VAMOS!

Liefste mensen die dit lezen,

Wat voel ik me vereerd dat jullie hier kijken wat ik te melden heb (en voor degenen die nu hebben besloten niet meer te lezen, flauww hoor haha). De mensen die me langer dan vandaag kennen, weten dat ik al jaaaren loop te zeuren hoe graag ik uit Nederland wil gaan en de wereld met al haar mooie culturen wil verkennen. Altijd maar klagen dat ik naar de zon wil. Altijd maar klagen. Nouu, na al dat wachten en klagen, is het nu eindelijk zover. De grote reis is nu echt daadwerkelijk begonnen. En laat ik het maar niet meer spannend maken. HET IS NU AL GEWELDIG!

Nacht van vertrek (woensdag 30-01-2013)
'Vamos a la playa, a mí me gusta bailar, el ritmo de la noche, sounds of fiestaaa'. Die zin, dat leuk liedje heb ik al sinds het moment dat ik ben begonnen met inpakken in mijn hoofd (wat overigens al 3 dagen eerder was en in de nacht zelf klaar was. Ja ja blabla wat een meisje ben je toch dat je al je spulletjes mee wil nemen. Ik houd van al mijn kleren en ik kan niet eens een weekendtas inpakken, dus dit was te verwachten, maar het is me echt wel gelukt hoor!). Ik heb dan wel in mijn hoofd dat ik naar het strand ga, dat is nog lange niet het geval. Het lijkt alsof São Paulo aan zee ligt, maar het is toch nog zo'n 80 kilometer reizen en ik weet nog steeds niet of ik dat wil doen. De stad zelf is (wat ik tot nu toe heb gezien) ontzettend mooi en groot dus ik vermaak me prima.

The 'fun' begon al op Schiphol waar we (Alejandra en ik) erachter kwamen dat we 'stand-by' stonden. Uhm pardon mevrouw, wat?! "Ja, dat is heel normaal en gebeurt ontzettend vaak. Als commerciële maatschappij wordt er vaker overgeboekt. Hier kunnen jullie dus niks aan doen en ik ga er vanuit dat alles goed komt", aldus de aardige KLM-medewerkster. In mijn hoofd gaat: NOOOOOO, dat meen je niet. Gelukkig heb je dan je ouders die er allemaal van overtuigd zijn dat het niet fout kan gaan en dat er een kans is dat je juist in Business class wordt gezet of zoiets. Nou.. we zullen zien. Na koffie en afscheid, lopen we naar gate F3. De stewardess keek ons een beetje vreemd aan met ons verhaal en onze 'stand-by' tickets, maargoed geen probleem. Stoelen vrij en ook nog eens naast elkaar. Na de laatste telefoontjes, smsjes en mmsjes, eindelijk het vliegtuig in. Naast elkaar, maar wel aan andere kanten van het gangpad. Prima, in ieder geval geen probleem met mensen storen als we naar de wc willen.
Naast mij een ongeschoren Braziliaan die echt wel zijn tanden had mogen poetsen vannacht voordat hij de eer had naast me te gaan zitten. BAH. Hij heeft vrijwel de hele reis geslapen.

Het duurde bijzonder lang voordat we vertrokken, omdat we nog aan het wachten waren op mensen die vertraging hadden, maar toen onze captain/piloot Bart Smits (Ja, ik weet het. Hoe geweldig wil je het hebben. Dan kun je alleen maar een topvlucht hebben) vertelde dat we spoedig zouden vertrekken, kon mijn geluk niet op.
In het vliegtuig dikke pret, want we konden muziek luisteren, films en series kijken. Mijn kans om 'Alleen maar nette mensen' en 'Alles is familie' te kijken. Korte kritische recensies. De eerste was op het begin wel grappig met al die botte opmerkingen en het benadrukken van stereotypen, maar ik heb genoeg borsten en seksscenes gezien. Het punt is duidelijk: seks met een donkere, volle vrouw is anders dan met een blanke, lichte vrouw. Tweede film was wel leuk, maar had er meer van verwacht. 'Alles is liefde' vond ik echt ontzettend leuk en 'Alles is familie' kon hier niet aan tippen. Voor de mensen die hem hebben gezien: Rutmers verhaallijn vond ik niet zo sterk of boeiend. Oh en 'Magic Mike' in het Spaans is niet zo leuk als in het Engels. You've got to love the accent of Matthew McConaughey en Channing Tatum.
Natuurlijk was ik doodmoe (02.30 opstaan en amper slapen van de kriebels in je buik zorgen ervoor dat je doodmoe bent ja), dus heb ook wel geslapen (en natuurlijk die standaard pijn krijgen als je te lang scheef zit).

