Fashion statement, kilometers lopen en beroofd

Lieve mensen die dit lezen,

Het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie iets heb verteld. Nou, hier komen dan een aantal reisverslagen achter elkaar, want jezus (lees chesus) wat heb ik veel gezien, gelopen (het is echt niet normaal hoeveel kilometers ik heb gelopen) en meegemaakt. Maar voordat ik verder ga waar ik gebleven ben, wil ik iedereen eventjes bedanken dat ze het vorige verslag hebben gelezen en leuk vonden :) I love it.

Oke, waar was ik gebleven? Juist, Terry (wannabe Miami ganster) die ons wiet aanbood, want ja we're from Holland dus dan moet je voldoen aan dat stereotype (NOT). En dan denk je gewoon relax naar je kamer te lopen, alvast je tas te pakken voor morgen en te gaan slapen, maar no no no dat gaat hem niet worden. Marcello (de getrouwde architect in het andere stapelbed) lag ook al in zijn bed en het licht ging aan. Zo'n 5 seconden later ging de deur open en zagen we allen Rafael (lees Hafael, ja serieus - die H aan het begin van een woord wordt wel eens vervangen door een H - reminder wie Rafael is, de tandarts student uit Rio, die de dag erna een congres had) naar binnen gestrompeld en hij probeerde echt zachtjes te doen (lukte niet nee). Hij zag dat we nog wakker waren en vroeg Alejandra of hij haar oplader mocht lenen (Iphone connects people), want hij had morgen om 10 uur een congres (voor tandarts-studenten ofso?? I don't know) en daar had hij zijn telefoon toch wel voor nodig. Duidelijk zou hij te laat komen en zijn wekker niet horen. Trouwens, weet je hoe hij die Iphone 4 heeft gekregen? Hij heeft die "gevonden" in het vliegtuig. Wil iedereen die wel eens een Iphone 4 heeft gevonden even opstaan? Niemand, nee, dat dacht ik al. Alsof jij zomaar even een Iphone 4 kan "vinden". Hij zei ook dat een vriend van hem in de MacDonalds ooit een Mac (ja je leest het goed, een laptop van gemiddeld 1000 euro) heeft "gevonden". Als er iemand is die ooit een Mac vindt in de Mac (haha) of iemand kent, laat het me weten, want schijnbaar komt dat dan vaker voor..

Dus terug naar het verhaal, of hij Alejandra's oplader kon lenen. Bij het vragen waggelde hij een beetje en zei hij schattig 'Yes, I'm a little bit drunk'. Oh echt? Jeetje, dat hadden we echt nog niet door meneer de waggelaar. Rafael (Hafael) liep door en er werd een poging gedaan om het licht uit te doen, maar wacht, zo simpel gaat dat niet. Na dronken Hafael, kwam de sukkel van vanmorgen, die ene die een wekker heeft met de ability om non-stop door te blijven gaan en zelf niet wakker te worden maar elk normaal mens wel, naar binnen gelopen. Alejandra zegt ‘Garnaaal’ tegen mij en ik zie dat zijn ogen niet meer zo helder zijn. Of course, hij was natuurlijk wel ingegaan op het aanbod van Terry om wiet te gaan smoken. Normaal gesproken, zou hij niks zeggen en naar zijn eigen kamer lopen, maar nu was het anders. Mr. Stoned, begon een heel gesprek met mij te voeren. Oh wat had ik daar toch zin in zeg, maar ik ben beleefd en praatte gewoon terug ( Alejandra kijkt ondertussen met een grijns op haar gezicht en is blij dat zij niet wordt gevraagd deel te nemen aan het gesprek). Hij, Walter (haha ja ik weet het, je kan toch geen Braziliaan zijn en Walter heten? Toch wel). Een 30-jarige ICT-er die op vakantie is. Wel was hij zo aardig om mij zijn badkamer te laten gebruiken (die overigens niet op slot kon en ik waardoor ik half tegen de deur aanstond en me in een recordtijd had omgekleed). Toen ik weer terug in mijn bed lag, had ik geen zin meer om beleefd te zijn en deed net of ik sliep. Tijd om te slapen, morgen het vooruitzicht van weer te veel kilometers maken..

