Montevideo y Colonia del Sacramento

Lieve mensen die dit lezen,

Het spijt me voor zoveel dingen. Op de eerste plaats dat ik Nederland totaal niet mis, maar natuurlijk mis ik wel de mensen in Nederland. Op de tweede plaats dat ik al zo lang niet meer een blog heb geschreven, maar jeetje ik heb het ook echt veels te leuk dus jullie zouden blij voor me moeten zijn! En ten slotte, dat ik heb besloten dat ik de komende tijd niet meer zo uitgebreid de dingen ga vertellen. Ik wil dat natuurlijk wel allemaal met jullie delen en het staat ook allemaal heel mooi in mijn boekje waar ik alles opschrijf, maar ik heb het te leuk om uren achter een pc te zitten en de tijd die ik heb om even niks te doen , wil ik wel gebruiken om even bij te slapen. De afgelopen week in Buenos Aires heeft gezorgd voor slapeloze nachten, maar die ga ik jullie in de volgende blog vertellen. To be continued.. Eerst maar even een update over mijn tijd in Uruguay..

Zelfs in het mooie paradijs van Foz do Iguaçu, is vroeg opstaan niet leuk. Uitchecken en onze taxi die ik de avond ervoor had geregeld (voor minder geld met mijn sjanstechnieken of course), stond er niet. Een andere bood ons een rit aan en we dachten dat we het eens waren over een lagere prijs. Remember dachten.. Eenmaal bij het vliegveld was hij het duidelijk niet eens over de prijs en maakt hij een hele scene. Dus we gaven hem dat extra beetje erbij (3 euro), maar ondertussen wel de hele tijd zeggen dat wij loca (gek) waren en dat hij echt niet dom was en zijn dignity zou behouden. Onderweg weer leuk al die gigantische drempels op de weg haha.

Op het kleine en mooie vliegveld van Foz do Iguaçu checken we in en wachten tot we naar de gate mogen. Niet zo druk. En daar zag ik ze. Ik kon niet stoppen met lachen en grijnzen. Naast ons twee dames (bejaarden) die aan het dansen waren. Ze hadden de grootste lol en waren samen aan het oefenen. Helemaal synchroon en de tijd van hun leven. Ik kon niet stoppen met kijken en grijnzen. Als ik zo oud ben, hoop ik dat ik ook nog net zo met mijn booty kan shaken. Ik heb een filmpje gemaakt, maar dat uploaden van foto’s duurt lang en ik weet niet of ik ook video’s erop kan zetten. Ga ik uitzoeken, komt uiteindelijk wel goed. Heb ook foto’s (volgens mij) haha. In de rij naar de gate valt het echt op dat er echt bijzonder veel bejaarden waren. Echt heeeeel veeel. En je kent het wel als er veel bejaarden bij elkaar zijn, is er gewoon een bepaalde geur. Je weet wel, toch? Nou, die geur dus non-stop overal is een interessante ervaring. In het vliegtuig best relaxe stoelen en ja hoor ik zit naast een bejaarde man. Komt lief over en heeft lekker veel eau de cologne op. Hmmn.. beter dan iets vies haha. In het vliegtuig zit er een jongetje achter Alejandra die zo’n honger heeft dat hij zijn benen niet meer in kan houden en tegen de stoel aan schopt. Beetje jammer als Alejandra probeert te slapen. In een tijdschrift lees ik “True love has nothing to hide”, vind ik een mooie zin om met jullie te delen (was overigens reclame voor een horloge). Ben het er helemaal mee eens!

Na minder dan 2 uur komen we aan in Buenos Aires. Hier hebben we een tussenstop, voordat we naar de hoofdstad van Uruguay gaan. Uit het raampje kijk ik mijn ogen uit. Over niet al te lange tijd zal ik daar een weekje zijn, ben benieuwd. Het vliegveld zelf ziet er veelbelovend uit. Heel erg fancy en netjes en mooi. Wat wel heel duidelijk is, is dat de mannelijke medewerkers duidelijk worden gescreend op een looks. Even serieus, hallooooo mooie mannen. Niet allemaal even mooi hoor, maar duidelijk allemaal boven gemiddeld. Bij de douane wordt mijn gezicht gescand en wordt er een foto gemaakt. Ook hier vraagt de bovengemiddelde medewerker met groene ogen zich af waarom wij in godsnaam naar Montevideo gaan haha. Wat een negativiteit allemaal, ben benieuwd. In het vliegtuig (duidelijk veel luxer dan net), niet vol en iets minder bejaarden dan in de vorige vlucht. Het is een vlucht van 3 kwartier, maar we hebben de mogelijkheid om muziek te luisteren en series te kijken. De tijd ging echt bijzonder snel en hoppa daar ben ik in een ander land. In het vliegtuig vul ik mijn visum in voor Uruguay.