Na zo'n 12 uur vliegen waren we eindelijk daar! Eerste indruk vanuit het kleine vliegtuig raampje : bergen en veel bomen. Nice! Stempeltje in mijn paspoort en eerst maar bagage halen en geld wisselen. Met de taxi van het vliegveld zijn we naar het hostel gegaan. De chauffeur sprak alleen maar Portugees dus dat was al leuk. Het is nu zo'n 9 uur en de stad ziet er prachtig uit. Het verkeer lekker chaotisch (onze chauffeur reed net als de rest echt heeeel snel, maar toch voelde het veilig genoeg). Het straatbeeld als we niet meer op de snelweg rijden, is identiek aan al die honderden afleveringen Spoorloos die ik heb gekeken. Hekken, kleuren, mensen op straat. En net als in Spoorloos, kon hij het nummer van het hostel niet vinden. Dit had ik van te voren al voorspeld. En terwijl we rondjes rijden en op zoek zijn naar het goede nummer, is de chauffeur alleen maar bezig met ons waarschuwen over hoe gevaarlijk São Paulo is. 'Peligro Peligro'. Nou, thank you dat zorgt er echt voor dat we op ons gemak zijn haha. Het Portugees was verrassend genoeg ook goed te verstaan. Hoogstwaarschijnlijk ook door al die jaren Spoorloos (Ja, ik ben fan van Spoorloos, voor degenen die het nog niet wisten. Ik zou graag meegaan met Derek op zijn wilde avonturen). Mooie, gigantische gebouwen. Heel veel kunst op de muren. Het besef is er eindelijk: Ik ben in São Paulo! De grijns op mijn gezicht verdwijnt niet meer.
Net als in Spoorloos, gaf zelfs de chauffeur het op en vroeg het aan een voorbijganger. Eindelijk waren we bij ons hostel met de mooie blauwe hekken. Ziet er goed en schoon uit, dus hier gaan we het wel even volhouden. We zijn allebei doodmoe, maar pakken onze spullen uit en laten weten dat we veilig zijn aangekomen aan het thuisfront. In de kamer waar de wi-fi verbinding uitstekend is, worden we aangesproken door de Amerikaan Terry. Laat me hem even beschrijven. Als je in Nederland alleen zijn hoofd zou zien, zou je denken - hé dat kan best een kakker zijn. Als je zijn kleren bekijkt ook, maar de manier waarop hij praat, zijn lelijke jail- tatoeages op zijn armen, maken duidelijk dat dit een wannabe gangster is die niet vies is van een gevecht hier en daar. Oh jippie. Wel ontzettend aardig en geïnteresseerd. Hij wist overigens niet dat mensen in Europa ook Engels kunnen praten. Hij dacht dat dat alleen mensen in Engeland Engels konden praten. Goed om te weten hoe men over Nederland en Europa denkt. Ook hij laat ons weten (na uitgebreid te praten over wiet en niet kunnen wachten om naar Nederland te gaan omdat hij gewoon weet dat wiet daar beter is dan waar dan ook ter wereld), dat we echt op moeten passen als we 's avonds alleen ergens lopen. Ja, nu weten we het wel. Te moe, tijd om te slapen.

Om vervolgens om 7 uur wakker te worden door een wekker. Een rustgevende wekker. Niet 'hou op ik schik me dood'-wekker. Wat het grote probleem was, is dat de wekker niet ophield. Iedereen was wakker, behalve degene van wie de wekker was. Ik dacht, oh die wekker stopt vanzelf wel. Wat normaal toch gewoon gebeurt (of ben ik gek?). NIET DUS. Hij bleef maar afgaan, er kwam geen einde aan. Ik kijk op mijn telefoon en zie dat hij al een kwartier af aan het gaan is en die pipo nog steeds niet wakker is geworden. Wat een begin van de dag, maar ik was zo moe, dat ik niet anders kon dan weer in slaap vallen. Heerlijk bed trouwens!

Lekker warme broodjes ontbeten en dan maar lekker door de zon lopen en kijken wat er te beleven valt. Kilometers en kilometers hebben we gelopen. Ontzettend mooie gebouwen, gigantisch groot. Overal mooie natuur, palmboompje hier, grote paarse boom daar. Brede straten, maar tot nu toe nog vrij weinig mensen. Oversteken is overigens een interessante bezigheid. In de meeste gevallen is er geen stoplicht en is het maar op goed geluk haha. De auto's scheuren hier als gekken door de straten, maar het heeft wel wat. Het Spoorloos-beeld klopt precies (de kenners weten waar ik het over heb). En zo voelt het ook, alsof ik in een Spoorloos aflevering ben beland. Niet dat ik op zoek ga naar familie of zoiets, maar toch. Zo voelt het voor mij (geweldig dus!). Met onze plattegrond en als echte toeristen gaan we naar het park : Ibirapuera. Immens groot en prachtig. Overal waar ik kijk is iets te zien en het verveelt niet. Kilometers en kilometers gelopen (wat een work-out zeg). Heerlijk door de zon. Opvallendste verschijning in het park is een koppeltje die een fotoshoot heeft. De vrouw is hoogzwanger en is voor deze speciale gelegenheid gekleed in zwarte legging en sportbh, zodat je haar buik extra goed kan zien. Dus niks mis mee, maar come on - voor zoiets trek je toch niet je legging aan?! Die foto's komen vast in haar woonkamer of babykamer te hangen. Maargoed, who am I to judge haha

