vriend erbij zitten. Lotte vertelde ons trouwens dat ze ook met die bootjes was gegaan en dat de motor uitviel en andere boten hun moesten komen helpen. Bizar eng!!

Na het eten gaan we ons volgende hostel boeken voor Montevideo. Trouwens, wat ik echt extreem mis is zwarte peper. Totaal niet Nederlands, maar daarvoor ben ik een halfbloedje. Ik mis zwarte peper en ook wel rode peper. Rode peper hebben ze wel eens, maar meestal niet. Ik zit nog even op de computer en Chen komt met een biertje bij me staan. Of ik ook wilde. Nee, ben echt veels te moee. Vroeg hij uiteindelijk, terwijl hij een arm om me heensloeg, of hij me naar mijn kamer moest lopen. No thank you Chen en ik ontglip smooth uit zijn grip. Adios amigo! Awkward hoor, dat hij plots die arm om me heen sloeg. Wat had hij in godsnaam verwacht dat ging gebeuren?

Pff, morgen weer met het vliegtuig naar de volgende bestemming: Montevideo. We krijgen tot nu toe best wel negatieve reacties en er wordt ons aangeraden om niet al te lang te blijven. Dat zien we vanzelf wel!! Ik kan je verklappen dat ik het tot nu toe erg fijn vind dat ik wi-fi op mijn kamer heb hahaha!!


La vida es bella :)