Wakker worden door een getril en Walter die eindelijk meteen zijn wekker hoort, zijn spullen pakt en vertrekt. Yes! Toen onze wekker ging, zagen we dat Rafael nog niet weg was haha. Duidelijk dat hij te laat ging komen, zoals verwacht. Nog een interesting fact van Hafael, is dat hij het nodig vindt om te vertellen wat hij koopt op een dag. Dus hij vertelde, in plaats van dat hij haast maakte om naar zijn congres te gaan, dat hij een bluetooth toetsenbord voor zijn ‘gevonden’ Iphone 4 had gekocht. Wel nice trouwens, maar als je haast hebt, is dat niet meteen het handigste om te doen. Ook om hem uit zijn tas te halen en eerst aan Alejandra en toen aan mij te laten zien haha.

Lekker ontbijten en relax lopen we naar de metro. Opmerkelijk snel hoe vertrouwd alles is. We passen prima binnen het plaatje en zolang we onze mond houden, worden we gezien als Brazilianen. Vandaag gaan we toch maar naar het wannabe Empire State Building (oftewel: Altino Arantes), waar we gisteren dus letterlijk met onze rug naartoe stonden (sukkels). Als toeristische hotspot, staat er een rij waar je u tegen zegt en tijdens het wachten, voel ik dat mijn benen moe zijn van al die kilometers van gisteren. Ontzettend mooi gebouw vanbinnen. Heel klassiek en fancy (foto’s komen nog wel als ik tijd heb om ze te uploaden haha). Het is overigens sowieso drukker in de stad dan gisteren, maar dat kan natuurlijk ook aan het tijdstip liggen (rond 11/12 uur) dat we er zijn. Voor ons drie vrouwen, waarvan 1 Braziliaans en twee Engels sprekende vrouwen die niet uit een Engelssprekend land komen. De Braziliaanse steelt de show en praat non-stop, de andere twee (nog niet geidentificeerde) vrouwen komen timide over en zeggen vrij weinig. Ze knikken ja en nee en dat was het zo’n beetje. Alejandra en ik gokten Belgisch, maar het was niet zo duidelijk te herkennen aan de manier waarop ze Engels spraken. Het was meer hoe ze eruit zagen. Niet dat er een typisch stereotype van Belgen bestaat, maar toch. Het bleef een mysterie voor ons. Na lang wachten, mochten we naar de balie om ons paspoort te laten zien en een er een foto van ons werd gemaakt (interessant). Het systeem: eerst met zo’n 12 personen in een lift, dan met zo’n 5 personen in een andere kleinere lift. Dan wachten tot iedereen boven is. Daar zien we gele lijnen in het midden van het pad, waar wij dus tussen moeten staan.. Waarom? Geen flauw idee en het slaat ook totaal nergens op. We stonden daar maar een beetje en de bewakers waren ‘groepjes’ aan het maken. Je zou denken het is niet zo moeilijk om tot 5/6 te tellen, maar schijnbaar dus wel. Na een heel gedoe, waarom weet niemand, mochten wij (de 3 vrouwen voor ons en Alejandra en ik) met de trappen naar boven. En daar moesten we (verrassing) weer wachten (gelukkig wat stoelen haha). Tijdens het wachten, hoor ik de ene vrouw tegen de andere met een Belgisch accent ‘jammer zeg’, zeggen. Mysterie opgelost. Wacht, we hebben de hele tijd Nederland met elkaar gepraat en dat konden ze dus verstaan en ze zeiden er niks van? Stom. Niet dat we zulke boeiende dingen te zeggen hadden en gelukkig ook niet over hoe zij eruit zagen (boooring gekleed trouwens), maar toch. Een teken van herkenning hadden we wel leuk gevonden.
Met een kasteeltrap mogen we eindelijk naar boven. Hier komen we in een prieeltje met ramen die niet schoon gemaakt zijn. Nee, we mogen niet naar buiten (hadden we wel verwacht. Als je in Weert op de kerktoren ook gewoon naar buiten mag, dacht ik dat dat hier ook best wel kon). Het uitzicht was echt prachtig. Wat een gigantische stad en wat een enorme gebouwen. Ontelbaar veel. De gebouwen werden afgewisseld met bergen en veel groen. We mochten welgeteld 5 hele minuten daar staan om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken en toen mochten we weer terug. Dus we hebben bijzonder lang gewacht om daar boven te komen en na minder dan een kwartier waren we weer op de begane grond haha. Wat een reis!