Doodmoe willen we doorlopen naar hartje centrum van São Paulo, wat natuurlijk weer bijzonder lang lopen is en daar zag ik het. In de verte. Ik wist dat het ging gebeuren, maar hoopte dat het even zou duren. Ik zei nog maar niks tegen Alejandra, om de spanning erin te houden..
Een helling van zo´n 90 graden. I´m serious. Alsof we een gigantische berg aan het beklimmen waren ofso. Het lekkere zonnetje, was nou niet meer zo lekker. Ja, het einde in zicht. We zijn er. Avenida Paulista waar het allemaal te gebeuren is.. Nee, toch niet, nog zo´n 90 graden helling (NOOO). Eenmaal daar blij met onze prestatie, zoekend naar eten en drinken als een stel dat al dagen geen eten en drinken hebben gehad (overdreven, ja. gelogen, nee.). De Avenida maakt ook al zo´n onvergetelijke indruk achter. Wat een miljoenenstad is het waar ik nu sta. Wat een totaal ander beeld dat ik gewend ben. Wat heerlijk!
Eindelijk een gezellig eettentje gevonden en wat bestelt Alejandra als niemand je kan verstaan en je eigenlijk niet weet wat op de kaart staat. Polenta fritas. ´Maar wat is dat dan´, vraag ik nog eens voor de zekerheid. ´Ja, volgens mij is dat kip´, aldus de nog blije Alejandra. Ik houd het maar safe bij een hamburger met bacon en cola ( oh wat voel ik me een Amerikaan - het eettentje had namelijk een beetje zo'n diner-feeling). Eindelijk zitten we dan, na al die uren lopen in deze mooie stad. Ik geniet van mijn hamburger en daar komt Alejandra's Polenta fritas aan. Ik kon mijn lach niet inhouden en begon keihard te lachen. Dit was echt absoluut geen kip, maar zag eruit als friet. Het smaakt voor mij als vissticks, maar anders. Lekker? Nee, absoluut niet. Best wel balen als je een gigantische berg van die dingen op je bord hebt. En wederom kon ik niet stoppen met lachen.
Next stop een wannabe Empire State Building waar we gratis (Ja, je blijft Nederlander) naar de boven kon en een prachtig uitzicht zou hebben (aldus internet). Oke, onvindbaar voor ons. We wisten dat we in de buurt waren, maar de moeheid begon toe te slaan en helder denken was er niet meer bij. We liepen en liepen en keken om ons heen en konden het niet vinden. Een aardige politieagent hielp ons, maar blijkbaar wist ook hij niet waar we het konden vinden. We gaven op en wilden terug naar het hostel gaan. Te moe om nog iets te doen. En ja hoor - BAM - hallo wit wannabe Empire State Building. Op de plek waar we een paar uur geleden nog met onze rug naartoe stonden, omdat er aan de andere kant een mooi kathedraal stond. Wat een sukkels zijn we toch. Het was ook echt niet te missen, het gebouw viel enorm op door dat wit. Lachend om onszelf, pakken we een metro en lopen terug naar het hostel.

Hier socialisen we met een nieuwe bewoner. De Braziliaan Ivan Rafael (die de naam Ivan haat), begon gezellig te kletsen over zijn leven en hoe mooi Rio (waar hij vandaan komt) is. Gezellige tandarts-student die een streng katholieke moeder heeft en hem heeft verboden een Engelse cursus te volgen omdat er een duivel op het boek stond, die zijn ex een bitch noemt die hij dood wenst en het liefst zowel in Italië als New York wil wonen. Onze andere roomie kwam ook terug en gezellig waren we aan het kletsen. Ik kon het niet laten om hen te vragen wat Polenta fritas is en was nog steeds overtuigd dat het iets met friet was. Beschrijving: ja iets met mais. Pff, mijn smaakpapillen doen het duidelijk niet meer hier. Andere roomie is een architect die met zijn beperkte Engels toch heel duidelijk kan zijn. Beide waarschuwen ons ook voor hoe gevaarlijk deze stad toch is en het beter is dat we niet over straat gaan als het donker is. Ja, ja nu weten we het wel.

Nou als dieren gaan we met zijn tweeën op zoek naar eten en komen uit in een tent dat er wel goed uitziet. Ook deze Braziliaan kent geen Engels, maar is zo vriendelijk dat hij ons meeneemt naar de vriezer om te laten zien wat alles is. Het valt sowieso op dat je met je Engels en Spaans niet zo ver komt en handgebaren echt wel helpen. Iedereen is behulpzaam en gastvrij. Heerlijk gegeten en door het donker ( Oh nee, nu worden we vast beroofd en vermoord) terug naar het hostel. Ja, hoor levend komen we terug.

Pff, ik merk wel dat ik nog doodmoe ben van vandaag dus tijd om te gaan slapen. Weltrusten lieve mensen die daadwerkelijk mijn hele verhaal hebben gelezen.

Oh, en ook een weltrusten van Terry (Amerikaanse wannabe gangster), die ons vraagt of we buiten wiet komen roken buiten, because it's real good. Right Terry, right...

La vida es bella!!


PS. Als je geen genoeg van ons kan krijgen, volg Alejandra ook op : rojasolivera.wordpress.com