Hoppa, weer een ander land. Wat voel ik me fancy dat ik in zo’n korte tijd van het ene land naar het andere vlieg. Met een bus (€1,50) gaan we met onze zware koffers naar ons hostel. Ik vind wat ik buiten zie erg mooi dus ik ben tot nu toe nog erg positief over Montevideo. Wel weer een mix van rijk en arm, mooie grote villa’s en kleine kapotte huisjes. Hoe dichter bij het centrum, hoe ouder en minder modern. Veel oude gebouwen, stank en ik zou zeggen toe aan restauratie (maarja wie ben ik nou weer?). Eindelijk zijn we in de straat (Andes), maar natuurlijk moeten we een grote helling oplopen met onze koffers in de hete zon. Pff, helemaal bezweet komen we aan bij het hostel. Van de buitenkant ziet het er niet zo nice uit. Ik krijg een kraakpandvibe. Vanbinnen totaal een studentenhuisgevoel. Er hangt een relaxe sfeer. Muurschilderingen die ik erg mooi vind en het geheel nog cooler maakt. Even tussendoor, we moesten wel weer allemaal trappen oplopen met onze koffers (wat een geluk hebben we hier toch mee). En ja, ik heb door hoe vaak ik loop te klagen over dat we zoveel kilometers maken, maar het is het allemaal helemaal waard!! Lees maar door het geklaag heen haha.

Lekker uitgerust op de kamer en voor de eerste keer wi-fi op onze kamer. Hoe relax is dat dan! Kleine kamer met 2 stapelbedden en een balkon. Heerlijk dat balkon met uitzicht op een drukke straat. Na al het geskype en berichten sturen naar het thuisfront, knorren onze magen en gaan we met onze hongerige buiken op zoek naar eten. En dat eten krijgen we ook en hoe! Een gigantische schnitzel die zo groot is als mijn bord en de friet valt er makkelijk vanaf. HEEEEEEERLIJK. Daarna terug naar het hostel en maar gaan slapen. En ja hoor, onze kamergenoten zijn …. tromgeroffel… Nederlanders. En niet zomaar Nederlanders. Nee hoor een ex-Bedrijfscommunicatie studente uit Nijmegen. HOE KLEIN IS DEZE WERELD DAN? We kletsen wat en gaan slapen.

Heeerlijk uitgeslapen na de afgelopen heerlijke dagen in Brazilië en Argentinië. We hebben een lui dagje voor de boeg en ik heb eindelijk de kans om relax te skypen met iedereen. Voornamelijk fijn om met mijn ouders te skypen en hen de miljoenen foto’s te laten zien (ja, ik heb echt heel veel foto’s maar dat uploaden duurt echt een eeuwigheid, dus die krijgen jullie nog tegoed - ooit). Uiteindelijk zijn we het oude centrum ingelopen en er was een markt met allemaal kleine kraampjes. De sfeer was relax en gezellig. Verkopers spraken je natuurlijk wel aan, maar niet met een dwingende toon van je moet dit kopen of met cheesy verkooppraatjes. Men is echt geïnteresseerd in waar je vandaan komt en wat je aan het doen bent ( of ze faken het echt heel erg goed - either way, no problem). We lopen naar het oude centrum en komen in een oud gebied met slechte gebouwen en straten. Het is best wel stil en het is dat we in de verte de haven zien, anders zou ik zeggen dat we in een of ander afgelegen gebied zouden zijn. Veel grafiti op de muren wat het een urban sfeer geeft. De haven, of ja een deel van de haven is niet zo schoon, maar veel mensen zittten op de kade. Vissers, gezinnen, mensen die mate drinken (dat is een thee dat iedereen drinkt en je hebt er zo’n speciaal bekerachtig ding van. Google het. Ik vind het veels te kruidige thee, maar je hebt 10 miljoen soorten, dus wie weet is er een soort die ik wel lekker vind en nog niet heb gevonden). Het is opvallend dat er vandaag veel jongere mannen met oudere vrouwen lopen. Echt heel opvallend? Misschien missen we iets en is het wel moeder-zoon dag, of er zijn gewoon veel cougars?