Next stop: El mercado (markt) die heel groot zou moeten zijn, maar we onze kaart loopt niet verder dus we kunnen hem niet vinden. Nadat we het aan een coole man (met levi’s trui) en politieagent vroegen, liepen we in de goede richting. Het werd steeds drukker en drukker en iedereen liep richting de markt. In een van de winkeltjes voor de markt, kon ik een wereldstekker kopen waardoor ik hopelijk weer mijn laptop op kon laden (voor 1,50 euro !). Na een steile helling komen we bij de markt. We worden overal aangesproken om Louis Vuitton tassen te kopen (alsof wij eruitziet als mensen die met een Louis Vuitton tas willen lopen). Overal drukte, geschreeuw en vele kraampjes. Zoveel mensen, zoveel dingen om te zien. De verkopers zijn wel wat handtastelijker dan in Nederland. Om je aan te spreken, pakken ze al gauw je arm en vervolgens je hand om er zeker van te zijn dat je ze hebt gehoord. Na al dat lopen en alle indrukken, willen we wel wat eten en we zagen al 2 MacDonalds in de straat (Waarom in vredesnaam naar een Mac gaan in Sao Paulo? Halloo, schijnbaar kun je dan een Mac vinden en met een beetje geluk nog een Iphone 4 erbij haha). We zien een Mac aan de overkant en willen erheen lopen, maar zien iets gebeuren. Politiemannen houden een man vast met een rugtas en links van ons zien we een andere man, ook met rugtas, hard wegrennen en uiteindelijk met een grijns terugkijken. En zo zie je je eerste overval. En wat doe je dan als je zoiets ziet? Juist, eten bij de Mac haha. Vrij weinig mensen schenken er aandacht aan. Er wordt wel gekeken, maar dat was het ook wel.

Hoe werkt een MacDonalds in Sao Paulo?
We gaan in een rij staan en er wordt ons verteld dat dat de rij is om je bestelling op te halen. Oke, op naar de andere rij. Hier worden we geholpen door een ontzettend chagrijnige jonge vrouw die duidelijk iets anders had willen doen. We zien dat we in de rij naast ons moeten staan, om vervolgens onze bestelling op te halen. Braaf kletsen we en staan we in de rij. We hadden beide niet door dat er een andere medewerkster ontzettend hard mijn bestelling schreeuwde en ik die op kon halen. Oke, ja wij dachten natuurlijk dat als je in zo’n rij staat, je vanzelf wel aan de beurt komt en je dan je bestelling krijgt. Niet dus. We zitten eindelijk en zien dat het regent. Perfecte timing. Het regende trouwens ook toen we in Altino Arantes aan het wachten waren, dus goede timing tot nu toe.

We vervolgen onze reis met de metro om naar het beroemde kathedraal van Sé te gaan. Ontzettend druk metrostation en ja hoor, het regent nog steeds. We besluiten even te wachten en zien een enorme verscheidenheid aan mensen. Allemaal interessante combinatie wat leuk is om te zien. We besluiten door de regen naar het katedraal te gaan. Enorm groot met aan de voorkant een groot plein met palmbomen aan de zijkant. Erg mooi en indrukwekkend. Binnen was het ook groot en immens, maar ik kreeg niet het supergevoel wat ik had doen ik La Sagrada Familia bezocht in Barcelona. Tijd om wat kaarten te sturen naar ons thuisfront en we lopen naar een postkantoor (nadat we dat aan de verkoper van de kaarten hadden gevraagd natuurlijk). Daar zitten best veel mensen te wachten en komen mensen aanlopen met ontzettend veel pakjes. We gokken dat dat mensen zijn die pakjes brengen voor een bedrijf. Veel is een understatement, echt grote backpacktassen vol pakketjes. Wachten duurt lang, maar genoeg om te zien. We worden aangesproken door een man die hoorde dat we Nederlands praatte, want zijn broer woont in Nederland. Hoe klein is de wereld. Nadat we aan de beurt zijn, wilden we eten, maarja waar ga je dan heen? We besluiten als stalkers op de vriendelijke man te wachten die vast wel een leuke plek wist. Het regende (ja alweer regen. Beetje jammer, maar het was nog steeds lekker warm dus ik mag niet klagen) en hij wist wel een leuke plek. Hij gaf zijn paraplu aan ons terwijl hij kletsnat werd en ons allerlei dingen vertelde over Sao Paulo. Wat een gentleman! We komen aan bij een plek met een groot buffet en we zien dat we moeten betalen per kilo. Hoe geniaal is dat. Je komt dus ergens binnen, schept op wat je wil en dan is er een medewerker die het weegt en je een bon geeft hoeveel dat kost. Wat een geweldig systeem.