Als je bij de haven bent, moet je vis eten en ik krijg een gigantisch stuk op een bord in de vorm van een vis. Ja, het zijn de details die het doen. Voetbal op tv en je ziet dat elke voorbijganger het scherm probeert te zien (Spanje - Uruguay ; 3-1 of course). We lopen relax terug en kopen wat lekkers om even heerlijk Grey’s Anatomy te kijken. De vermoeidheid van de afgelopen week komt hard aan en het is fijn dat we heerlijk rustig aan kunnen doen in het hostel. Onze nieuwe roomies zijn Duitsers, waarvan 1 zo mee kan doen aan Beauty and the Nerd (als Nerd, natuurlijk.. Blond, lang, smal, roze/bruin en een mooie bril. Nee, geen sexy Beauty Duitser in onze kamer en maar goed ook haha). Ze komen wel aardig over dus we’ll see..

We gaan vroeg slapen en de dag erna gaan we relax te stad in en lopen in een van de hoofdstraten van Montevideo: 18 de julio. Vele winkels en moderne gebouwen afgewisseld met oude en verrotte gebouwen. Het straatbeeld blijft lange tijd hetzelfde met deze mix van gebouwen, demonstranten en zwervers. Alle mannen staren je aan en roepen je na. Ach, daar leer je dan maar mee leven. Het zou haast een belediging zijn als je dat geen 1x zou gebeuren in een dag haha. Jammergenoeg, zijn het geen sexy locals die dit doen. We gaan naar de boulevard met een strand dat bekend staat om dat het zo lelijk is. Nou, van ver af zie je daar niets van. Mooie palmbomen en alles lekker breed. We gaan eerst even uitrusten in Parque Rodeo. Je zou trouwens denken dat het gebied in de buurt van een strand juist de pracht en praal van een stad uit zouden moeten stralen, niets is minder waar in dit deel van Montevideo. Het stinkt, afval ligt op straat en de gebouwen en oud en verrot. Wel allemaal met mooie accenten waar ik dan weer van houd. Een versierinkje en een lelijk gebouw, wordt een stuk mooier. Ik heb trouwens wel ergens gehoord dat Montevideo het allemaal wel zou willen restaureren, maar het simpelweg geen geld heeft. Dat kan ik zeker begrijpen. Jammer, want ik zie heel veel potentie.

We eten wat en zijn zo moe dat we even een dutje gaan doen in het parkje. Ja, zo moe waren we inderdaad. Na ons heerlijke dutje, waar ik constant wakker word van mannen die HE-E-E-LA-DOS roepen (ijsjes). Hoe dichter bij we bij het strand komen, hoe lelijker het allemaal wordt. Jammer, dat wat iedereen zegt, blijkt te kloppen. We zoeken een plekje waar het oke is en gaan lekker in het zonnetje in onze bikini liggen. Afgezien van de zandstorm die steeds in je ogen (en in mijn geval lenzen) komt, is het heerlijk (ja, ik heb een zonnebril opgezet, wat totaal niet werkte). We gaan lekker het water in en ik zwem wat verder weg, maar wow. Nee, dat meen je niet. Ik zie iets roze voor me. Een plastic zak? Nee, roze kwallen. Nou, duidelijk dat ik zo snel mogelijk daar omheen zwem en terug naar de kade wil gaan. Heel toevallig hadden we het er net over gehad, dat Alejandra het niet zo heeft op kwallen. Terug op het strand vallen ons nu plotseling allemaal flubberdingen op. Doe normaal, allemaal dode kwallen. Hoe kan het dat we die op de heenweg niet hebben gezien? Dode, witte, fluberige, gigantische kwallen met een kruis op de bovenkant. De kinderen spelen ermee - is dat normaal trouwens? - ofja spelen, nog meer doodmaken is beter gezegd. En het lijkt niemand iets te kunnen schelen. De geïnteresseerde wetenschappelijke studenten die we zijn, willen we de schepsels nader bekijken en ik vind een stok. Ja, dus ik heb nog nooit bewust van zo dichtbij een kwal meegemaakt, dus daar moet je gebruik van maken vind ik. Opvallend dat het flubber niet zo flubberig en zacht is dat ik had verwacht. Er gaat een wereld voor me open. Na ons onderzoek en de foto’s even droog worden en we gaan met de bus terug naar het hostel. We maken zelf pasta en besluiten morgen naar Colonia te gaan met de bus. Dat is een stad, zuidelijker van Uruguay en vandaar kan je makkelijk met een boot naar Buenos Aires. Dan zou de boottocht nog maar 3 kwartier duren in plaats van 3 uur en zien we weer een andere stad die ons is aangeraden door de Nederlandse Tom van het hostel in Iguazu (Argentijnse kant). Een hostel was niet meer te boeken en we besluiten, morgen daar wel zelf te gaan zoeken en schrijven een adres op van een potentieel hostel. We kletsen nog wat met de Duitsers die ons vertellen dat ze ook met de boot naar Buenos Aires gaan (wel vanuit Montevideo) en dat er een verschil is met prijzen en boeken als je op verschillende explorers kijkt. Zo was de boot vol op Mozilla, maar op Internet Explorer was er wel plek. Vreemd. Er worden spellen met ons gespeeld door hogere machten waar wij niks van door hebben. Met dit idee val ik in slaap…