Na ons heerlijke eten, besluiten we voor een laatste keer nog wat winkeltje in te gaan en gaan dan met de metro terug naar het hostel. Het regent nog steeds en we willen toch wel echt terug naar het hostel. De genie die ik ben, bedenkt dat we zelf best een paraplu konden maken. Met plastic tassen. Met kapotte plastic tassen op onze kop rennen/joggen we terug. Hilarisch. Iedereen kijkt ons aan en we zwaaien gezellig terug. Duidelijk dat ik een fashion statement heb gemaakt en dit volgens jaar in iemands herfstcollectie terugkomt. Dus you read the idea here First!!
In het hostel boeken we nieuwe hostels voor de komende dagen en regelen een taxi. Morgen vliegen we al vroeg dus we gaan die laatste 4 uurtjes nog even in onze kleren slapen, zodat we morgen snel kunnen vertrekken. Eerst maar onze koffers inpakken en er kwam een vrouw klagen dat we te hard stampten en ze niet kon slapen. Overigens waren wij de stampers niet maar Hafael die een leuk congres had gehad en ons vertelde dat hij Listerine had gekocht. Wow Hafael, are you serious - heb jij vandaag Listerine gekocht? Jeetje, wat bijzonder haha. Wat een grappige gast is hij toch. Het valt me nu pas op dat hij echt bijzonder mooie witte tanden heeft (logisch, tandarts student).
Alejandra is haar sleuteltje kwijt en ik help haar zoeken. Ik ga kijken in de badkamer en wow. Stop. GADVERDAMME. DE GROOTSTE MENSELIJKE DROL DIE IK OOIT IN MIJN LEVEN HEB GEZIEN. Even serieus, dit is echt echt niet normaal hoor als dat uit jouw lichaam kan komen. Een diameter van meer dan 10 centimeter ofso. GIGANTISCH. Nu snap ik waarom die jongen zo lang op de badkamer zat. Bah, ik ben in shock en wil naar de andere wc lopen en ja hoor daar trekt de wc niet door. Het water is op.. Ben ik blij dat we morgen gaan en onze tanden kunnen poetsen met onze waterflesjes. Nog steeds in shock ga ik slapen. GADVERDAMME GADVERDAMME.. Nee, echt te ranzig om te beschrijven.

Opstaan en heel zachtjes pakken we onze koffers en gaan met de taxi naar het vliegveld. Hier wachten we braaf en kijken op het bord. Schijnbaar een foute tactiek, want je kon zelf al inchecken en dat deden we dus heel snel en we werden bij special needs geholpen, omdat we dus zo laat waren haha. Stress, chaos op zo’n vroege morgen is niet goed voor je humeur. Natuurlijk kun je dan de gate ook niet vinden en na een aantal keer ben je eindelijk waar je moet zijn. Lekker onlogisch allemaal, maar het werkte uiteindelijk wel. We staan te wachten in een te warme ruimte met heel veel passagiers en we wachten tot we met een busje naar ons vliegtuig gebracht worden. Alles hier ook lekker onduidelijk en de vluchten die over 5 minuten zouden moeten vertrekken, staan er nog steeds op. In principe waren we dus nog helemaal niet te laat en was al dat gehaast niet nodig geweest haha. In het busje een gentleman die zijn plek aan mij wil geven, maar ik zeg nee - want voor minder dan 5 minuten hoef ik niet te zitten. Eindelijk in het vliegtuig.

Adios Sao Paulo, ik zal je missen!