Laatste dingen inpakken en we gaan met de bus naar Tres Cruces: een groot verzamelpunt van bussen die zowel nationale als internationale bestemmingen gemixt met een winkelcentrum. Montevideo ik zal je relaxheid missen, maar ben niet zo onder de indruk als dat ik was in de vorige plekken waar ik ben geweest. Jammer, ik moet al die mensen gelijk geven die minder positief waren over Montevideo. Hopelijk zal Colonia anders zijn.. Daar heb ik tot nu toe alleen maar goede verhalen van gehoord, dus ik ben erg benieuwd.

Bij de grote busterminal gaan we naar Colonia del Sacramento. Onderweg zie ik grote villa’s afgewisseld met kleine en kapotte huisjes. In Nederland zou je zeggen dat het een sloppenwijk was. Het contrast is zo groot en zo overduidelijk. Ik ben blij dat ik ook deze kant van een land zie en niet alleen van resort naar resort huppel. Het leven is meer dan alleen cocktails en zwembaden (alhoewel ik daar echt van heb genoten!). Onderweg val ik in slaap en word wakker door de wc deur. We zijn in de buurt. Het straatbeeld is veranderd. Veel meer groen en het lijkt een stuk tropischer te zijn. Palmbomen, groen en leuke huisjes. Ik krijg echt een gevoel alsof ik in een Mediterraans gebied ben. Zo’n sfeer hangt er in ieder geval in mijn beleving. Me gusta! Na een 3 uur durende busreis, stappen we uit en worden begroet door het heerlijke hete weer. Ah, wat houd ik toch van die zon hier! Alejandra probeert te pinnen, maar geen succes. Ook niet met haar creditcard, wat vreemd is. Ik probeer het ook en het lukt ook niet. We geven de automaat de schuld en gaan eerst op zoek naar een hostel. We lopen naar het hostel dat we hadden opgeschreven (ja, helling haha. Same old song), maar komen onderweg een andere tegen en besluiten binnen te gaan. Prijs was oke en we dumpen onze kilo’s en gaan weer een poging doen om te pinnen en naar de bootterminal te gaan om alvast tickets te kopen. Het lukt weer niet met het pinnen, wat raar is want de automaat geeft een foutmelding bij de laatste stap. Heel erg vreemd, want het lukt wel gewoon bij anderen. Ook bij andere toeristen..

We kopen tickets bij een erg mooie bootterminal en besluiten naar een grotere bank te gaan. Alweer dezelfde melding. Heel erg vreemd. Met het beetje geld dat we samen nog hebben, proberen we goedkoop te gaan eten, wat erg moeilijk is als je echt honger hebt. We testen of we kunnen betalen met de creditcard en gelukkig gaat dit, dus hoeven we wat minder op ons geld te letten.

Colonia ziet er zo mooi uit. Ik waan met een in Frans/Spaans vissersdorp met mooie witte huisjes, ruïnes en gezelligheid. Alles is heel relax en ik kijk mijn ogen uit. Het heeft iets heel ouds en kalm en ik vind het nu al zoveel mooier en leuker dan Montevideo. We zitten heerlijk en eten heerlijk en zien de zon ondergaan in het water. Hoe mooi wil je het hebben. We worden omringd door groen, witte huisjes en toeristen. Want jaa, er zijn veel toeristen. De sfeer was al goed door de muziek, maar er kwam ook wat live muziek. Hier zou ik nog wel een tijdje kunnen blijven. Het is jammer dat we morgen weer doorgaan. We lopen na het eten verder en het voelt als een heerlijke vakantie. Overal mooie lichtjes, gezellige tentjes en ik voel me echt zo relax.

Na een paar uur lopen we terug en boeken een hostel voor Buenos Aires, op aanraden van Machiel. Ik ben benieuwd naar Buenos Aires. Zal ik ook verliefd worden op deze wereldstad met tango, Argentijnse steak en nachten die nooit stoppen?